Αναζήτηση ισορροπίας

Η αγάπη με πολλούς τρόπους/ part 2

Λίγο πριν να επισκεφθώ ένα από τα παραδεισένια νησιά της Ινδονησίας, είχα διαβάσει πως το Μπαλί έκρυβε μέσα του, στα σπλάχνα του, μία συγκεκριμένη ενέργεια. Ήταν κάτι σαν χάρισμα, σαν κρυφή προσευχή από την πρώτη κιόλας στιγμή που πατούσες το πόδι σου εκεί. Θα έλεγα, αν μου επιτρεπόταν αυτή η φράση, πως ήταν μία πνευματική διαδρομή, μέσα στο ταξίδι που ήδη είχες επιλέξει να κάνεις. Διόλου δεν αδικούσα την κυρία Φουόνγκ για την επιλογή της να μείνει μόνιμα σε αυτό το παραδεισένιο ησυχαστήριο, που μπορεί να έχει αρκετό τουρισμό, μα κατορθώνει τέλεια να κρατήσει τις ισορροπίες και να μην χάνει την αυθεντικότητά του. Δίπλα μου ο Ελάιζα ήταν σιωπηλός, σαν να πάλευε να αφουγκραστεί και εκείνος την ιδιαιτερότητα που ανέφερα προηγουμένως. Φαινόταν πιο ήρεμος, είχε απομακρυνθεί από τη βαβούρα και τα πρέπει του Σικάγο και ίσως και από τις αναμνήσεις της λυπηρής του επιστροφής σε μία κανονικότητα που πλέον, μετά τον πόλεμο, του φαινόταν ξένη.

Ως και το αεροδρόμιο, με τις πλουμιστές, παράξενες μορφές του, σε έβαζε στο κλίμα του Ινδουισμού θα έλεγα. Είχα μείνει να θαυμάζω το τροπικό τοπίο που ξεκινούσε ήδη από το σημείο της άφιξής μας, όταν ένας κύριος, ντόπιος, μας πλησίασε με έναν ειλικρινές χαμόγελο και μία πράα έκφραση, σε σημείο που με ωθούσε να τον αγκαλιάσω και ας μην τον ήξερα. Το όνομά του ήταν Ντούι και θα είχε τον ρόλο του οδηγού μας για όποτε μας ήταν απαραίτητος.

«Είστε το πιο όμορφο ζευγάρι που έχω δει. Συγχαρητήρια για το γάμο σας» είπε σε σπαστά αγγλικά και το βλέμμα μου ξέφυγε για να συναντήσει τον Έλι και να επιστρέψει πίσω στη θέση του αποφασισμένο.

«Γραμματέας και αφεντικό» διευκρίνισα όσο πιο γλυκά μπορούσα.

«Σημασία έχει η κατάληξη» σχολίασε με κέφι και αποφάσισα να υπερπηδήσω το θέμα με χάρη για να αφεθώ να χαζέψω το περιβάλλον που ξεπηδούσε και την οργιώδη βλάστηση.

Σε αυτόν τον τόπο, από τη θρησκεία ως και τον τρόπο ζωής, τα πάντα ήταν συνυφασμένα με την φύση. Το νησί ανήκε στους Θεούς και οι Μπαλινέζοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, από πομπές, προσφορές και τελετές για να ευχαριστήσουν και κατευνάσουν τα θεία. Το βουνό Agung ανήκε επίσης στους Θεούς ως βασίλειό τους και δέσποζε περήφανα στο βάθος, πάνω από τους ορυζώνες και τη ζούγκλα. Η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο, που στην ουσία ήταν παραδοσιακά σπίτια, μου είχε κόψει την ανάσα. Η Φουόνγκ ήταν τρομερά τυχερή που ζούσε όλα αυτά τα χρόνια στον Παράδεισο. Ο Ντούι και ο Ελάιζα, αντάλλαζαν εμπειρίες για την ζωή τους όταν ήταν μικροί και κυριότερα για το ψάρεμα. Παρά το γεγονός πως το αφεντικό μου δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ ιδιαίτερα, απέναντι στον καλοκάγαθο οδηγό μας, φαινόταν έτοιμος να τα αποκαλύψει όλα μονομιάς. Φυσικά, μονάχα τα ευχάριστα σημεία και ίσως τον βαθύτερο λόγο του ταξιδιού μας.