Αναζήτηση ισορροπίας

Στην υγειά της μητρός μου/part 2

Το Hyde Park, ήταν μία από τις καλύτερες  γειτονιές του Σικάγο καθώς ως γνωστόν, βρίσκεται και το σπίτι του πρώην προέδρου Ομπάμα. Δυτικά της λίμνης Μίσιγκαν και ένα τέταρτο περίπου με τα πόδια από το κέντρο, αυτή η γειτονιά αντανακλά μία ποικιλομορφία τόσο φυλετική, όσο και οικονομική με το κόσμημα  του πανεπιστημίου του Σικάγο να βρίσκεται εκεί. Το σπίτι μου το πατρικό ήταν παλαιά μονοκατοικία απέναντι από το πάρκο Κένγουντ. Γενικά όλες οι γειτονιές εκείνες ήταν πάντοτε καταπράσινες και περιποιημένες, με υπέροχους ποδηλατόδρομους για ατελείωτες βόλτες ειδικά τα καλοκαίρια. Θυμόμουν ακόμη τα περασμένα χρόνια, την ημέρα του Χαλοουίν, πως η φαντασία των γειτόνων οργίαζε, δημιουργώντας μπροστά στα μάτια μου τα παιδικά, ένα σουρεαλιστικό παραμύθι. Κάνοντας λοιπόν μία στάση πρώτα στο σπίτι μου, προκειμένου να αλλάξω στα γρήγορα και με τον Ελάιζα να περιμένει στο αυτοκίνητό του, φρόντισα να επιλέξω ένα μαύρο, εντυπωσιακό φόρεμα, τονίζοντας μονάχα τα χείλη μου που αποτελούσαν το δυνατό μου σημείο. Δεν γνώριζα το γιατί , ωστόσο ένιωθα ξαφνικά πιο ανάλαφρη. Σαν να είχε σηκωθεί ένα βάρος από μέσα μου, από την ημέρα που του εξομολογήθηκα την αλήθεια. Κάπου εκεί, στάθηκα μηχανικά μπροστά από έναν καθρέπτη. Το είδωλό μου, ακολουθούσε και εκείνο τις οδηγίες μου. Άραγε είχε σημασία αυτή η εξομολόγηση για εκείνον; Σκέφτηκα αφελώς για να πισωπατήσω εκνευρισμένη. Μα, γιατί τον σκεφτόμουν; Σημασία είχε πως ήμουν εγώ ειλικρινής, αρχικά απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Όλα τα άλλα, ήταν δευτερευούσης σημασίας.

Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο, είδα τον Ελάιζα να βγαίνει αργά και να κοντοστέκεται για δευτερόλεπτα. Τα μάτια του ταξίδεψαν, αντανακλαστικά μάλλον, στην εικόνα μου και ευθύς αμέσως επανήλθαν στο ύψος των δικών μου, με εκείνη την αιώνια αίσθηση ψυχρότητας, να υποβόσκει πάντα στο βυθό τους.

«Μιας που θα παίξω τον ρόλο του υποτιθέμενου συνοδού, τότε θα πρέπει να το κάνω σωστά θαρρώ» μου είπε και τον είδα να πλησιάζει κουτσαίνοντας ελαφρώς και να μου ανοίγει την πόρτα.

Μπροστά στην κίνηση αυτή, η γυναικεία μου φύση γουργούρισε αναστατωμένα, ενώ πάλεψα μανιωδώς να κρύψω μία ερυθρότητα που αναδυόταν, έτοιμη να ξεχυθεί στο πρόσωπό μου.. Ήταν μία όμορφη κίνηση για κάποιον τόσο δύστροπο άνθρωπο, μία κίνηση χαμένη στα βάθη των αιώνων, όταν ακόμη οι άνδρες είχαν τρόπους και θέληση να κάνουν μία γυναίκα να χαμογελάσει.

«Σε ευχαριστώ» ψιθύρισα και τον είδα να κάθεται δίπλα μου στη θέση του οδηγού.

«Λοιπόν, από το ένα ως το δέκα, πόσο πειστικοί πρέπει να είμαστε; Ελπίζω να μην μου ζητήσεις να παραστήσω τον ερωτευμένο ή να προβώ σε τολμηρές χειρονομίες σε απρεπή σημεία του κορμιού σου...» γρύλισε και γέλασα.