Opowiadanie jest kontynuacją przygód Riliany i Keily z którą większość z was miała przyjemność zapoznać się podczas czytania: „Czego pragną kobiety". Jeśli jesteście ciekawi jak dalej potoczyły się losy obu dziewczyn, zachęcam was do przeczytania.
Obudził mnie aromat parzonej kawy, której niebiański zapach rozprzestrzenił się po całym mieszkaniu. Ten magiczny trunek spowodował, że natychmiast otworzyłam oczy i przeciągnęłam się leniwie w białej pościeli. Wolnym krokiem udałam się w stronę kuchni, w której zastałam Rilianę, przygotowującą śniadanie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Już wstałaś kochanie? - przywitała się ze mną radośnie, gdy tylko stanęłam w drzwiach pomieszczenia.
Gdy tylko chciałam odwzajemnić uśmiech, przed moimi oczami pojawił się obraz wczorajszego wieczoru i nieprzyjemnej sytuacji, jakiej doświadczyła moja dziewczyna. Poczułam wyrzuty sumienia i ogarnął mnie smutek. Jednak starając się, żeby brunetka nic po mnie nie zauważyła, zmusiła się na szeroki uśmiech, odpowiadając:
- Błagam, daj mi kawy.
W jednej chwili niczym strzała znalazła się obok mnie Riliana, napełniając mój kubek czarną substancją.
- Jak ci się spało? - ponownie spytała, uważnie mi się przyglądając.
- Dobrze, a tobie? - spytałam, a ten sam przykry obraz ponownie zagościł w moich myślach.
Poczułam się jeszcze gorzej. Przecież powinnam ją bronić, a ja po prostu dałam plamę. Jak mogłam być tak ślepa i niczego nie zauważyć. Widząc teraz jak bardzo się dla mnie stara i udaje, że nic nie miało miejsca, moje serce krajało się na drobne kawałki.
- Co cię gryzie?- wytrąciła mnie z zamyślenia.
- Nieee nic. Chyba się jeszcze nie obudziłam. - skłamałam.
- Miałyśmy sobie wszystko mówić. - rzekła zawiedzionym tonem.
- Masz rację. Przepraszam. - odpowiedziałam, ciężko wypuszczając powietrze, po czym po chwili dodałam: - Przepraszam za to, co cię wczoraj spotkało. To miał być twój wyjątkowy dzień, a zakończył się tragedią. Byłam ślepa i jest mi źle, z tym że nie mogłaś na mnie polegać.
Riliana zwinnie usiadła na moich kolanach, po czym objęła mnie mocno w swoje ramiona, składając delikatny pocałunek na moim czole.
- Kochanie to nie twoja wina. Nie wiedziałaś. Poza tym nic się nie stało. Przybyłeś na ratunek w samą porę.
Nie pocieszona tym co, do mnie powiedziała, rzekłam:
- Ale mogło się stać.
- Ale nic się nie stało. Nie zadręczaj się tym. Nie mogłaś wiedzieć.
- On mógł ci coś zrobić. - westchnęłam.
- Nie zrobił. Zapomnijmy o tym. Proszę obiecaj mi.
Przygryzłam dolną wargę, nie mogąc zmobilizować się do złożenia obietnicy.
