Αναζήτηση ισορροπίας

Έρμαιο του παρελθόντος/part 1

Τα πάντα πραγματοποιήθηκαν τάχιστα. Ο δύστυχος κλέφτης, θα ένιωσε πως μάλλον είχε συγκρουστεί με την ατυχία, μιας που απέναντί του είχε κάποιον που ήταν τρομακτικά εύστοχος. Οι απορίες διέσχιζαν με λύσσα το μυαλό μου, όπως ας πούμε από πού πρόκυπτε μία τέτοια ευστοχία; Ήταν έμφυτη; Ήταν ενδόμυχα δολοφονικό ξέσπασμα; Και το επαγγελματικό, αιχμηρό αντικείμενο που άστραφτε καρφωμένο στο αυτοκίνητό μου; Πώς είχε ταξιδέψει στα χέρια του; Ο Ελάιζα βάδισε έστω και με μία ελαφριά δυσκολία μπροστά, αρπάζοντας τον νεαρό μικροεγκληματία από το σβέρκο, ενώ ταυτόχρονα αφαιρούσε το μαχαίρι που βρισκόταν καρφωμένο στο αυτοκίνητο.

«Πώς γίνεται;» ψιθύρισε τρέμοντας ο άγνωστος, μιας που είχε καταλάβει πως ο Έλι γνώριζε όλες τις σωστές κινήσεις, ώστε να αφοπλίσει εντελώς τον αντίπαλό του.

«Γίνεται. Μην κοιτάς που σακατεύτηκα. Λοιπόν, καθώς δεν έχω όρεξη να μπλέκω και τα απογεύματά μου τα προτιμώ γαλήνια, τσακίσου από εδώ και μην τολμήσεις, ούτε από τον κεντρικό δρόμο να περάσεις» μούγκρισε και είδα τον άγνωστο αρχικά να παραπατά και κατόπιν να εξαφανίζεται αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης, πασπαλισμένο με την αύρα του τρόμου, έπειτα από το πάθημά του με τον Ελάιζα.

Για λίγο η ακινησία και η σιωπή μου φάνηκαν βαριά, σαν πέτρες αόρατες που καταπλάκωναν την ψυχή μου. Ο Ελάιζα συνέχιζε να με κοιτάζει ψυχρά, σε σημείο που ξεκίνησα να οραματίζομαι πως το αιχμηρό αντικείμενο, εκτινασσόταν από το χέρι του με στόχο την καρδιά μου. Αποφάσισα μολαταύτα να κουνηθώ κάποια στιγμή και να τον πλησιάσω. Η αντίδρασή του, έμοιαζε με εκείνη ενός δύστυχου και τρομοκρατημένου ζώου, έτοιμου επάνω στην άμυνα, να σου αρπάξει όποιο σημείο του σώματός σου έβρισκε. Ιδρώτας κυλούσε από το μέτωπό του και εγώ άπλωσα μηχανικά το χέρι μου για να στηριχτεί καλύτερα.

«Σε ευχαριστώ πολύ. Είσαι καλά;» τον ρώτησα, ωστόσο το μοναδικό πράγμα που ήμουν σε θέση να ακούσω, ήταν η βαριά και συνεχόμενη αναπνοή του. Τα μάτια του, δεν σηκώθηκαν ούτε μισό λεπτό για να συναντήσουν τα δικά μου.

«Για μία ακόμη φορά, θα σε παρακαλέσω να φύγεις. Απόψε, επιθυμώ να είναι η τελευταία μας συνάντηση. Καθώς το αυτοκίνητό σου έπαθε κάποιες ζημιές και μάλιστα η μία, προκλήθηκε εμφανώς από εμένα,  απόψε, θα σε γυρίσω εγώ στο σπίτι σου και θα το στείλω για επισκευή. Δεν θέλω να έχω άλλες κρυφές συναντήσεις με επίδοξους ληστές. Στάσου μέσα καλύτερα, εδώ στο κατώφλι. Επιστρέφω» ήταν τα τελευταία του λόγια με εμένα να μετακινούμαι στο εσωτερικό της άμορφης οικοδομής που εξελισσόταν προς κόντρα κάθε φαντασίας, σε ένα όμορφο και μοντέρνο σπίτι.