In life, we are bound to lose people that are not meant for us... that's why I did not regret losing him.
TW: this story contains theme about domestic violence
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Song: Something Worth Saving- Gavin DeGraw
Job
Pagod kong ibinagsak ang aking bag sa aming sofa. I slumped down and sighed heavily. Itinuko ko ang aking siko sa arm rest at tsaka sinapo ang aking ulo.
Pagod na pagod ako sa araw na ito. Ilang kompanya ang inikot ko para lang makahanap ako ng mapapagtrabahuhan.
And guess what? No one dared to accept me.
I'm a graduate from a well-known university here in the Philippines. Yet, no one wants to accept me. My resume basically shows that I am credible to work in the company that I was trying to get in.
Hindi ko alam kung ano ang nakikita nilang mali para hindi nila ako magawang papasukin sa kompanya nila. I'm just trying to earn some money! Hirap na hirap na kami!
"Did you get the job?" napamulat ako ng aking mga mata nang marinig ko ang boses ni Ace.
Tamad ko siyang tiningnan. Patagilid niyang isinandal ang sarili sa pinto at tsaka humalukipkip, hinihintay ang sagot ko. Umirap ako at tsaka sinapo muli ang aking ulo.
"No." I answered simply.
"No?!" kumunot ang noo ko nang dahil sa tono ng kanyang pananalita.
At bakit mukhang kasalanan ko pa kung bakit ayaw akong tanggapin sa lahat ng kompanya na pinagaapplyan ko?
"Bakit mukhang disappointed ka?"
I tried to hide my irritation but I can't. Ako lang ata ang nagsisikap sa aming dalawa para lang mabuhay kami araw-araw. Tapos siya... ayan! Tambay sa bahay at walang pakinabag!
"Akala ko ba magaling ka? Bakit hindi ka magawang tanggapin ng mga kompanyang pinagaaplyan mo?"
Doon ako napaangat ng tingin sakanya. I scoff insultingly.
"At kasalanan ko pa kung bakit ayaw akong tanggapin ha? My father probably told everyone not to hire me. At alam mo kung bakit? Because he's mad at me! He's mad because I chose you over everything! Kaya imbes na nagrereklamo ka dyan dahil wala akong mahanap na trabaho... aba! Sana naman gumawa ka rin ng paraan para makaahon tayo sa hirap, hindi 'yung ako nalang lagi mong sinisisi. Ako na nga lang 'tong bumubuhay sa'yong leche ka!" I said the last words under my breath.
Sigurado ako na kapag narinig niya 'yun, magagalit siya sa akin. At hindi ko gusto kapag galit siya. I'll probably burn myself alive than to see him mad at me.
But sometimes I couldn't help it. I'm so tired of him blaming me for everything.
Ace scoffed this time. "Alam mo namang wala ring gustong tumanggap sa akin kaya bakit mo pa ako pipilitin?"
"Alam mo kung bakit walang tumatanggap sa'yo? Because you're not trying hard! Akala mo ba na once na magpasa ka ng resume, tanggap ka na? Hindi! Lagi mo kasing iniisip sarili mo, hindi mo iniisip kung makakatulong ka ba sa pang araw-araw natin."
