GÖREV: Agron'un Çırağı | I-II

Bölüm 11: Kurmacalar

Korkunç bir kazadan son anda sıyrılan ikili şimdiden son ne yapmalı? Gerçeklerin bir kısmını daha öğrenmeye hazır olun. Tren kazasının asıl sebebi, kapılarını aralıyor. 

Bölüm 11:Kurmacalar...

Barkan, beni kucağından indirmemekte kararlı bir şekilde hızlı hızlı ilerlerken başımı göğsünden kaldırıp ona baktım. Çene kası açığa çıkmış, dudakları gerilmiş ve gözleri sanki bir ton daha kararmıştı. Kollarını o kadar sıkı dolamıştı ki, nefes dahi almakta zorlanıyordum.

Uyku uyanıklık arası geçirdiğim, üzerimdeki şoku atlatmak için uğraştığım birkaç saatin ardından Barkan'ın boynuna dolamış olduğum kollarım sonunda utancıma yenik düştü. Uyuşmuş ellerimi zoraki Barkan'dan ayırıp kucağıma bıraktım, bakışları sapmadan ileriye bakan Barkan başını eğip bana baktı.

Yüzüne bakamadım. ''Hareket etme,'' dedi, sakince.
Başımı iki yana salladım, sesimi bulmam birkaç saniye sürdü. Boğazımı temizleyip mırıldandım. ''Yorulmuşsundur.''
''Yorulmadım.''
Omuzlarım düştü, ''Kaç saattir yürüyoruz ve kolların beni taşımaktan-''
Tok sesi sözümü yarıda kesti. ''Ağır değilsin.''
''Evet, ama saatlerdir-''
Barkan beni aniden yere indirince başım döndü ve ben telaşla yeniden Barkan'a tutundum. Ellerimi kelepçe misali kazağına geçirip alnımı geniş göğsüne yasladım. Sıcacık göğsünden yayılan o garip his bedenimi sarmaladı ve sakin kalp atışları nefesimi hizaya soktu.
''Birazdan seni kucağıma almam için yalvaracaksın,'' dedi Barkan. Saatlerdir tek bir şey söylemeden dümdüz bakan bakışları hala değişmemişti. ''O zaman kucağına alacak mısın?'' dedim. Söylerken utanmıştım ama ne diyeceğini merak ettim. Al al olan yanaklarımı saklayıp ondan bir adım uzaklaşmaya çalıştım ama dönen başım bana yardımcı olmadı ve alnım bir kez daha göğsüne çarptı.

İki yanında hareketsizce duran kollarından dolayı ona yakın durmamdan rahatsız olduğunu düşündüm. Tepki vermiyordu, kucağında olduğum sürede de tepki vermemişti.
Yutkundum, bir adım geriledim ve bu defa dönen başımı umursamadan yanımda duran ağaca adeta atladım. Ayakta duramıyordum ve resmen ağaca sarılmıştım. Pürüzlü yüzey yanağımı sürttü. Gözlerimi kapatıp birkaç saniye kendime gelmek için uğraştım, Barkan bu süre de etrafımda dolanıp peşimizden birilerinin gelip gelmediğini kontrol etti. Soruma cevap vermemişti.

Tren kazasında yaşadığım şoku atlatmam oldukça uzun sürmüştü. Ölümden döndüğüm gerçeği ve Özge'yi ölümün kollarına attığım hissinden sıyrılamamış ve Barkan'ın sıcak kollarından ayrılamamıştım. Düşündükçe saatlerdir onun kucağında olmak utanç vericiydi ama yaydığı o güçlü güven duygusundan ayrılmak istememiştim.

Atlatamadığım bir diğer şey ise, Barkan'ın yalnızca benim değil, trendeki herkesin hayatını kurtardığıydı. Ben çaresizce kapıyı açıp çıkmanın bir yolunu ararken o yalnızca beni oradan çıkarmakla kalmamış, ne ara akıl edip aldığını bilmediğim bir alet ile iki vagon arasındaki demiri ayırarak vagonların zincirleme bir şekilde devrilmesini engellemişti.

Demiri tek seferde ayıracak kadar güçlü ve bu kararı verecek kadar hızlı düşünüyor olması şaşırtıcıydı.
Özge bana orada ne söylemiş olursa olsun, Barkan'a sonsuz bir güven duymaya başlamıştım. Gözümde ne derece yükseldiğini biliyor muydu, bilmiyorum.

Melankolik ve oldukça depresif, yorgun bir halde ağaçtan ayrıldım ve yeni yürümeye başlamış bebekler gibi sarsak adımlar attım. Barkan bana ters ters bakıp önden ilerlemeye başladı. Tren kazasını duyan polisler kaza alanına gelecekti, bu yüzden yakalanmamak için süratle oradan kaçmış ve yolumuzu hiç sapmadan ormanlık alana dalıp, durmadan ilerlemiştik.

Hava çoktan kararmıştı, ormanlık alan oldukça korkutucuydu ve ben hangi akla hizmet Barkan'ın kucağından inmiştim bilmiyorum. Yorulduğunu düşünüp utanç duygusundan kurtulmak istemiştim ama şimdi dolanan bacaklarım ve karanlık bana hiç yardımcı olmuyordu. Tüm heybeti ile hızlı hızlı ilerleyen Barkan'a yetişemedim ve takılıp yere düştüm.