Για λίγο κάθισα στον καναπέ. Η ψυχολογία μου ταλαντευόταν έτοιμη να καταρρεύσει. Έπρεπε να είχα πει την αλήθεια και ας μη με δεχόταν ποτέ. Αυτή τη στιγμή με οδηγό το ψέμα, ο αλλοτινός ευθύς δρόμος, οδηγούσε σε αδιέξοδο. Στη μνήμη μου, αναδύθηκε η νύχτα που εντελώς τυχαία, είχα συναντήσει τον Έλι. Ήμουν δεκαέξι και οι γονείς μου με είχαν ντύσει και στολίσει αξιοζήλευτα, προκειμένου να πάμε σε ένα δήθεν φιλανθρωπικό γκαλά, μιας που θεωρούμασταν μία σχετικά ευκατάστατη οικογένεια. Η μητέρα μου επεδίωκε διακαώς τέτοιου είδους εξορμήσεις, προκειμένου να αναρριχηθεί στην ελίτ, κάτι που τελικά δεν ευόδωσε. Την ημέρα εκείνη, είχαν έρθει σπίτι μας δύο κομμώτριες, μία μακιγιέζ και μία αμπιγιέζ, για να με στολίσουν λες πήγαινα νυφούλα σε εκκλησία, υπό την σκιά της ατάκας ΄΄Τι θα πει ο κόσμος΄΄, στην περίπτωση που ήμουν λιγότερο απαστράπτουσα από τον κεντρικό κρυστάλλινο πολυέλαιο του σαλονιού μας. Μέχρι τη στιγμή που βγήκα από το αυτοκίνητο, οπλισμένη με ένα παγωμένο χαμόγελο ψεύτικης και τυπικής ευφορίας προς παραπλάνηση των καλεσμένων, πίστευα πως θα ήταν άλλη μία πληκτική βραδιά. Το γκαλά της δήθεν φιλανθρωπίας, διοργανωνόταν στο Langham Hotel το οποίο στεγαζόταν σε έναν ουρανοξύστη στο κέντρο του Σικάγο, με θέα στον ποταμό και τη λίμνη Μίσιγκαν. Το πλήθος με είχε ζαλίσει με τις χαιρετούρες και τα πιασίματα στα μάγουλα, όταν στο βάθος τον είδα. Ένα νεαρό αγόρι, περίπου στην ηλικία μου ντυμένο σαν ένας μικρός κύριος, του οποίου τα μάτια ήταν κολλημένα στο χάος.
΄΄Και άλλος ταλαίπωρος΄΄ είχα σκεφτεί τότε, όταν ακόμη το μυαλό και την καρδιά μου δεν είχαν δηλητηριάσει τα λόγια των γονιών μου περί αντιπαλότητας οικογενειών και άλλα πανομοιότυπα πράγματα.
Θυμάμαι να τον πλησιάζω και να διαπιστώνω πως ήταν το πιο όμορφο αγόρι που είχα δει. Το πρόσωπό μου είχε κοκκινίσει ολόκληρο, αλλάζοντας άμεσα θερμοκρασία, μέχρι που τον είδα να μου χαμογελά πονηρά και να με πλησιάζει.
«Είναι όμορφο το θέαμα;» με είχε ρωτήσει.
«Του ξενοδοχείου; Υπέροχο!» αναφώνησα κατεβάζοντας μία γουλιά από φρουτώδη σαμπάνια.
«Δεν ήξερα πως τα πιτσιρίκια πίνουν» με είχε ειρωνευτεί.
«Γιατί εσύ πόσο είσαι συνταξιούχε;» τον είχα ρωτήσει κάνοντάς τον να γελάσει. ΄΄Να πάρει, το γάργαρο γέλιο του ήταν πιο μαγικό και από την μελωδία της ευτυχίας΄΄
«Δεκαοκτώ, επομένως δικαιούμαι. Αντίθετα εσύ, θα έπρεπε να κοιμάσαι σαν καλό παιδάκι τέτοια ώρα» συνέχιζε το τροπάριο για να καταλήξει με τη σαμπάνια στο πρόσωπο, καθώς είχα παραπατήσει.
KAMU SEDANG MEMBACA
Αναζήτηση ισορροπίας
RomansaΤι είναι η ισορροπία; Κάτι διαφορετικό για τον καθένα, κάτι πολύ προσωπικό και πολύτιμο που απαιτεί αγώνες, που απαιτεί να έρθουμε σε σύγκρουση με τους εσωτερικούς μας δαίμονες. Ο Ελάιζα Κρέιν, είναι πλέον μέλος της διασημότερης, οικογενειακής, αρχι...
