Η ημέρα ωστόσο, ήταν μάλλον καμωμένη για δυσάρεστες σκέψεις και γεγονότα. Βρισκόμουν πίσω στα παλιά λημέρια, πιο αβέβαιη από ποτέ, σε σημείο που ούτε η βελουτέ σούπα με το μπισκ αστακού, δεν ήταν ικανή να με παρηγορήσει, ούτε φυσικά η πολυλογία της Ρεβέκκας. Μου εξιστόρησε με κάθε λεπτομέρεια την σχέση της με τον Ρις και κάπου σκέφτηκα πως όλο αυτό, ήταν ίσως μοιραίο. Πριν από αρκετό καιρό, εγώ και η καλύτερή μου φίλη, στεκόμασταν στον ίδιο καναπέ των στοχασμών και πλέον επιφωνημάτων αναστεναγμού, και συζητούσαμε την τρελή μου ιδέα να εργαστώ ως γραμματειακή υποστήριξη του πιο δύσκολου εκ των τριών αδερφών Κρέιν, για να πάρω εκδίκηση. Ο Ρις τότε έμοιαζε με ανέκφραστη και αλαβάστρινη κούκλα σατανικής προελεύσεως, ενώ την οικογένεια τύλιγε γενικά μία διόλου κολακευτική φήμη. Στην πορεία, ανακαλύψαμε πως ανήκουν και εκείνοι στο θνητό μας είδος, με τις κόντρες, τις αδυναμίες και όλες γενικά τις καταστάσεις που περιλαμβάνει μία οικογενειακή ζωή. Κάπου εκεί, κοίταξα τη φίλη μου. Στην ουσία, ήμασταν ορφανές. Οι γονείς μας δεν ζούσαν, εκείνης ο αδερφός ήταν στη Νέα Υόρκη και εμένα οι θείοι με ανέχτηκαν, μέχρι να διαπιστώσουν πως απλώς δεν σκόπευα να ακολουθήσω τα βήματά τους.
«Νομίζω πως πρέπει να μιλήσετε» με συμβούλεψε η Ρεβ και φυσικά εγώ το είχα ήδη δρομολογήσει για σήμερα, ώστε να έβαζα επιτέλους μία τελεία σε αυτήν την παρωδία. Για την ακρίβεια, θα πήγαινα στον πύργο Γουίλις. Τέτοια ώρα θα τους πετύχαινα στα σίγουρα και τους δύο «Και με τον Έλι;» με ρώτησε. Ω, αυτός ήταν ένα άλλο κομμάτι. Ένας γόρδιος δεσμός θα έλεγα που ενώ είχα αφελώς πιστέψει πως είχα βρει την πολυπόθητη άκρη, εκείνος από μία γωνία χασκογελούσε ειρωνικά με τις άκαρπες προσπάθειές μου.
«Θέλω να του δώσω χώρο και χρόνο» της απάντησα και ήταν αλήθεια «Στην ουσία δεν μιλήσαμε ανοιχτά, μα ξέρω πως έχει πολλά προβλήματα και πως ώρες-ώρες δίνει μία μάχη με τον ίδιο του τον εαυτό που πασχίζει να αποδεχτεί. Μισεί το κορμί του και ας με εμπιστεύεται αρκετά ώστε να σταθεί μπροστά μου ολόγυμνος. Μισεί ίσως ακόμη και το γεγονός πως ζει, ενώ οι φίλοι του σκοτώθηκαν. Όμως, τον αγαπώ και θα είμαι εδώ για να τον περιμένω» της είπα.
«Για πάντα;» αναρωτήθηκε.
«Το για πάντα μοιάζει μακρινό όταν μιλάμε για αναμονή. Ας ελπίσουμε να μην χρειαστεί τόσο» της χαμογέλασα και σηκωθήκαμε. Η μία θα πήγαινε στο σπίτι και η άλλη στην εταιρεία.
Σε όλη τη διαδρομή ένιωθα αμήχανη. Ο Πύργος Γουίλις φάνηκε μπροστά μου σαν μία ογκώδη σκιά που με έπνιγε. Εμένα, το παιδί της πόλης και της βαβούρας, μου προκαλούσε σύγχυση η θέα του ουρανοξύστη. Με τα μάτια μου πεσμένα στη γη, εισήλθα αβέβαια, μόνο για να τραβήξω σαν τα ενοχλητικά έντομα, όλα τα αδιάκριτα βλέμματα επάνω μου. Κάποιοι σιγοψιθύριζαν, κάποιοι με έδειχναν με τρόπο και κάποιοι άλλοι από τους υπαλλήλους των θείων μου, αποφάσισαν να διατηρήσουν μία πιο ανθρώπινη στάση και να με χαιρετήσουν. Μία καλημέρα εξάλλου, του Θεού ήταν.
أنت تقرأ
Αναζήτηση ισορροπίας
عاطفيةΤι είναι η ισορροπία; Κάτι διαφορετικό για τον καθένα, κάτι πολύ προσωπικό και πολύτιμο που απαιτεί αγώνες, που απαιτεί να έρθουμε σε σύγκρουση με τους εσωτερικούς μας δαίμονες. Ο Ελάιζα Κρέιν, είναι πλέον μέλος της διασημότερης, οικογενειακής, αρχι...
