Opowiadanie jest kontynuacją przygód Riliany i Keily z którą większość z was miała przyjemność zapoznać się podczas czytania: „Czego pragną kobiety". Jeśli jesteście ciekawi jak dalej potoczyły się losy obu dziewczyn, zachęcam was do przeczytania.
Ponieważ jako świadkowa musiałam się zająć organizacją wieczoru panieńskiego, utworzyłam na messenger wspólną grupę osób zaproszonych. Przyznam, że kosztowało mnie to sporo wysiłku i niechęci, aby dodać do tej grupy Rilianę. Po długich namyśleniach i walki ze sobą wysłałam jej zaproszenie. W końcu czego się nie robi dla przyjaciół. W czwartkowy wieczór wrzuciłam do grupy informacje dotyczące panieńskiego Jussy.
Hej dziewczyny, utworzyłam następującą grupę w celu wymiany informacji związanych z wieczorem panieńskim naszej panny młodej.
Od razu utrzymałam tysiące pytań od koleżanek, z którymi pracowała Jussy. Jednak wcale mnie nie zdziwiło, że Riliana nie udzielała się w grupie. Przyznam szczerze, że ten fakt bardzo mnie ucieszył. Poprosiłam dziewczyny o spotkanie w piątkowe popołudnie w celu przystrojenia sali. W grupie zamieściłam dokładny adres i godzinę naszego spotkania. Dostałam potwierdzenie od kilku osób i teraz pozostało mi czekać, kto tak naprawdę się zjawi.
*** Zaparkowałam samochód na parkingu pod ulubionym klubem Jussy i wyciągnęłam z bagażnika duże, kartonowe pudło z dekoracją. Gdy udało mi się wszystko wnieść na salę i włączyłam na komputerze muzykę, usiadłam, czekając na resztę. Niedługą chwilę później dotarły do mnie dwie znajome Jussy. Jedna z nich przyniosła ze sobą butelkę koniaku, radośnie oznajmiając, że na sucho nic się nie robi. Wzięłyśmy z baru szklanki i rozlałyśmy do nich trunek, wnosząc owację za pannę młodą. Piętnaście minut później na sali pojawiły się jeszcze inne koleżanki Jussy, niosąc ze sobą balony i inne akcesoria. Gdy wydawało mi się, że jesteśmy w kompletnym składzie, na sale niespodziewanie weszła Patrycja z Rilianą. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, poczułam ogromny ból rozdzierający moją klatkę piersiową. Bez chwili namysłu podeszłam do baru i nalałam sobie zimny alkohol, totalnie ignorując Rilianę.
Zdecydowanie nie dam rady na trzeźwo. - pomyślałam, czerpiąc głęboki łyk brunatnej cieczy.
Kątem oka zauważyłam, że brunetka powiedziała coś do Patrycji, która po chwili znalazła się obok mnie.
- Hej Keily mam nadzieję, że nie gniewasz się, że wzięłam ze sobą Rilianę?
- Kiedyś i tak musiałybyśmy się spotkać. - odpowiedziałam obojętne, przewracając oczami i niemal, że natychmiast dodając: - Ale proszę, nie zmuszaj mnie, abym z nią rozmawiała. Naprawdę nie mam na to ochoty.
Patrycja posmutniała, akceptując moją prośbę i wróciła do Riliany. Ja natomiast podeszłam do zebranej grupy i przedstawiłam plan działania, zupełnie nie patrząc w stronę mojej byłej. Gdy dziewczyny wzięły się za strojenie sali, ja zaczęłam dmuchać balony, utrzymując bezpieczną i wygodną dla mnie odległość. Czułam od czasu do czasu spojrzenie Riliany, które wypalało mi dziurę w plecach. Kiedy ostatnie dekoracje znalazły się już na swoim miejscu, a grupa pomagających nie wiedziała co ze sobą zrobić, zaproponowałam im coś do picia z procentami. Wszystkie zajęłyśmy miejsca na wysokich krzesełkach przy barze, ciesząc się jak małe dzieci. Podziękowałam wszystkim zgromadzonym za trud, jaki włożyły w przystrojenie lokalu i udałam się na zewnątrz zapalić. Zanim jednak opuściłam salę, postanowiłam sfotografować nasze dzieło, z którego sama byłam bardzo dumna.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
