Once There Was A Twist

MCG 48

CHAPTER 48: CAN'T LIVE WITHOUT HIM

"HOW is he?"

The question churned emotions I can't vocalize. Honestly, I am dispirited. My grasp was slowly loosening, I'm broken.

"I can't really tell. He has undergo chemo a couple of times now but I'm not sure if he is getting better."

Nahihirapan na akong tingnan siya sa tuwing dinadalaw ko siya. He had lost a lot of weight as months pass by.

"Halata naman, kahit ikaw nga, nangangayayat na. Alagaan mo rin sarili mo, Han. You need to stay strong for Vaughnn," Jimma said.

Hindi ko alam. I felt like I'm draining. Kaya ko pa ba? The thought of Vaughnn  fighting for us was extremely unendurable.

Parang pinipiga ang puso ko sa tuwing ngingiti siya, kahit pilit na lang.

"Natatakot ako. Natatakot ako na baka sumuko na siya," bulong ko.

"Hindi ko yata kaya Jim, ayokong tanungin kung pagod na ba siya. Kitang-kita ko e. Natasha told me what he said to his mom, he's tired. Pero hindi ko pa kayang bitiwan siya," I sobbed. The hurt was eating me up to the core. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Am I being selfish? For wanting him to stay? I cried even more.

"He is all I have but why is this happening? Is this a punishment? Kailangan ba talaga N'yang kunin ang nag-iisang taong minahal ko nang sobra? Jim, buhay pa ako pero parang pinapatay na ako araw-araw. Ang sakit."

Mahigpit akong niyakap ni Jimma at maging siya ay umiyak na rin. Kahit papaano ay nababawasan nang presensya niya ang sakit. I might explode keeping this pain alone inside.

She consoled me till my tears are dried. Siya na rin ang nagluto ng pagkain para sa akin.

"Hatid na kita tapos, pupuntahan mo pa si Vaughnn 'di ba?" sabi niya.

Tumango ako bilang pagsagot. Dapat hindi niya makita ni Vaughnn na nawawalan na ako ng pag-asa.

I prepared myself and dubbed some make up to hide my puffing eyes. Nang matapos ay umalis na kami ni Jimma.

We reached the hospital a few minutes later. Nagpaalam na sa akin si Jimma at umakyat naman ako ng hagdan.

I knocked a few times, sa fire exit na kasi ako dumadaan at tini-text lang ako ni Lance kung puwedi na ba pumunta.

Lance opened the door for me at siya naman ang umalis.

Lumapit ako sa higaan ni Vaughnn at nakita ang mahimbing niyang pagtulog. Parang walang iniindang sakit kung titingnan.

Tahimik kung inurong ang upuan malapit sa kanyang uluhan. I gazed upon his handsome face and traced every part of it. From his eyes, nose and lips. My perfect man.

"Am I putting you through hard time? Pagod ka na ba,mahal ko?  Gusto mo na bang magpahinga?" Pumiyok ako sa huling linya. Ang hirap kasing magsalita habang pinipigilan mong umiyak.

Ngunit hindi ko nakayanan, nag-unahan sa pagpatak ang mga luha ko. No matter how I tried keeping it, they always fall.

"I'm really sorry, Vaughnn. I can't. . . I don't wanna lose you, that's why I'm forcing you to fight. I just can't imagine my life without you. Mali ba 'yon?"

Kahit ang sarili kong  tanong, ayokong sagutin.

"Paano na lang ako 'pag nawala ka? Will I be able to live? Will I be able to go on? Mahal na mahal kita, Vaughnn. Losing you is like losing everything. Ikaw lang ang mayroon ako. Mawawala ka ba?"