Αναζήτηση ισορροπίας

Berharap(ελπίδα στα ινδονησιακά)/ part 1

 Ποτέ στη ζωή μου δεν φαντάστηκα πως τον μόνο ώμο που θα έβρισκα εύκαιρο για να κλάψω, θα ήταν εκείνος του γρουσούζικου αφεντικού μου. Ο Ελάιζα φάνταζε σαν την λύση απελπισίας μου, η οποία γιγαντωνόταν σε κάθε νέα μου προσπάθεια να χωνέψω τα λεγόμενα των μέχρι πρότινος γονέων μου, που τελικά αποδείχτηκαν θείοι κατωτάτου επιπέδου, ενώ οι αληθινοί μου γονείς είχαν μεταβεί στον άλλο κόσμο. Αν αυτό δεν ακούγεται ήδη εξαιρετικά πολύπλοκο, το δράμα μου ήταν πασπαλισμένο με την άνευρη, για την ώρα, φιγούρα του ενοχλητικού εκατομμυριούχου, του οποίου το χέρι κόντευε να πάθει αγκύλωση στην προσπάθειά του να κρατήσει την ομπρέλα πάνω από το κεφάλι μου αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα για πρώτη φορά στη ζωή του. Τότε, από το ήδη ταραγμένο μου μυαλό, πέρασε μία απαγορευμένη σκέψη. Πως αυτός ο πολύπαθος άνδρας, ήταν ένας κύριος με κεφαλαία όλα τα γράμματα για έμφαση στο νόημα.

Οι άνδρες δεν διακρίνονται μήτε από την ομορφιά, μήτε από την οικονομική τους κατάσταση ή εκπαίδευση. Διακρίνονται από αυτές τις μικρές κινήσεις, που όμως κρύβουν στα σπλάχνα τους ένα βαθύ νόημα. Μέσα μου, ο κόσμος είχε καταρρεύσει και ταυτόχρονα προσπαθούσα μανιωδώς να αποκρύψω αυτά τα καταραμένα συναισθήματα που ξεπηδούσαν ακουσίως από την καρδιά μου και έβρισκαν ως μόνη διέξοδο τα πρησμένα μου μάτια με την μορφή των δακρύων. Όταν πια έσβησα το τσιγάρο πετώντας το κάτω με μανία, το βλέμμα μου λοξοδρόμησε για να καρφωθεί στα πράα χαρακτηριστικά του Ελάιζα, που εν αντιθέσει με εμένα, ρουφούσε τον καπνό με απόλυτη ηρεμία, αφήνοντάς τον έπειτα να σκορπίσει στην υγρή ατμόσφαιρα.

«Πάμε μέσα;» ρώτησα βραχνά, κάνοντας μία γκριμάτσα που προσομοίαζε με στραβό χαμόγελο.

«Πληθυντικό ακούω» πρόφερε μισογελώντας και τον σκούντησα. Καθώς κατέβαλα προσπάθεια να σηκωθώ, θυμήθηκα πως η πολυκατοικία για τον Ελάιζα ήταν μεσαιωνικό βασανιστήριο, εξαιτίας της σκάλας. Ο νεαρός ωστόσο, φάνηκε έξυπνος και παρατηρητικός μιας που ευθύς κατάλαβε τη σκέψη μου σαν να την είχε διαβάσει «Δεν θα αφήσω τη σκάλα να με εμποδίσει δεσποινίς. Κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσω να ζω με τα νέα δεδομένα που ανοίγονται μπροστά μου» πρόφερε.

«Τότε θα μου επιτρέψεις να σταθώ δίπλα σου. Όλοι μας χρειαζόμαστε που και που κάποιον στο πλάι» χαμογέλασα παρά τη θλίψη μου και τον είδα να με κοιτά για πρώτη φορά με βλέμμα που δήλωνε σιωπηλή ευγνωμοσύνη.

«Πολύ καλά» μου απάντησε κοφτά και μαζί κάναμε ένα βήμα τη φορά.

Τον έβλεπα να ιδρώνει και να λαχανιάζει, μα δεν είχε σκοπό να σταματήσει ούτε λεπτό τον βηματισμό του. Το βάρος του το έδινε σχεδόν όλο στο καλό του πόδι και οι όροφοι έμοιαζαν ατελείωτοι. Είχε μεγάλο αγώνα μπροστά του, όχι μονάχα με το σώμα του, μα κυρίως με την ψυχή του. Την ψυχή που όντας κάποτε αδύναμη, του ψιθύριζε λόγια απαισιόδοξα, πως ποτέ δεν πρόκειται να τρέξει, ποτέ να είναι εκείνος ο άνδρας που κάποτε υπήρξε, ο αρτιμελής. Το πείσμα του ωστόσο και η αποφασιστικότητά του, τον έφεραν μέχρι το κατώφλι μου κατάκοπο, με εμένα να ξεκλειδώνω και τον Ελάιζα να πέφτει με φόρα στον πρώτο διαθέσιμο καναπέ για να ξαποστάσει.