Gecenin Ay'ı/mahalle klasiği ~tamamlandı~

20.bölüm

Instagram:dolunaayyz

Emrenin söylediği şeyler karşısında donup kalmıştım. Beni seviyordu! Sevdiğim adam beni seviyordu!
"N-nasıl s-sen." Şoktan konuşamıyordum bile.
Anlını anlıma yaslayıp derin nefes alıp konuşmaya başladı.
"Biliyorum, biliyorum, bana kızacaksın, bana nasıl o gözle bakarsın diyeceksin, ama ben seni çok seviyorum mavi. Sen benim kalbim,yaşama sebebimsin.
Yarımsın."

Duyduklarım o kadar hoşuma gidiyordu ki, ama yanlış biliyordu, eksik biliyordu. Ben de onu seviyordum. Hemde delicesine.
Alınlarımızı ayırıp gözlerime baktı.
"Bir şey demiyecek misin?"
Kendime engel olamayıp gülümsedim.
O kadar mutlu ve huzurluydum ki.
Yarımsın demişti bana.
"Bir şeyi yanlış biliyorsun."
Dediğim şey üzerine neyi dercesine bakmıştı. Cesaretimi toplayıp elini alıp kalbimin üzerine koydum.

"Bu kalpte senin için atıyor emre. Bu kalp sensiz eksik."

Tepkisini an be an beklerken donup kalmıştı.
Bir iki dakika sonra yeni algılamış olucak ki gözlerini kocaman açtı.
Huzur bulduğum gülümsemesini sunup gamzelerini ortaya çıkarmıştı.
"Sen beni seviyor musun yani?"
Gülümseyip omuz silktim.
"Ne anladıysan o."
Belimden tutup beni kendine çekti.
"O zaman sevgiliyiz?"
Sorar bir şekilde baktığında onu ittirip kaşlarımı çattım.

"Yok ya! O kadar kolay mı zannettin emre bey!"

Benden böyle bir tepki beklemiyor olacak ki gözleri ve ağzı aynı oranda açılmış bana bakıyordu.
Ne zannettin emre bey.
"Mavi ne diyorsun kızım? Sevgiliyiz biz! Sen benimsin, ben seninim."
Bu sözler hoşuma gitse de şuan daha önemli bir konu vardı yılların acısını çıkartacaktım.

"Hemen kollarına atmamı mı bekliyorsun emre bey?Kusura bakma ben senin tanıdığın kızlara benzemem önce kalbimi kazanman lazım."

Keyifle 32 diş sırıttığım da gözleri dudaklarıma indi. Kaşlarını çatıp gözlerini kapattı.
"Bir daha kırmızı ruj sürmeyeceksin."
Kaşlarımı havaya kaldırıp ona baktım.
"Hadi yaa kim olarak karışıyorsun bana."
Gözlerinden ateş çıkıyordu adeta. Biraz tırsmıştım şimdi, yani niye öyle bakıyorsun birtanem değil mi ama?

Elleriyle belimi kavrayıp beni kendine çekti.
Çok tehlikeli bir yakınlık içerisindeydik. Belimde ki ellerini sıkılaştırıp mırıldandı.

"Sen benimsin, ben seninim, duydun mu beni ve bu hep böyle olacak. Ve ben senin kalbini kazanacağım miniğim. Şimdi içeri geç yoksa kendime hakim olamayacağım." Dedikleriyle utanmıştım. Belimde ki ellerini ittirip son kez gözlerine baktım. Saçımı yüzüne doğru savurup yürümeye başladım.

"Savurma."
Sesini duymazlıktan gelip bizimkilerin yanına oturdum.
"Mavi sen iyi misin tatlım?"
Ezgi ablanın sesiyle herkes bana bakmıştı.

"İyiyim ezgi abla niye ki?"
O sırada yanımda ki sandalyeye oturmuştu sevdiceğim.
"Kızım yüzün kireç gibi."
Mervenin söylediği şey üzere göz ucuyla emreye baktım. Sırıtıyordu.

"Yok ben iyiyim. Ay ben selim kuşumu hiç sevemedim ver bakayım aşkımı sen bana."
Herkes kendi halinde yine konuşmaya başlamıştı ezgi abla bana selimi verdiğinde selim de direk elleriyle yüzümü sevmeye başlamıştı.

"Bebeğim benim, bebeğim. Çok özledim ben seni, gözlere bak ya yakışıklım benim."
Kulağımın yanında hissettiğim nefesle emre olduğunu anlamıştım.
"İlerde bizim de bebeğimiz olacak onu da böyle seversin."
Utancımdan yerin dibine girecektim.
Kolumu karın boşluğuna geçirdim. Acımış olmalı ki karnını tutmuştu.

"Öyle bir şey olmayacak."