In life, we are bound to lose people that are not meant for us... that's why I did not regret losing him.
TW: this story contains theme about domestic violence
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Song: Araw-Araw- Ben&Ben
Donovan
Inangat ko ang aking kaliwang kamay at pinagmasdan muli ang engagement ring na ibinigay ni Gio sa akin. Hindi ko matago ang ngiti sa aking labi habang pinagmamasdan ko ito.
It's a fourteen karat cushion cut diamond ring. Hindi ko akalain na ganito pala ang pakiramdam ng engaged. Kahit paulit-ulit kong tingnan ang daliri, hindi ako nagsasawa.
Gio scoffs beside me. Nilingon ko siya at nginitian. Panigurado akong nahuli na naman niya akong pinagmamasdan ko ang bigay niyang singsing.
We're now on our way back to the Philippines. We have a nineteen hour flight and I already took a sleep. Pagkagising ko, ito agad ang ginawa ko—ang pagmasdan ang singsing ko.
"Can't get enough of it?" ani Gio.
Tumango ako at umayos sa pagkakahilig sakanya. Nakapalupot ang braso niya sa akin habang hinahayaan akong mamahinga sa bisig niya. Mas ibinaon ko naman ang ulo ko sakanya nang halikan niya iyon. Binaba ko na ang kamay ko at yumakap sakanya.
"I love you." I said sweetly.
I think I've fallen more in love with him ever since he proposed to me. Whenever I'm around him, I feel safer; I feel at peace. He completes me. Like nothing else matters in this world as long as he's here by my side then I'll be okay. I can't imagine life without him.
I feel exhausted once we landed on the airport. Mabuti nalang at nandito na sila Mommy upang sunduin kami. I know Gio is tired as well, but he's still trying his best to take care of me and get all our things. Tinutulungan ko rin naman siya kahit papano.
I'm pretty sure I'll get jetlag tomorrow. Ganito rin ang naramdaman ko noon nang dumating ako sa Bermuda. I slept for more than twenty-four hours!
Tamad kong itinutulak ang luggage cart na naglalaman ng iba kong gamit nang marinig ko ang pamilyar na boses ni Mommy.
"Zaylia! Anak!"
Agad kong hinanap ang pinanggagalingan ng boses na iyon. Sumilay ang ngiti sa aking labi nang matanaw ko sila ni Kuya Zavier na naghihintay sa aming paglabas.
I moved quickly and immediately rushed to them once I head out of the arrival gate.
"Mommy!" sinalubong ko siya ng yakap.
As usual, my mother started to cry. She kept on saying how much she misses me and how grateful she is that I'm finally back. Sunod niyang niyakap si Gio habang ako naman ay nagtungo kay Kuya.
