Αναζήτηση ισορροπίας

Αναμετρήσου με τους εσωτερικούς σου Δαίμονες/part 4

Ο ήλιος ανέτειλε για ακόμη μία φορά και εγώ ένιωσα πως βρισκόμουν στον Παράδεισο, ενώ από λεπτό σε λεπτό θα αντίκριζα και κανέναν Αρχάγγελο με πουπουλένιο άγγιγμα. Στην παραζάλη του ύπνου μου, φοβήθηκα μήπως είχα επηρεαστεί από τα αρωματικά στικάκια που καίγανε όλη μέρα προς τιμήν των θεοτήτων και όλα όσα είχα ζήσει, ήταν κομμάτι ενός ουτοπικού ονείρου. Για λίγο αυτός ο φόβος ήταν έτοιμος να μου προκαλέσει μία ανεπαίσθητη ταχυπαλμία, όταν επιτέλους έστρεψα το βλέμμα μου στο πλάι και αντίκρισα τον Έλι να κοιμάται γαλήνια. Για μερικά λεπτά έμεινα να τον χαζεύω, σαν να ήταν κάποιος πίνακας ζωγραφικής, ένα αρμονικό έργο τέχνης. Ανατρέχοντας στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, θυμήθηκα την πρώτη μας γνωριμία και συνάντηση. Ο Έλι είχε κάνει κυριολεκτικά άλματα. Από άνθρωπο φοβικό, απότομο και μίζερο, είχε εξελιχθεί σε έναν γλυκό άνδρα, του οποίου οι ανασφάλειες, φάνταζαν τόσο χαριτωμένες, όσο και το χαμόγελο που συχνά πλέον στόλιζε το πρόσωπό του. Τα πατήματά του είχαν γίνει πιο σταθερά και φαινόταν να προσπαθεί φιλότιμα, να αποτινάξει τον ερεβώδη μανδύα του παρελθόντος του.

Το σώμα του αναδεύτηκε και τα κυανά του μάτια με κοίταξαν νυσταγμένα. Το προαναφερθέν χαριτωμένο χαμόγελο, σχηματίστηκε ανεπαίσθητα, θύμα ακόμη του Μορφέα, και το χέρι του χάιδεψε το πρόσωπό μου. Τα κορμιά μας μαγνητίστηκαν και σύρθηκαν το ένα κοντά στο άλλο, μέχρι που το δικό του με σκέπασε, κάνοντάς με να ανταποκριθώ άμεσα στο κάλεσμά του. Κάπου εκεί, ένιωσα την ανάγκη να συζητήσω μαζί του, να τον ρωτήσω άραγε πού όδευε όλο αυτό, μα ο Έλι δεν φαινόταν έτοιμος για τέτοιο ξεκαθάρισμα. Δίχως λόγια, δίχως διευκρινίσεις, βρεθήκαμε να κάνουμε έρωτα για ακόμη μία φορά, ανακαλύπτοντας πως αδυνατούσαμε να χορτάσουμε ο ένας τον άλλο. Λίγο αργότερα, το ζεστό νερό της λύτρωσης μας υποδέχτηκε και εγώ έβλεπα πως ο Έλι, διακατεχόταν από μία ελαφριά αμηχανία, όποτε έπρεπε να εκθέσει το σώμα του ολόκληρο μπροστά μου. Το πρωινό μας αυτή τη φορά, το απολαύσαμε στην αυλή της καλύβας μας, κάνοντας σχέδια να συναντήσουμε από κοντά, την κόρη της Φουόνγκ. Είχαμε έρθει σε επικοινωνία με τον οδηγό μας, ο οποίος μας είχε υποσχεθεί πως θα ρωτούσε λίγο πριν μας συναντήσει, μήπως και κατόρθωνε να μάθει κάτι παραπάνω.

Το βανάκι του ήταν εκεί και μαζί με αυτό ένα νικητήριο χαμόγελο που θα αναγνώριζα από χιλιόμετρα.

«Έχεις νέα;» ρώτησα γεμάτη προσμονή. Με τον Ντούι είχαμε περάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Η σχέση μας δεν στεκόταν απλώς σε εκείνη του πελάτη και του οδηγού. Περνούσαμε πολλές ώρες μαζί, μας είχε δει, καταλάβει και νιώσει, είχαμε μιλήσει για τις ζωές μας, είχαμε διδάξει ο ένας τον άλλο.