Αναζήτηση ισορροπίας

Στοχασμός και Αναστοχασμός / part 2

Η εταιρεία των Κρέιν, στεγαζόταν σε έναν ουρανοξύστη που είχε θέα τον παγωμένο, χειμωνιάτικο ποταμό του Σικάγο. Αγαπούσα πολύ αυτό το μέρος αν και κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών, το κρύο ήταν ανυπόφορο. Τυλιγμένη με ένα πρόχειρο κασκόλ και ντυμένη με ένα όμορφο παλτό και κοστούμι γυναικείο από μέσα, βάδισα περήφανα, ευχόμενη να υπήρχε έστω και ένα πράγμα που να μου πήγαινε καλά σε αυτή τη ζωή την άτιμη. Εισερχόμενη στο εσωτερικό του κτηρίου, άπαντες ήταν βυθισμένοι στα καθημερινά τους καθήκοντα και κινούνταν με γοργό ρυθμό και μηχανικές κινήσεις που θύμιζαν ανθρωποειδή εν εξελίξει. Ρωτώντας, με καθοδήγησαν στον τεσσαρακοστό έβδομο όροφο, όπου βρίσκονταν τα γραφεία του Ρις Κρέιν. Μπαίνοντας στον ανελκυστήρα, μετρούσα από μέσα μου τα νούμερα των ορόφων για να μειώσω την παραλίγο κρίση άσθματος και ταυτόχρονης δύσπνοιας, εξαιτίας της αγωνίας που μαζί με τους ορόφους, αυξανόταν δραματικά και η ίδια. Κάπου εκεί, λίγο πριν την ολική κατάρρευση, εμφανίστηκαν στο μυαλό μου τα πρόσωπα των γονιών μου και εκείνου του υποκειμένου, του Ταγκ, ενώ όλα μαζί μου χαμογελούσαν χαιρέκακα και υποτιμητικά. Μπρος στο θέαμα αυτό, η εσωτερική μου δύναμη επέστρεψε δριμύτερη και η πόρτα η πολυτελής του ανελκυστήρα άνοιξε, για να με καλωσορίσει μία ουρά γυναικών, όμοια με εκείνες που είχαν τα εκπτωτικά χωριά την περίοδο των εορτών.

΄΄Να πάρει!΄΄ σκέφτηκα, όταν όλες μας είδαμε μία γυναίκα σχετικά μεγάλης ηλικίας, να βγαίνει δύσθυμη από το γραφείο του Ρις, μιλώντας στον εαυτό της.

Η ευκαιρία μου τότε, μου έκλεισε το μάτι και έτσι στα κλεφτά άρπαξα την δόλια γυνή και την έσυρα σε μία γωνία, αφήνοντας πίσω μου τις γόβες, ως σημάδι αναμονής μου στην ουρά, κίνηση που συνοδεύτηκε από γυναικεία κρωξίματα και διαμαρτυρίες που μου περνούσαν αδιάφορες. Όφειλα να εκμαιεύσω ορισμένες πληροφορίες, οι οποίες πιθανότατα να με διαφώτιζαν περισσότερο για τη συγκεκριμένη θέση εργασίας και τα καθήκοντά της. Στο βιογραφικό μου, είχα φροντίσει να αλλάξω το όνομα. Μπορεί ως φυσιογνωμία να μην ήμουν γνωστή, καθώς εργαζόμουν μακριά από τα φώτα της υψηλής κοινωνίας, ωστόσο, οι Κρέιν και οι Έβανς, όπως ήταν το οικογενειακό μου επίθετο, βρίσκονταν απέναντι ο ένας από τον άλλο, διεκδικώντας το ίδιο έργο. Σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να το διακινδυνεύσω.

«Χίλια συγγνώμη για την κίνηση αυτή. Ονομάζομαι Γκρέις και παρατηρώντας σας να εξέρχεστε ελαφρώς σκυθρωπή ανησύχησα. Τι συνέβη εκεί μέσα;» την ρώτησα σκεπτόμενη παράλληλα πως είχα μόλις ξεστομίσει ένα πλαστό όνομα και σε λίγο θα ακολουθούσε και το επίθετο. Η γυναίκα ίσιωσε μηχανικά τα ρούχα της και στράφηκε σε εμένα κουρασμένα. Το βλέμμα της έκρυβε δυσπιστία. Ήταν λογικό. Πολλοί θα την είχαν πλησιάσει με επίπλαστο ενδιαφέρον, προσπαθώντας στο τέλος να κερδίσουν κάτι. Για λίγο ένιωσα θλίψη. Εγώ δεν ήμουν ποτέ τέτοιος άνθρωπος, μα κατά πώς φαινόταν, η ανάγκη με οδηγούσε σε απάτητα μέχρι τώρα μονοπάτια.