Be My Boy [completed]

14

"Жонгүк? Юу хийж яваа юм?"

Тэр гайхсан бололтой хөмсгөө өргөсөөр миний зүг ширтлээ. Би тэнэг хүн шиг ширтэж зогсохоо болин амьсгаагаа дарчхаад сууж байсан суудлынх нь хажууд очин суулаа.

" Хэрвээ чи жүжигчин байсан бол... Үнэхээр хийхийг хүсэхгүй байсан ч зохиолын дагуу хийх байсан уу?"

Тэр барьж байсан үзгээ тавин санаа алдсаар миний зүг харлаа.

"Би... Би жүжигчин биш. Надад жүжигчин болох боломж байсан ч би жүжигчин болохгүй. Яагаад гэвэл.... Би хэн нэгний хэлснээр хүсэхгүй зүйлээ хийж чадахгүй. Харин... Би жүжигчин байхын оронд зохиолч байхыг хүснэ. Зүгээр л хүссэн бүхнээ хийж эрх чөлөөтэй байж чадах тийм л зохиолч. "

Тэрний хэлсэн хариултад би хөнгөхөн инээд алдлаа. Дээрээс нь атаархах сэтгэл төрөв. Учир нь тэр хэтэрхий өөрийнхөөрөө.

Би мянга хичээсэн ч хэзээ ч түүн шиг өөрөөрөө байж өөрийн гэсэн ертөнцөө бүтээж чадахгүй. Би гэр бүлийнхээ бичсэн зохиолын дагуу явдаг жирийн л нэг муу туслах дүр.

"Ямар нэг юм болсон юму? Чи хэвийн харагдахгүй байна."

"Би хэвийн л байна шүү дээ. Юу ч болоогүй"

Түүнрүү харан шал худлаа инээсээр хэлэх үед тэр нүдээ онийлгон надруу харна. Яагаад энд ирснээ ойлгохгүй байна. Бас яагаад түүнд худлаа хэлээд байгаагаа ч ойлгохгүй байна.

" Чи хэвийн биш байнаа. Чи нэг л тийм.... Нэг тийм... Даруухан бас гунигтай харагдаад байна. Энгийн чи бол одоо ингээд чимээгүй суухгүй чалчих байсан байх. Babyboy гээд л. Юу болсон юм? Би тийм сайхан сэтгэлтэй биш ч чамд тусалж чадах ч юм Бил үү?"

Тэр ямар ч тохуурхаж залхсан шинжгүй өөдөөс минь харан харц тулгарах гэж хичээнгээ ийн үглэнэ. Энэ үйлдэл нь яагаад ч юм намайг баярлуулж байна. Тэр ийм орой болсон байхад ирээд ажилд нь саад боллоо гэж уурлаж болох байсан. Гэтэл тэр тэгээгүй.

" Тэхёна... Тайтгарлын үнсэлтийг одоо хийж болох уу?"

Тэрний зүг харан ийн хэлэх үед тэр харцаа буруулан сандрана. Гараа явуулан түүний хүзүүнээс нь татсаар өөртөө ойртууллаа. Тэр яг л юу хийх ёстойгоо мэдэхгүй хий будилж байгаа юм шиг бултаж ч чадахгүй байхын дээр бас үнсүүлж ч чадахгүй хөшөө шиг л болчихсон байлаа. Ойртон ойртсоор бидний дунд бараг ганцхан см зай үлдсэн байлаа.

Энэ мөчид яагаад ч юм... Зүрхний минь цохилт хурдсах шиг л болох нь тэр. Үнсэлт төдий зүйл дээр сандардаггүй атал түүнд ойртох төдийд яагаад ч юм сандрах шиг болно.