Αναζήτηση ισορροπίας

Αναμνήσεις από Στάχτη / part 2

Στάθηκα ακίνητη. Αρχικά το πρόσωπο του Ελάιζα, είχε σχηματίσει μία πονηρή γκριμάτσα. Γρήγορα ωστόσο, συνειδητοποίησε πως με το ένα χέρι ακουμπούσε στον τοίχο, προκειμένου να μη χάσει την ισορροπία του. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχε στα γρήγορα αποσυρθεί στον προσωπικό του χώρο, προκειμένου να πάψω μάλλον να κοιτάζω ή να αναρωτιέμαι για το μέλος του που έλειπε. Δεν αισθανόταν άνετα μαζί μου ακόμη. Ίσως φοβόταν βαθιά μέσα του τυχόν επικριτικούς σχολιασμούς, που θα μπορούσαν να παίρνουν σάρκα και οστά στο μυαλό μου. Δέκα λεπτά αργότερα, βρισκόμασταν στον ανελκυστήρα με προορισμό το σπίτι του Όσκαρ, του παππού του. Καθώς φτάναμε και ετοιμαζόμασταν να σταθμεύσουμε, από την διπλανή αυλή, μία γυναίκα πρόσχαρη ξεπρόβαλε και στάθηκε στην πόρτα της.

«Έλι μου!» τον φώναξε και οι τρίχες στο σβέρκο μου σηκώθηκαν μονομιάς. Στα μάτια της διαφαινόταν αγάπη αγνή και εγώ αναρωτιόμουν αν είχε ποτέ δωροδοκηθεί για να αντιδρά έτσι κάθε φορά που τον έβλεπε.

Ο Ελάιζα κατεβαίνοντας, ήρθε προς το μέρος μου και μου άνοιξε ιπποτικά την πόρτα, έχοντας ένα δαιμόνιο χαμόγελο στο πρόσωπό του.

«Άτιμες φήμες. Για να τις διατηρήσεις, χρειάζονται θυσίες» του ψιθύρισα και κάγχασε.

«Είμαι η Λίλη. Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω» έτεινε το χέρι της προς την μεριά μου και εγώ το κράτησα χαμογελώντας πλατιά.

«Είμαι η Μόργκαν. Η ατυχής γραμματειακή υποστήριξη του κυρίου Κρέιν» απάντησα με νόημα.

«Σε παιδεύει; Να μου το πεις να τον μαλώσω. Τον γνωρίζω από νήπιο. Ο Όσκαρ του έχει παθιασμένη αδυναμία» μου είπε, ωστόσο όταν πρόφερε το όνομα του παππού του, τα χείλη της σχημάτισαν μία ανεπαίσθητη γκριμάτσα στεναχώριας.

Είδα τον Ελάιζα να προχωράει και να χτυπά ένα μικρό κουδουνάκι, όταν από το εσωτερικό, ξεπρόβαλε ένας κύριος, που αν και μεγάλης ηλικίας, είχε μία αρχοντιά, μοιάζοντας ιδιαίτερα στον γιό του.

«Καλώς τον στρατιώτη μου» του είπε και έπειτα τα μάτια του καρφώθηκαν σε εμένα «Η κοπέλα θα είναι η συνοδός σου στο ταξίδι; Να ξέρετε με συγκινείτε πολύ και λυπάμαι αν σας έβαλα σε κόπο» απολογήθηκε με ειλικρίνεια.

«Είμαι η Μόργκαν και νομίζω πως μας βάλατε στον πιο υπέροχο κόπο. Στην αναζήτηση μίας αγάπης δυνατής, στο νησί των Θεών» του χαμογέλασα και είδα το πρόσωπό του να φωτίζεται.

Καθώς καθόμασταν, ο Ελάιζα μετακινήθηκε προς την κουζίνα για να φτιάξει καφέ. Ο άνδρας απέναντί μου φαινόταν να υποφέρει σιωπηλά. Δεν είχα ιδέα μέχρι εκείνη τη στιγμή πως υπέφερε από την άτιμη αρρώστια και πως στην ουσία, η ζωή του διένυα την τελική ευθεία.