Surira Academy: Game Of Ruins (ON-GOING)

03

The Academy

Napabuntong hininga na lamang ako ng matapos na ang paglalagay ni Kuya ng aming mga gamit sa kanyang kotse.

Mabilis na gumaling ang aking mga sugat sa abilidad ng aking lola na pagalingin ang aking mga sugat.

Ang aking ina naman ay kaya niyang manipulahin ang araw. Samantalang ako ay hindi pa rin alam kung ano ang aking abilidad. Ang aking pagsasanay ay kasama lagi si kuya nag eensayo para sa physical na ability.

Yesterday, I was discharged from the hospital. My mom did not talk to me the whole day. And as we drove home, not even a single word was heard from my brother.

They are still trying to accept the reality. I knew something was off, and I knew I had to figure it out once I stepped on that campus.

Ngayong araw ang pag-alis naming dalawa ni Kuya patungo sa Orchard City. Alas singko pa lamang ng umaga ngayon at dalawang oras ang byahe namin.

Matapos kong pirmahan ang sulat na galing sa Surira Academy ay natanggap ko agad ang pinadala nilang kahon na naglalaman ng ilang notebook at ang isang gintong papel na parang ticket ng tren. Isang araw lang nangyari yun at grabe na agad ang pangyayari. Isang maleta lamang ang aking dinala at isang backpack.

I wonder how they communicate with the families of their students. Is it through a technology that is specialized at the university?

Lumapit sa akin si Lola sa akin at ngumiti. May inabot siya sa akin ang isang maliit na kahon. Binuksan ko naman yun at namangha sa ganda ng kwintas na nasa loob nito. Kinuha niay iyon at ikinabit sa aking leeg kaya naman ay aking kinatuwa.

It was a raindrop-shaped blue gem that was wrapped in silver curvy lines. It was attached to a silver-chained lace. She also handed me a black notebook with golden curves designed on the edges of it. I looked at her in confusion, but she just winked at me.

Gusto ko maalala mo kami habang nag-aaral ka doon. Huwag mong iwawala yan apo mahalagang bagay yan." paliwanag ni Lola.

Tumango ako at ngumiti habang pinagmasdan muli ang kwintas na nasa aking leeg.

"Salamat po, La. Mamimiss ko po kayo." saad ko at yumakap sa kanya. Hindi ko akalain na ganito pala kahirap pag papasok ka na sa paaralan na kailangan mong iwanan ang iyong pamilya.

Lumabas ng bahay ang aking ina. Lumapit ito sa amin at mahigpit kaming niyakap ni Kuya. Bago bumaling sa akin at niyakap ako. Dahan-dahan kung narinig ang mga hikbi ng aking in ana tila hindi na niya kami ulit makikita. Kumalas siya sa kanyang pagkakayakap at tumingin sa akin.

"Mag-ingat kayo ha." naluluha ang sabi ni Mama. Na mukhang inaccept na din ang reality na mangyayari.

"Mamimiss ko po kayo, ma." bulong na sabi ko sa kanya.

I hate it when we say goodbye. After years of living with my mom, I will be able to be free, but at the same time, sadness hits me. I must face this journey alone in finding my dad and finding answers. I know Mom will get mad at me for doing this, but she doesn't even tell me exactly where my dad is.

"Kiara, huwag kang basta magtitiwala kahit kanino sa lugar na iyun." Bilin sa akin ng aking lola na pinunasan ang kanyang mga luha.

Napaluha na lamang ako at mahigpit silang niyakap bago sumakay sa kotse ni Kuya. Habang papalayo kami sa aming bahay pilit kong pinapakalma ang aking sarili. Hindi na pwedeng hindi ako sumugal gusto kong malaman kung ano ba talaga ang meron sa Surira Academy.

I glanced through the window and smiled bitterly. My will was to find answers and end this confusion I had in the past years of my life. I want to find my identity and my own abilities.