Αναζήτηση ισορροπίας

Αναμετρήσου με τους εσωτερικους σου Δαίμονες/part 2

Το βουβό του σπίτι τον καρτερούσε και ο ίδιος μπήκε για ένα σύντομο μπάνιο, όταν έπιασε τον εαυτό του να αφαιρείται. Μηχανικά ντύθηκε και καθώς ήταν νωρίς για να ξεκινήσει με προορισμό το σπίτι του Όσκαρ, κάθισε λίγο στο σαλόνι του, όταν έπεσε στα χέρια του ένα οικογενειακό άλμπουμ. Είδε τον εαυτό του να τσουλά το καροτσάκι του Ελάιζα όταν ήταν μωρό, τον εαυτό του επίσης να βοηθά τους γονείς του, ή τον Μάριο με κάποια μαθήματα. Η καρδιά του βούλιαξε ξανά. Ήταν πάντοτε εκείνος, στην ίδια θέση, με τα ίδια καθήκοντα βοήθειας προς όλους, μονάχα για να έφτανε στο τέλος η μητέρα του να παρακαλεί απλώς να δει τον Έλι, καθώς τίποτε άλλο δεν είχε σημασία για εκείνη. Το μπουκάλι με το ουίσκι βρισκόταν δίπλα του ακριβώς. Κάποτε, είχε μισήσει την ιδέα του αλκοόλ. Ο πατέρας του είχε κατρακυλήσει ένα διάστημα, όταν η μητέρα τους είχε ξεκινήσει να καταρρέει και να έχει καθημερινά ξεσπάσματα. Ο Ρις ήταν και πάλι εκεί και με την βοήθεια του Όσκαρ, κατόρθωσαν να τον παραπέμψουν σε ειδικούς, προκειμένου να τον τραβήξουν έξω από τον βούρκο. Στη σκέψη, το τρεμάμενο χέρι του έπιασε το μπουκάλι και η πρώτη γουλιά μούδιασε τα χείλη του. Το τηλέφωνο δίπλα του χτύπησε και τα καστανά του μάτια εστίασαν σε ένα μήνυμα από τη Ρεβέκκα που ζητούσε συγγνώμη, μα που δεν φαινόταν να αλλάζει την απόφασή της να τον συνοδέψει. Ο Ρις το αγνόησε και η δεύτερη γουλιά κατέβηκε καίγοντας το στέρνο του. Δεν πρόλαβε να καταλάβει για πότε είχε καταναλώσει σχεδόν όλο το μπουκάλι, ξεχνώντας εντελώς την επίσκεψη στον παππού του, ο οποίος στεκόταν τώρα στην πόρτα και τη χτυπούσε φωνάζοντάς τον.

Μέσα στην παραζάλη και τη θολούρα, ο Ρις σηκώθηκε με κόπο. Παραπατώντας άνοιξε την πόρτα και ο Όσκαρ στη θέα του γούρλωσε τα μάτια του. Ο εγγονός του δεν εστίαζε καν στο πρόσωπό του, μέχρι που μην αντέχοντας άλλο, άδειασε το περιεχόμενο του στομαχιού του στο πάτωμα. Ο παππούς του με ραγισμένη καρδιά, τον βοήθησε, βαστώντας τον και καθαρίζοντας όσο γινόταν το πρόσωπό του. Τότε, μέσα στο μεθύσι του, τον άκουσε να ψιθυρίζει ΄΄ευχαριστώ μαμά΄΄. Εκείνη μάλλον ονειρευόταν δίπλα του, εκείνη είχε ανάγκη και πεθυμήσει όσο τίποτε. Ήθελε, έστω για μία στιγμή, να μετατρεπόταν στο μικρό της αγοράκι, έστω για δευτερόλεπτα.

«Τι σου έκαναν Ρις μου;» σκέφτηκε ο Όσκαρ που τον βοήθησε να ξαπλώσει, φέρνοντάς του καθαρά ρούχα.

Με πόνο και θυμό για τον γιό του, κατευθύνθηκε στην κουζίνα. Η υγεία του χειροτέρευε, οι αντοχές του μειώνονταν, μα η ζωή όπως έλεγε και ο ίδιος, τον είχε ευτυχώς διδάξει να κρατά σωστά τα μαχαιροπίρουνα και να χειρίζεται τα μαγειρικά σκεύη. Ετοίμασε στον εγγονό του μία κοτόσουπα για το ταλαιπωρημένο του στομάχι, όταν πρόσεξε το οικογενειακό άλμπουμ, πεσμένο στο πάτωμα. Όλοι τους απεικονίζονταν χαρούμενοι στις φωτογραφίες και ο Όσκαρ αναρωτήθηκε, τι πήγε τελικά τόσο λάθος με τους Κρέιν. Έπειτα όμως, η απάντηση εμφανίστηκε μπροστά του με μεγάλα, φωτεινά γράμματα. Η ισορροπία. Αυτή χάλασε και τα ηνία των γονιών, πήραν από μία τρυφερή ηλικία τα παιδιά. Ο Ρις είχε μεταμορφωθεί σε εκείνον τον γερό βράχο, που αναχαίτιζε τους έντονους κυματισμούς. Ακόμη και έτσι όμως, με τα χρόνια, αυτός ο βράχος θα παρουσίαζε ρωγμές, θα διαβρωνόταν. Ήταν αναπόφευκτο. Έχοντας ετοιμάσει το φαγητό, κινήθηκε προς τον καναπέ που βρισκόταν ξαπλωμένος ο νεαρός. Διακριτικά κάθισε δίπλα του και τον είδε να ανοίγει τα μάτια του με κόπο. Η ψυχρότητα που όλοι οι άλλοι έβλεπαν, είχε εξανεμιστεί. Ο Ρις κοιτούσε τον Όσκαρ με θλίψη, λατρεία και ντροπή.