Αναζήτηση ισορροπίας

Έρμαιο του παρελθόντος/ part 2

Το ξημέρωμα με βρήκε να φλερτάρω με την ιδέα των ηρεμιστικών. Είχα δέσει την ίδια μου την ψυχή με αυτόν τον άνδρα, ο οποίος διαρκώς άλλαζε διαθέσεις, με ταχύτητα μεγαλύτερη και από την αλλαγή του καιρού, εξαιτίας της κλιματικής φθοράς. Φορώντας πλέον τα αθλητικά μου παπούτσια και ερχόμενη αντιμέτωπη με το γελοίο δίλλημα που με ήθελε ή με αυτά, ή με τις χνουδωτές μου παντόφλες για απόλυτη ησυχία και ανάλαφρο, άηχο βάδισμα, κατέληξα πως μία επίσκεψη στα ενδότερα της εταιρείας του Ρις, πιθανότατα να έριχνε λίγο φως στις ανεξιχνίαστες ως τώρα απαντήσεις των αποριών μου. Θα ήθελα να ανοίξω έναν διάλογο μαζί του, μεστό σοβαρότητας, σχετικά με τον διαταραγμένο του αδερφό. Έξω, οι σιγανές κραυγούλες των πουλιών μου υπενθύμιζαν τον λόγο που λάτρευα το Σικάγο και ας ήταν μία πληθυσμιακή μεγαλούπολη και όχι μόνο. Το αγαπούσα γιατί πολύ απλά ήταν το σπίτι μου και ένας τόπος τον οποίο θα μπορούσα να περπατήσω με τα μάτια κλειστά.

Ευγνωμονώντας κατά πολύ βάθος το μουρτζούφλικο αφεντικό μου και τις επιλογές του στα υποδήματα, έφτασα με έναν αέρα αλλιώτικο ως την εταιρεία Κρέιν, που ζητωκραύγαζε ξεκούραση και άνεση στον βηματισμό. Σε αντίθεση με τις δύστυχες υπαλλήλους που ακροβατούσαν άτσαλα στους προσωπικούς τους πυργίσκους των δώδεκα και άνω πόντων, εγώ απολάμβανα το βάδισμά μου σαν σωστή αριστοκράτισσα. Το γραφείο του Ρις ήταν μία ανάσα μακριά μου, όταν συγκρούστηκα με ένα ανδρικό στήθος, όμοιο με βραχώδη επιφάνεια. Από το ύφος το ανέμελο και το ηλιοκαμένο δέρμα, με τα χαρακτηριστικά, εντυπωσιακά μάτια της γνωστής οικογένειας, υπέθεσα αυτομάτως πως ήταν ο μεσαίος αδερφός, ο Μάριο.

«Καλημέρα. Είστε η κοπέλα του ντελίβερι;» με ρώτησε και έμεινα να τον κοιτώ χάσκοντας, στην ξαφνική διαπίστωση πως η εικόνα μου είχε υποβαθμιστεί επικίνδυνα πολύ.

«Μέρα και σε σας. Σας φαίνομαι να βαστώ κάτι; Είμαι η βοηθός του αδερφού σας» γρύλισα για να τον δω να ανασκουμπώνεται και να χάνει ελαφρώς το χρώμα του.

«Χίλια συγγνώμη δεσποινίς. Ξέρετε συμπέσατε τυχαία χρονικά με μία παραγγελία...η οποία έχει εμφανώς καθυστερήσει»πάλεψε βλακωδώς να το σώσει στην άκρη του γκρεμού και εγώ με την σειρά μου προσπάθησα να κρύψω με χάρη το ορθάνοιχτο στόμα μου εξαιτίας του χασμουρητού.

«Καλώς κύριε Κρέιν. Τώρα θα μου επιτρέψετε, μα θα ήθελα να δω την κεφαλή αυτής εδώ της εταιρείας» πρόφερα με σιγουριά.

«Τον πατέρα μου εννοείτε;» ήρθε η επόμενη ερώτηση.

«Τον αδερφό σας θα έλεγα. Δεν ήξερα πως ο πατέρας σας εργάζεται ακόμη» συμπλήρωσα καθώς το νέο μου φάνηκε ενδιαφέρον.