Αναζήτηση ισορροπίας

Η σοφία της ηλικίας/part 2

       Vymeria στο αφιερώνω γιατι χαρη σε εσενα συνεχιζω

Ο ίδιος ψυχρός και αλαβάστρινος πρίγκιπας ωστόσο, είχε λάβει την άμορφη φιγούρα του στοιχειού στον ύπνο μου, παρά το ρόφημα της βαλεριάνας που είχα πιει μονορούφι, ελπίζοντας να φτάσει πιο γρήγορα στα εγκεφαλικά μου κύτταρα που είχαν κηρύξει τον πόλεμο της αϋπνίας. Τι θα έλεγα στον Ρις για το φιάσκο αυτό; Τι δικαιολογία θα έβρισκα πέραν της ρηχής και χιλιοειπωμένης ατάκας ΄΄δεν είναι αυτό που νομίζετε;΄΄ Το χάραμα με βρήκε να κοιτάζω μαγνητισμένα το ξυπνητήρι και να το παρακαλώ για πρώτη φορά στη ζωή μου, να ανακοινώσει βίαια το σήκωμά μου από το κρεβάτι.

Δέκα λεπτά αργότερα, βρέθηκα να σέρνω τον ταλαιπωρημένο σκελετό μου στο μπάνιο και να ρίχνω άψυχα νερό δροσερό στο πρόσωπό μου. Η πετσέτα έτριβε απαλά το δεξί μου μάγουλο, όταν άκουσα το τηλέφωνό μου να χτυπά. Τα πόδια μου ευθύς λύγισαν, έτοιμα να τρέξουν, μα όταν αντίκρισα το όνομα στην οθόνη, ευχήθηκα από μέσα μου να πάθαινα λουμπάγκο και να μην έφτανα ποτέ να το σηκώσω.

«Δεσποινίς, σας θέλω στο γραφείο μου σε μισή ώρα» ήρθε η διαταγή από τον Ρις και το τηλέφωνο έκλεισε αμέσως. Καμία άλλη κουβέντα δεν ειπώθηκε και η καρδιά μου ξεκίνησε να βροντοχτυπά.

Την απόλυση την είχα κερδίσει επάξια και το παραδεχόμουν. Τώρα απλώς παρακαλούσα να μην ακολουθήσει καμιά μήνυση και έφτανα στο σημείο, αντί να εκδικηθώ, να χαροποιήσω τους γονείς μου και το εξαίσιο πλάσμα που μου έριξαν στο διάβα μου για γαμπρό. Καθώς όμως τότε δεν είχα παραβιάσει μία από τις δέκα εντολές, ο Θεός με είχε λυπηθεί και τον είχε αποσύρει κακήν κακώς. Στημένη στο ημίφως, καθώς από την βιασύνη να ετοιμαστώ δεν πάτησα ούτε τον διακόπτη του φωτός, ντύθηκα και χτενίστηκα στο σκοτάδι και αρπάζοντας την τσάντα μου, βγήκα από το διαμέρισμα τρέχοντας.

Στη διαδρομή, το ρίγος είχε αρχίσει να αγκαλιάζει το κορμί μου με χάρη και σαγήνη. Είχα πει ψέματα και είχα μπλέξει με τους Κρειν. Δεν λέω, στην ουσία εγώ προσωπικά δεν είχα τίποτε εναντίον τους, ωστόσο απέφευγα όλη μου τη ζωή την συσχέτιση με ανθρώπους που ανήκαν στον δικό μου οικονομικό κύκλο. Οι Κρειν και ο χρυσός Κρειν όπως ονόμαζαν τον Αλεξάντερ, τον πατέρα τους, είχαν κακή φήμη σε ό,τι αφορούσε την προσωπική τους ζωή, καθώς από επαγγελματική άποψη, όλοι έλεγαν τα καλύτερα. Το να μπλεχτώ λοιπόν μαζί τους, ήταν σαφώς μία ανώριμη κίνηση απελπισίας, πασπαλισμένη με αυτοκαταστροφικές τάσεις και ιδού το λαμπρό αποτέλεσμα. Φαντασιωνόμουν να βρίσκομαι γονυπετής στο ακριβό χαλί του Ρις και να ζητώ παθιασμένα να δείξει έλεος. Ποιος; Εκείνος με την ανελέητη ματιά που θα πάγωνε ακόμη και την έρημο στη χερσόνησο της Σαουδικής Αραβίας ή ακόμη χειρότερα την ίδια την Κόλαση. Καθώς όμως ο χρόνος ήταν άτεγκτος και προχωρούσε μονάχα μπροστά, εγώ βρέθηκα να στέκομαι στις πολυτελείς πόρτες που στεγάζονταν τα γραφεία των Κρειν.