Αναζήτηση ισορροπίας

Στοχασμός και Αναστοχασμός/part 3

Για λίγο ανασκουμπώθηκα και προσπάθησα να κάνω θετικές σκέψεις μολονότι τίποτε θετικό δεν πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Η αλήθεια ήταν πως ο αδερφός του με είχε προειδοποιήσει για τον πόλεμο νεύρων που θα δεχόμουν και έπρεπε να το περιμένω, ακόμη και να το υποστώ. Από την άλλη, η λίστα της εκδίκησης κρεμόταν πάνω από το κεφάλι μου σαν του Χάρου το δρεπάνι, πιέζοντάς με ακόμη περισσότερο. Κοινώς, δεχόμουν πίεση από παντού και ένας χώρος έκτακτης αποσυμπίεσης, φάνταζε ιδανικός για να μην πω, απαραίτητος. Έστρεψα το απελπισμένο μου βλέμμα προς την μεριά του μπαλκονιού και η θέλησή μου να απελευθερώσω μία κραυγή, φάνταζε πιο ισχυρή από ποτέ. Με γρήγορες δρασκελιές άνοιξα την πόρτα και ξεκίνησα να ουρλιάζω, αναστατώνοντας και ένας σμήνος από αγριόχηνες, που πέταξαν τρομοκρατημένες στον ορίζοντα. Ήταν εκείνη η στιγμή που άκουσα την πόρτα ενός εσωτερικού δωματίου να ανοίγει και να κατευθύνεται προς την μεριά μου μία φιγούρα με αργούς ρυθμούς, σαν να πάλευε με το κάθε της βήμα. Το κεφάλι μου στράφηκε απότομα προς την μεριά της, για να έρθω αντιμέτωπη με δύο υπέροχα, σκούρα κυανά μάτια που μέσα τους έκρυβαν καθαρή οργή και τίποτε περισσότερο. Το βλέμμα μου κατηφόρισε διστακτικά λίγο χαμηλότερα, σε ένα χέρι που βαστούσε με δυσκολία ένα βοήθημα, προκειμένου αυτός ο άνθρωπος να μπορεί να βαδίσει. Τα δύο δάχτυλα του αριστερού του χεριού, έμοιαζαν βίαια αποκομμένα, ενώ το δεξί του πόδι, ημιτελές, είχε ως τελική κατάληξη το γόνατο. Ασυναίσθητα, απέσυρα την ματιά μου λίγο πιο γρήγορα από το συνηθισμένο. Ο άνδρας το αντιλήφθηκε αμέσως. Τον είδα να οπισθοχωρεί αργά και κατόπιν, να μου κάνει σήμα να τον ακολουθήσω.

«Αυτά είναι όλα;» με ρώτησε ψυχρά.

«Όλα;» έθεσα την ερώτηση.

«Όλα όσα μπορείς να κάνεις ή να εφεύρεις τελοσπάντων, προκειμένου να δελεάσεις την περιέργειά μου, αναγκάζοντάς με να βγω και να σε δω. Ε, λοιπόν τα κατάφερες και βγήκα. Σε είδα, συνεχίζω να σε κοιτάζω για την ακρίβεια ,μα δεν μου λες τίποτε απολύτως μήτε σαν σπιρτάδα μήτε σαν εμφάνιση. Θα ήθελα να φύγεις. Στο ζητώ σαν χάρη εδώ που φτάσαμε» πρόφερε με εμφανή πικρία και ένιωσα πως στην φωνή του εκτός από θυμός, ελλόχευε στα σίγουρα και μία απόγνωση ή ίσως...αμηχανία.

«Κύριε Κρέιν, λυπάμαι, μα ήρθα για να μείνω. Ότι παράτολμο ή ταπεινωτικό και να κάνετε, εγώ θα είμαι η βοηθός σας. Γνωρίζω πως ο αδερφός σας στέλνει κάποια χαρτιά σχετικά με την αρχιτεκτονική εταιρεία και...» έκανα μία παύση καθώς παρατήρησα τους πίνακες γύρω μας. Ήταν πραγματικά εκπληκτικοί. Αριστουργήματα, με την διαφορά πως οι περισσότεροι είχαν σχεδόν το ίδιο περιεχόμενο. Απεικόνιζαν μία κοπέλα με μακριά, ξανθά μαλλιά και υπέροχα μαύρα μάτια. Μια αντίθεση της φύσης που πραγματικά ξεχώριζε και ήταν αδύνατον να μην προκαλέσει θαυμασμό και σαγήνη σε όποιον τη συναντούσε «Και εσείς ζωγραφίζετε υπέροχα. Καταλαβαίνω τώρα γιατί σας χρειάζεται στο σχέδιο ο αδερφός σας. Εσείς δεν φτιάξατε τους πίνακες;» τον ρώτησα δειλά και είδα το πρόσωπό του για δευτερόλεπτα να μαλακώνει, προτού γεμίσει ξανά με θυμό.