ŞEYTANIN PENÇESİNDE (İTALYAN SERİSİ#3)

BÖLÜM ON ÜÇ

"Ailemize bir bebek daha katılıyor! Çok mutluyum! Fabio, abimi bir görsen.. Sevinçten ayakları yere basmıyor bile!"

Fabio'nun mutfağında, o bize yiyecek bir şeyler hazırlarken küçük bir kız çocuğu gibi etrafımda zıplayarak ve dönerek, bir saattir ona aldığımız mutlu haberi anlatıyordum. Abimin ve Yasemin'in bebek haberini düşünmek bile içimin neşeyle dolmasını sağlıyordu.. Son zamanlarda iyi şeyler yaşamamıştım, benim için zor zamanlardı ama nonna'm her zaman bebek güzel haberlerle gelir ve kara bulutları ortadan kaldırır, derdi. Belki de ailemizin en yeni üyesi benim hayatıma da mutluluk saçacaktı.

Belki de bininci defa, iç çekerek, "Bu harika bir haber değil mi?" diye sordum. Fabio ocaktaki yemeği karıştırırken, bana dönüp dalgınca gülümsedi. "Evet meleğim, bu harika bir haber. Sizin için çok sevindim." dedi yumuşak bir sesle. Ses tonu yumuşaktı ama altındaki donuk tavrı fark etmeden edememiştim. Ona doğru bir adım attım, "Sevgilim, sen iyi misin?" diye sordum. Elimle alnına düşen bir tutam saçı geri ittim ve gözlerimi suratında dolaştırdım, yorgun gözüküyordu. Güzel yeşil gözleri solgundu, Fabio normalde sakaldan nefret eder ve her sabah traş olurdu ama bir-iki gündür es geçtiği çıkmaya başlayan sakallarından belli oluyordu. "Yorgun gözüküyorsun. Hasta mısın?" Elimin tersiyle alnına dokundum, ateşi yoktu.

Hafifçe gülümseyip beni belimden tutup kendisine çekti ve dudaklarıma minik bir öpücük kondurdu. "İyiyim," dedi yanağımı okşayıp. "Beni merak etme. Sadece dün gece uykumu iyi alamadım."

Tezgaha yaslandım, "Ne yapıyordun ki?"

Bir anda tahta kaşığı tutan eli kasıldı, gözlerini hızlıca kaldırıp bana baktı. "Ne?" Sertçe sordu, sorgusuna ve anlık gerginliğine şaşırarak ona kaşlarım çatık baktım, "Dün gece uykunu alamadığını söyledin.. Ne yapıyordun?" Sesimin sorgular gibi çıkmamasına dikkat ettim ama dün gece telefonlarıma cevap vermemesi ve şimdiki gergin hali beni meraklandırmıştı,

Bakışlarını tekrardan yemeğe çevirdi, "Hiç." dedi, sonra, "Bu.. bir.." Ağzında geveleyip durdu, o cevap vermedikçe kalbimin hızı daha da artıyordu. Fabio gevelemezdi. En sonunda başını kaldırdı ve suratımda nasıl bir ifade gördüyse, gözlerinde şefkatli bir bakışla bana uzandı ve vücudumu kolları arasına aldı. Saçlarımı geri iterek, burnumun ucunu öptü, "Angela mio, bir aile meselesiydi." dedi, hafifçe gülüp, "Kadınlar yoktu, çıplaklık yoktu. Sadece.." İç çekip suratını buruşturdu, "Sinir bozucu bir aile meselesi."

Bir anda rahatlamıştım. Bea burada olsa onu daha fazla sorgulamadığım için beni azarlardı ama daha fazlasına ihtiyacım yoktu. Fabio'ya güveniyordum. Gülümseyerek, tatlı tatlı "Anladım." dedim, "Umarım problemi çözebilmişsinizdir."

Başını salladı, "Çözdük." dedi kısaca. Bana kısa bir şekilde gülümseyip tekrardan yapmakta olduğu yemek her neyse ona geri döndü, gözlerimi suratından ayıramıyordum. Kararmış yeşil gözlerinden ve sürekli olarak kasılan çenesinden bir şeyler düşündüğünü ve bu düşüncelerin onu rahatsız ettiğinin farkındaydım. Ona yardım edememek beni üzüyordu, Fabio'nun bana olan sevgisinden şüphem yoktu ama ne kadar yakın olursak olalım, aramız ne kadar iyi olursa olsun duvarlarının hala tam aramızda duruyor olması bazen canımı acıtıyordu. O tek bir bakışıyla, tek bir öpüşüyle benim tüm problemlerimi, kötü düşüncelerimi kafamdan atabiliyordu ama belli ki ben aynı şeyi onun için yapamıyordum.

Ben düşüncelerime dalmışken, Fabio'nun sert bir şekilde küfür etmesi beni olduğum yerde sıçrattı, "Vaffanculo!" Kelimeler gürleyerek ağzından çıkarken, ocakta yanmakta olan ve kötü kokular saçan yemeğe küfrettiğini anladım, altını hızlıca kapatıp bezle kenarından tuttuğu tencereyi lavabonun içine fırlattı. "Dannazione!" Küfretmeye devam ederken eliyle sertçe tezgaha vurdu, gözlerini yumup derin derin nefesler alırken ona doğru bir adım atıp omzuna dokundum, "Aşkım," dedim yumuşak bir sesle. "Önemli değil. Böyle kazalar olur.." Ne diyeceğimi bilemeyerek bir şeyler zırvaladım, bu kadar öfkelenmesi beni şaşırtmıştı. Fabio kendini bu kadar çabuk kaybetmezdi.