Embracing The Rain (Rain Series #2)

Chapter 22

Chapter 22

Today is the day...

Mabilis man, pero... wala na akong magagawa.

Ito na ang araw kung saan dadalhin namin si Mommy sa huli niyang hantungan. Ito na ang pinakahuling sandali na makikita namin ang mukha niya.

Since the day I found out that she's gone, walang nagbago sa nararamdaman ko. Ganoon pa rin. Sobrang sakit pa rin. Mas tumitindi pa nga yata iyon sa bawat araw na nagdadaan.

Pinipilit ko namang maging malakas, eh. Pero... hindi ko talaga kaya. In this kind of situation, feeling ko, mag-isa lang ako. Feeling ko, ako lang ‘yung nasasaktan— though lahat naman kami ay nagdurusa.

Mommy...

Sana nakapag-bonding muna kami kahit sandali lang.

“Tori...” Kinalabit ako ni Shara. “Ikaw na ang magsasalita sa harap...”

I licked my lips. I need to perform eulogy by now. Siguradong bongga na naman ang magiging pag-iyak ko nito.

Without any energy, I smiled in front of everyone and spoke.

“Good morning everyone. Perhaps... you already know me. I’m Victoria and thank you for coming in this special d-day...” Lumabas na naman ang nagbabadyang luha sa mga mata ko.

I hope this tears become tired of coming out from my eyes. Napapagod na kasi akong umiyak. I want to get rid of this drama!

“My mom...” Panimula ko. “She’s the best woman in the world I have ever seen. Weak, sometimes, but... always fearless. No matter how hard the situation is, ipapakita niyang malakas siya para sa aming l-lahat...” Iyon pa lang ang sinasabi ko pero grabe na naman ang pag-iyak ko. “Napakarami kong pagkukulang sa kaniya. Napakarami ko pang hindi nasasabi sa kaniya. Napakarami ko pang gustong gawin habang magkasama kami. But... she left, and I just... can't... do a single thing n-normally.” Sumulyap ako sa pamilya ko at nakita kong si Ate lang ang umiiyak sa kanila. Si Yandrick at Daddy ay tulala lang. “K-Kahit nakatayo ako sa harapan ninyo, hindi pa rin ako naniniwalang nangyayari ‘to ngayon. Para sa’kin, imposible. I thought she could witness every special moment of my life. I never thought she'd leave me this early...”

Nag-iyakan na ang mga tao sa paligid. Huminto muna ako sa pagsasalita dahil humihikbi na rin ako.

“M-Mom... if you can hear me right now... I’m very sorry. I’m s-sorry if I’m not able to make you happy. God knows how much we love you. At kahit malabo, umaasa pa rin ako na hindi ‘to totoo. Gusto k-ko ngang magpasampal sa mga pinsan ko dahil baka sakaling nananaginip lang a-ako...” I smiled bitterly. “Marami p-pa akong gustong sabihin sa’yo right now, but... I will just save it para hindi ako mauubusan ng stuff na ikukwento ko sa'yo araw-araw. Always guide us here. We love you so much and... we’re now setting you free... p-painfully...”

Tumingin ako sa guitarist at tumango bilang senyas.

“Start na po?”

I showed my thumbs up kaya nagsimula na siyang mag-strum ng gitara.

“Mom. I’ll be singing for you. This is your favorite...”

I smiled bitterly before I sang the first lyrics of song.

“I’m thinking about of the younger years
There was only you and me
We were young and wild and free
Now nothin’ can take you away from me
We’ve been down that road before

But that’s over now
You keep me coming back for more

Baby you’re all that I want
When you’re lyin’ here in my arms
I’m findin’ it hard to believe
We’re in heaven
And love is all that I need
And I found it there in your heart
It Isn’t too hard to see
We’re in heaven...”