Αναζήτηση ισορροπίας

Αναμνήσεις από Στάχτη / part 1

Για την κοινή γνώμη της χώρας τους, είναι ήρωες. Είναι αυτοί που υπερασπίζονται την πατρίδα από κάθε ξένη επιβουλή, που προστατεύουν τη δημοκρατία, που μάχονται τους κακούς στα πέρατα του κόσμου, στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, παλαιότερα στην Κορέα και πιο παλαιά ακόμη στην Ευρώπη, στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Κατόπιν, επιστρέφουν ωσάν ήρωες στα πάτρια εδάφη και ο κόσμος τους καλωσορίζει με σημαίες και ζητωκραυγές. Ύστερα τους ξεχνά. Έτσι συμβαίνει πάντοτε και η ζωή τραβά απλώς την ανηφόρα. Οι βετεράνοι βγάζουν τη στολή, επανέρχονται στην κανονική ζωή και ψάχνουν για δουλειά. Η κανονική ζωή όμως, αποδεικνύεται καμιά φορά σκληρότερη από τον πόλεμο. Κάποιοι δεν καταφέρνουν να επανενταχθούν στην ομαλότητα και αχρηστεύονται, όπως ακριβώς κάποιοι άλλοι πριν από αυτούς, είχαν αχρηστευτεί στον πόλεμο.

Όλη τη νύχτα, προσπαθούσε να κοιμηθεί. Για την ακρίβεια, τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν κλείσει τα μάτια του, κοιτούσε τη φωτογραφία εκείνη, την χιλιοτσαλακωμένη του παππού του και της γυναίκας που φαινόταν να έχει χάσει την ανεμελιά. Κάπου βαθιά σε αυτό το βλέμμα, αναγνώρισε το δικό του. Το βλέμμα των συνεπειών του πολέμου, όπου παρακολουθείς τον θάνατο, φλερτάρεις μαζί του και ευθύς αυτή η ανεμελιά εξανεμίζεται. Ώρες-ώρες αυτό ακριβώς ζήλευε στην Μόργκαν. Μπορεί να ένιωθε εγκλωβισμένη σε μία ζωή, όμως στα μάτια της υπήρχε το πείσμα και η σπιρτάδα της ελπίδας για ελευθερία, της ελπίδας γενικότερα. Εκείνου, ο πόλεμος, τα όπλα, το ατύχημα, του τα έκλεψαν όλα μονομιάς αφήνοντας πίσω μονάχα τους εφιάλτες. Πολλές φορές είχε φοβηθεί τον ίδιο του τον εαυτό και τις προθέσεις του. Γυρνώντας ένα ερείπιο στην κυριολεξία, κάποιες στιγμές ένιωθε απειλή, δίχως να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Είχε ακούσει για περιπτώσεις στρατιωτών που είχαν υπηρετήσει στο Αφγανιστάν, που μετατρέπονταν σε ψυχρούς εκτελεστές. Δυστυχώς, αναβίωνε το τραύμα μέσω αναμνήσεων και εφιαλτών και μερικές φορές ένιωθε πως αυτό θα μπορούσε να του συμβεί την οποιαδήποτε στιγμή. Ήχοι, όπως τα πυροτεχνήματα, θόρυβοι όπως το γυναικείο τακούνι στο μαρμάρινο πάτωμα, ή μυρωδιές, ήταν αρκετές για να πυροδοτήσουν την μνήμη του πολέμου και να τον κάνουν να δράσει ανάλογα.

Αυτός ήταν και ο βαθύτερος λόγος, που φοβόταν να πραγματοποιήσει το ταξίδι μόνος. Δεν είχε ιδέα τι θα συναντούσε και παρά το γεγονός πως ο Μάριο είχε τεράστια εμπειρία με τα ταξίδια, εκείνος δεν επιθυμούσε να μπλέξει σε όλο αυτό την οικογένειά του. Αρκετά προβλήματα τους είχε προκαλέσει και το γνώριζε. Νωρίς το πρωί, για την ακρίβεια λίγο πριν χαράξει, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα, πως ο αδερφός του ο Ρις είχε βρεθεί λιπόθυμος σε ένα μπαράκι. Δίχως δεύτερη σκέψη, έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, τοποθετώντας και δένοντας καλά το πόδι του και κατεβαίνοντας με τη χρήση του ανελκυστήρα. Δυστυχώς για τον αδερφό του, ο Ελάιζα έμενε μακριά και θα χρειαζόταν αρκετή ώρα μέχρι να έφτανε στην περιοχή της Χρυσής Ακτής. Πατώντας το γκάζι, όσο αυτό ήταν εφικτό, κατόρθωσε να φθάσει μόλις ο ουρανός είχε υιοθετήσει εκείνο το ροδαλό χρώμα της μελαγχολικής αυγής. Είδε τον Ρις σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση, με το κοστούμι τσαλακωμένο και τα μαλλιά ανακατεμένα, να πίνει με δυσκολία ένα ποτήρι με νερό. Μόλις ωστόσο αντίκρισε τον μικρό του αδερφό, ο θυμός του φούντωσε χειρότερα.