Menfa

Endişe

Deniz'in anlatımı.

Bölük pörçük kalmış ruhum kara kışın ortasında. Sanki başka birisinin hayatını kenardan izliyormuş gibi. Gördükleri karşısında tepkivermiyor. Belki de vermek istemiyor. Ve ilk defa ruhuma katılarak sessizce izliyorum. Hisleri alınmış gibi. Bu yaşadıklarım bir film. Bense sadece oturup izliyorum.

Hiçbir anlam ifade etmeyen boş sahneler. Korku filmi izlersin ve gözlerini kapatıp korkmamak için kendine sarılırsın ya, ben görmemek için kapattım gözlerimi. Hayatın bir film olduğunu bilmezdim. Kimi zaman mutlu, kimi zaman hüzünlü sahneler yer alır hayat filminde. Kimisi kendine sarılır korkmamak için, kimisi sevdiğine.

Sevdiği derken yanlış anlamayın. Bir yastık, bir oyuncak her şey olabilir. Yeter ki, sevmeyi bilin. Ve sevgiyi harflerde saklı bırakmayın. Hayat bu ya, korkarsın, ağlarsın, canın yanar ama yine de gülümsersin. Düştüğün yerden kalkamazsın belki. Yine de kalkmış gibi yaparsın. Başkaları seni dimdik gördüğü zaman belki içten içe yerle bir olmuşsundur ama bunu senden başka kimse bilemez.

Gözyaşların senden izinsiz akar. Ne kadar kurulamak istesen de, yenileri eklenir. Sen inadına yokmuş gibi davranırsın. Bir karar aldın çünkü. Mutlusun, mutlu olacaksın. Kendine inanacaksın. Sana kimse sen gibi sarılmayacak. Kimse seni düştüğün yerden kaldırmayacak. Tüm bunların bilincinde olarak dimdik duracaksın korku filminin tam önünde. Korkmadığını kendine ispatlarcasına.

Halamla konuşup uyumuştum. Bu sıralar fazla uyuduğumun farkındayım. Ne zaman bir şeylerden kaçmak istesem uykuya sığınırım. Bir insan kendinden kaçmak ister mi? Ben istiyorum artık. Bir insan 20 yaşında hayattan bıkar mı? Yaşamak için bir anlam aramalı. Bir umut hep olmalı. Ben o umudu bile bulamıyorum artık. Belki de bulmak istemiyorum. Bulmak için baksaydım bulurdum.

Bir kitap okumuştum "Hayalini asan kadın" isimli. Kitabı bitirdiğim zaman bir söz vermiştim kendime, 'Ne yaşarsam yaşayayım bir hayalim olacak. Sıkı sıkı tutunduğum bir umudum olacak.Değil asmak, üzerine düşecek toz zerresinden korkarcasına sımsıkı sarıldığım bir hayalim olacak.' Özür dilerim kendim. Elimde sıkı sıkı tuttuğum umut uçurtmasının ipini bıraktım.

Biliyorum bırakmamam gerek. Sıkı sıkı tutunmam gerek. Ben kendime vediğim hiçbir sözü tutamadım bu zamana kadar. Kendi engelime takıldım. Ama hep başkasına attım suçu. En büyük engel ben olduğum halde, bir başkası dedim. Bunun çok geç farkına vardığımı biliyorum.

Uzun zaman oldu annem seninle dertleşmeyeli. Sana sığınmayalı. Yerimden kalkarak annem için tuttuğum günlüğü elime aldım.

"Ben geldim annem. Nasılsın? Ben bu sorunun cevabına hep yalan söyledim. Seni o kadar çok özlüyorum ki, kelimelerim yarım kalıyorismin dudaklarımdan doküldüğü zaman. Ismini söyleyemeyecek kadar çok özlüyorum. Neredesin? Mutlu musun anne? Seni bulacağım. Nerede olursan ol, beni kabul etmesen bile bulacağım seni.

Babamla kavga ettim. Şimdiye kadar içimde tuttuğum tüm acıları haykırdım yüzüne. Yine durmadı. Evlendirmek istiyormuş beni. Yine bana sormadan karar veriyor benim hakkımda. Ama bu defa susmayacağım. Bunu ne kendime, ne de sevdama yapmayacağım. Gerekirse hiç var olmamış gibi çekip gideceğim buralardan ama yine de evet demeyeceğim.

Ben onu çok seviyorum anne. Onu sevdiğim halde başkasıyla evlenirsem babamdan ne farkım kalır? Başkasına söylediğim yalanları kendime söylersem ne değişecek ki? Kendime çok geç itiraf ettim onu sevdiğimi. Ona hala söyleyemedim

Sen söyle anne ne yapayım ben? Yüzsüz gibi karşısına geçip onu sevdiğimi mi söyleyeyim? Yoksa hiçbir şey olmamış gibi sessizce sevmeye devam mı edeyim? Öyle bir çıkmazdayım ki anne, ne yapacağımı bilemiyorum. Bazen gitmek tek çare gibi geliyor. Kaçarsam kendimden ne değişecek anne?