Αναζήτηση ισορροπίας

Το Γράμμα/ part 5(τέλος)

Σήμα από το πεθαμένο μου κινητό δεν έλεγα να πάρω, προσμένοντας εδώ και ώρες το θαύμα της νεκρανάστασης. Θα του έκανα ευχαρίστως τεχνητή αναπνοή αν είχε καρδιά. Γενικά η μέρα μου είχε κατρακυλήσει από νωρίς και ο ορίζοντας δεν έλεγε να ανοίξει επιτέλους, θέτοντας τέλος στην κακοκαιρία. Ήθελα τόσο να τηλεφωνήσω στην Ρεβέκκα και να μάθω περισσότερα για σήμερα το βράδυ, ωστόσο κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Έτοιμη σχεδόν να το πετάξω με φόρα στον τοίχο ως την ύστατη απειλή, το είδα να ανοίγει, με το δικό μου χέρι να πληκτρολογεί τον κωδικό φρενιασμένα. Τότε, εμφανίστηκαν οι εκατοντάδες κλήσεις της Ρεβέκκας και τα μηνύματα του Έλι. Θεέ μου, ο Έλι. Ήταν έτοιμος να κάνει ένα άλμα απόψε. Να παρευρεθεί σε έναν χώρο κατάμεστο, εκείνος, που έφτανε στα πρόθυρα της αγοραφοβίας και που μισούσε τους δυνατούς ήχους. Τα πόδια μου μετατράπηκαν σε ελατήρια, πέφτοντας σχεδόν με το μέτωπο στην ντουλάπα, και αναζητώντας ένα φόρεμα για να βάλω και να φύγω τρέχοντας με τις γόβες ανά χείρας.

Έχοντας ντυθεί σε χρόνο γυναικείου ρεκόρ, άρπαξα κλειδιά, τσάντα και καταραμένο κινητό, ενώ ταυτόχρονα πληκτρολογούσα μήνυμα στον Έλι πως βρισκόμουν καθ' οδόν. Οι προσευχές μου να έφτανα στην ώρα μου, ήλπιζα να εισακουστούν, μα μόλις αντίκρισα την κίνηση, ετοιμαζόμουν να κάνω τα αδύνατα δυνατά για να προσπεράσω όσους περισσότερους μπορούσα. Το χέρι μου κόλλησε στην κόρνα και οι μπροστινοί οδηγοί το εξέλαβαν σαν μία επείγουσα κατάσταση, χαρίζοντάς μου τον πολυπόθητο χρόνο που τόσο είχα ανάγκη.

Την ίδια ώρα, ο Έλι βάδιζε όσο πιο καλά μπορούσε προς τη σκηνή. Χαμογελώντας ψεύτικα και με τα δάχτυλά του συχνά να ανοιγοκλείνουν ως ένδειξη αμηχανίας, βρέθηκε μπροστά στο μικρόφωνο και τα μάτια του σάρωσαν την αίθουσα για να σταθούν στο πρόσωπο του Σκοτ που είχε υιοθετήσει μία παράξενη έκφραση.

«Καλησπέρα σε όλους. Ονομάζομαι Ελάιζα Κρειν, είμαι ο μικρότερος εκ των τριών αδερφών και πρόσφατα επέστρεψα από το μέτωπο του Ιράκ» στο σημείο αυτό όμως, πυροτεχνήματα διέκοψαν την ομιλία του. Ο κόσμος φάνηκε να διασκεδάζει, σε αντίθεση με τον Ελάιζα. Η ομιλία είχε διακοπεί, ο κόσμος καρτερούσε τη συνέχεια. Ήταν παγίδα και είχε φροντίσει ο Σκοτι γι' αυτή, γνωρίζοντας το πιθανό πρόβλημα του Έλι.

Ο ήχος τους ήταν τόσο έντονος που έμοιαζε με πυροβολισμούς συνεχόμενους, σοκάροντας τον Ελάιζα που πάλευε να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Η ανάσα του κοβόταν και με το ένα χέρι του, προσπαθούσε διακριτικά να χαλαρώσει τη γραβάτα του. Ο ιδρώτας κυλούσε από το μέτωπό του και ο καταραμένος ήχος των πυροτεχνημάτων δεν έλεγε να σταματήσει. Τα αδέρφια του ετοιμάζονταν να πλησιάσουν, όταν επιτέλους την είδε. Την είδε να εισέρχεται τρέχοντας στην αίθουσα φορώντας...παντόφλες γούνινες σε σχήμα κουνελιών, κρατώντας παράλληλα τις γόβες στο χέρι. Στη θέα της, γέλασε γάργαρα και ο κόσμος άξαφνα πήρε άλλο χρώμα. Το γράμμα του παππού του με τα σοφά λόγια, οι ναοί και η θάλασσα του Μπαλί, το χαμόγελο το ειλικρινές του Ντούι, η στιγμή που έκανε έρωτα για πρώτη φορά μαζί της. Όλες αυτές οι όμορφες εικόνες πέρασαν από μπροστά του, διώχνοντας τον πανικό μακριά. Κοίταξε το κοινό ξανά.