FULL MOON ❥ LisKook ⊰

❥ Karar ⊰

Neden dönüp dolaşıp kendimi polis merkezinde buluyordum bilmiyordum. Normalde çok kasvetli bir havası vardı ama bugün bu kasvetli yer büyücü sayesinde aniden değişmişti. Kelepçeli elleriyle sorgu odasında oturuyordu ve masada açık duran kutuya inanılmaz bakışlar atarak kendinden geçiyordu. Kutuyu açmama rağmen hala sağlıklı olmam onu delirtiyor olmalıydı. Sürekli beni öldüreceğini tekrarlayarak hızlı bir şekilde nefes alıp veriyordu. Jungkook ve ben de onu dışarıdan izleyerek ayakta bekliyorduk.

"Şikayetçi olacak mısın?"

Jungkook'un sorduğu soruyla ona döndüm ve bir süre düşündüm. Ben düşünürken elindeki kahve bardağında parmaklarını gezdiriyordu.

"Şikayetçi olsam da bir şey değişmeyecek."

Tam anlamıyla böyle düşünüyordum çünkü tutuklansa bile bana bir faydası dokunmayacaktı.

"Sen sikayetçi olmasan bile delil hırsızlığından sorgulanacak. Hatta bu sebepten tutuklanma ihtimali var. Ondan hala öğrenmek istediğin şeyler var mı?"

Geçmişi daha ne kadar araştırmalıydım bilmiyordum. Belki de artık durmalıydım çünkü zamanla hayatım katlanılamaz hale geliyordu.

"Biliyorsun, hala nehirde kurtulmayı bekleyen çocuklar var. Bu yüzden şimdilik onlar için bir şeyler yapmam lazım."

"Ne gibi?"

"Kutuyu açmama rağmen iyi olduğuma bakılırsa gerçekten çok güçlüyüm."

"Bu iyi bir şey bence."

"Öyle görünebilir ancak değil."

Büyücü ölmeden önce çocukları kurtarmalıydım. Ne olursa olsun bu şekilde ölmek istemiyordum. On iki yaşında son bulmuş yaşamıma devam etmek istiyordum.

"Enerji harcayabileceğim şeyler yaparsam yaşam süremi uzatabilirim belki. Bu süreç boyunca da çocukları kurtarmak için başka bir yol ararım."

"Neden yaşamak istiyorsun ki? Bu dünyada yaşamaya değecek tek bir şey bile yok."

Haklı olabilirdi ancak yaşamın değerini ondan çok uzakta olunca anlıyordu insan. Nefes almak bile mükemmel bir eylemdi. Bütün bunları kaybederek hareketsiz bir sonsuzlukta kaybolmak istemiyordum.

"İnsan her şeyini kaybettiğinde, elinde kalan son şey için umutsuzca savaşır. Sevdiklerimi ve çocukluğumu kaybettim ben. Şimdi de elimde hayattan başka bir şey kalmadı."

Söylediklerimden sonra düşünceli bir şekilde uzaklara baktı. Onu birden düşünceli hale getiren şey neydi bilmiyordum. Sanki içine attığı bir yığın acı vardı ve canını sıkıyordu.

"Her neyse... şikayetçi olmayacağım, ona göre işlem yaparsınız."

Hala uzaklara bakmaya devam ediyordu. İnsanları sevmiyordum ama bu insan içimdeki iyi Lisa'yı uyandırıyordu. Sürekli karşıma çıkmasının elbette vardı bir sebebi. Konu değiştirmek için boğazımı temizleyerek gülümsedim.

"Polis mi olsam ki? Bence güç kaybetmek için mükemmel bir meslek."

"Saçmalama."

"Neden? Seni çatışma anlarında çelik yelek gibi korurum. Ancak ben oldukça pahalı biriyimdir. Öyle isteyen herkesi koruyamam."

Göz devirerek güldü ve elindeki kahve bardağını çöpe attı. Söylediklerime cevap vermemesi beni kızdırıyordu. Gayet güzel bir fiziğe sahiptim ve polislik için uygun olduğumu düşünüyordum

"Ben polis olmak istiyorum, bu kararımda ciddiyim!"

"Bu halde mi?"

"Ne varmış halimde!"

Üzerimdekilere bakarak bir süre düşündüm. Bakımlı ve şık bir polis de olabilirdim. Neden işleri bu kadar zorlaştırıyordu ki?

"Bana ne yapmam gerektiğini söyle. Hepsini yapacağım."

"Hepsini mi?"

"Evet, hem kendimi bir şey için yorarsam enerji kaybedebilirim. Mesela dövüş sanatlarına başlayabilirim. Bu harika bir fikir!"

İfadesiz bir yüzle bana bakıyordu. O kadar mı umutsuz vakaydım cidden? Bu bakışlar beni daha da hırslandırırken içeriye polis memuru girdi.

"Sorgu için sizi bekliyoruz efendim."

"Hemen geliyorum."

Masadaki dosyayı alarak kapıya doğru yöneldiğinde koşarak önüne geçtim.

"Ne yapıyorsun? Çekil!"

"Hem polis olduğumda sana da yardım ederim."

"Nasıl?"

"Enerji kaybetmem gerekiyor. Bu yüzden bütün güç gerektiren şeyleri bana bırak. Hepsini ben yapacağım."

Gülerek başını eğdi ve bir süre olduğu yerde bekledi. Resmen beni küçümsüyordu. En sonunda başını kaldırarak yüzüme baktı.

"Pekala. Sonradan pes etmek yok ama?"

"Ben ve pes etmek? Bu söz konusu değil."

Sorgu odasına gitmesi için yolundan çekildim ve kararlı bir şekilde arkamı dönerek polis merkezinden çıktım. Bu hayata tutunmak için elimden gelen her şeyi yapacaktım. Mümkün olduğunca enerji harcayarak güçlenmemi engellemeliydim. En azından çocukları kurtarmak için başka bir yol bulana kadar bunu yapmalıydım.