Αναζήτηση ισορροπίας

Τα θραύσματα του πολέμου/part 3

Σχετικά κοντά στον περίφημο ομφαλό της Γης, τη Μητέρα όλων των ναών, βρισκόταν ένα αρχαίο χωριό, το Τενγκανάν, στην επαρχία Καρανγκασέμ στα ανατολικά του νησιού. Η Φουόνγκ, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Όσκαρ, ήθελε να μυηθεί και να γίνει ένα με το νησί των ονείρων της. Το συγκεκριμένο χωριό λοιπόν, θεωρήθηκε το καταλληλότερο, μιας που κατοικούσαν εκεί, οι περίφημοι Μπαλί Αγκά, κοινώς οι γνήσιοι Μπαλινέζοι. Ευτυχώς για εμάς, θα είχαμε πρόσβαση μέσω του Ντούι, καθώς οι κάτοικοι αυτών των περιοχών δεν ήταν ιδιαιτέρως δεκτικοί. O Ελάιζα βγήκε για να ετοιμαστεί, βαστώντας το βοήθημά του. Τη στιγμή που έμεινα μονάχη μου, άφησα το σώμα μου να πέσει βαρύ στο κρεβάτι που είχε τη μυρωδιά του. Εκείνη του φρέσκου, αντρικού αρώματος, καθώς και την προσωπική του. Αυτό σήκωνε τηλεφώνημα στη Ρεβέκκα. Μου είχε λείψει και επιθυμούσα όσο τίποτε να την ακούσω. Όταν το σήκωσε, η φωνή της πρόδιδε και την συναισθηματική της κατάσταση.

΄΄Είναι όλα καλά;΄΄

΄΄Όχι. Δεν ξέρω πώς το κάνεις εσύ. Ίσως και να είσαι συνηθισμένη περισσότερο από εμένα στις κοινωνίες αυτές, μα φοβάμαι. Ο Ρις με προσκάλεσε στα γενέθλια του πατέρα του. Αρνήθηκα. Θα με χλευάσουν. Θα είναι εκεί δημοσιογράφοι και...Θεέ μου, Μόργκαν. Δεν σε ρώτησα ούτε τι κάνεις΄΄

΄΄Μην ανησυχείς. Αρχικά, θα πρέπει να πάψει να σε απασχολεί η γνώμη των άλλων. Ξέρω πως είναι δύσκολο, ειδικά όταν αναφερόμαστε στην κοινωνική ελίτ. Με τον καιρό όμως θα το καταφέρεις. Ο Ρις θεωρώ πως σε αγαπά και πως θα σε προστατέψει. Όσο για εμένα, είμαι μία χαρά. Μπορεί να μην έχουμε βρει ακόμη τη Φουόνγκ...΄΄

Άκουσα τότε τη φίλη μου να αναστενάζει.

΄΄Αχ, Μόργκαν. Νομίζω πως ο κύριος Όσκαρ δεν σας έστειλε για να βρείτε ένα πρόσωπο, αλλά όλα όσα αντιπροσωπεύει΄΄

Τότε δεν την κατάλαβα. Ήλπιζα να ανακαλύψω πράγματι ένα πρόσωπο, μα στην πορεία αντιλήφθηκα, πως είχε βρει πολλά περισσότερα. Αυτό το ταξίδι θα με άλλαζε. Δεν ήμουν βέβαιη αν θα ήταν προς το καλύτερο, μα σίγουρα θα με άλλαζε. Στο κινητό μου, βρήκα κλήσεις από τους θείους και μέχρι πρότινος γονείς μου. Τους έστειλα ένα μήνυμα πως ήμουν στο εξωτερικό για δουλειά και πως όταν επέστρεφα, οι τρεις μας θα μιλούσαμε σοβαρά. Ήταν ένα κεφάλαιο που έπρεπε να κλείσει για πάντα. Το άλλο κεφάλαιο όμως που παρέμενε μετέωρο, ήταν εκείνο της καρδιάς μου. Με το αφεντικό μου, είχαμε διανύσει μία μεγάλη απόσταση σε ένα μικρό χρονικό διάστημα. Είχα δει την ψυχή του και ας ήταν τρομακτικός και αφόρητος στην αρχή. Είχα φτάσει στο σημείο να τον δω γυμνό στα κρυφά και να σκέφτομαι απλώς πως ήθελα να τον αγκαλιάσω σφιχτά, διώχνοντας μεμιάς τον πόνο. Τα αισθήματά μου θέριευαν μέρα με τη μέρα. Αισθανόμουν την καρδιά μου να χτυπά παράξενα, παρά την θέλησή μου. Η λογική ωστόσο, στεκόταν καμαρωτά στον αντίποδα, υπενθυμίζοντάς μου πως βρισκόμουν εδώ για ένα σκοπό.