Prisoner Of Love : Book 2 (COMPLETE)

Chapter 17

Chapter 17

Markuz:
Nasa labas na ako. Hintayin kita.

Napangiti ako ng mabasa ang text niya. I'm about to type my reply when Berlyn spoke.

"Ikaw ba? Hindi ka ba sasabay samin maglunch?" bakas pa din ang ngiti ko ng lingunin siya.

Tanghalian na at nagpupuntahan na sila sa canteen, samantalang nakaupo pa din ako sa aking lamesa. Ngumiti ako sa kaniya bago umiling.

"Nasa baba boyfriend ko. Hinihintay ako." ngumiti ito sa akin at tumango.

"Ay! Sana all!" she said and laughed, I laughed too.

"May papakilala ako sayo, gusto mo ba?" I joke. Nasa pinto na siya noon pero tumigil pa ito para sumagot.

"Sige ba!" she said bago tuluyang makalabas ng pinto. Napatawa nalang ako at ipinagpatuloy ang naudlot na gagawin.

Sa ilang buwan naming magkakasama ay nagkapalagay na kami sa mga ugali ng isa't-isa. Isa iyon sa mga kailangan namin sa trabahong ito at bawal ang mahiyain.

"Love!" mabilis akong napalingon ng marinig ang pagtawag sa akin ni Markuz. Malaki ang ngiting ipinakita niya sa akin habang nakasandal sa kaniyang sasakyan.

He's still in his tuxedo. I smiled at him and run towards him. Mabilis niya naman akong ginawaran ng yakap ng makalapit ako.

We never talked about us, what our relationship is. He just continue for being sweet and act lang my real boyfriend and I did the same, because I know my feelings for him. Mutual understanding kumbaga ba. And I claim to everyone that he's my boyfriend.

"Have you eaten?" mabilis akong umiling sa kaniya kahit na nakayakap pa ako.

I feel-good when I'm in his arms. Nawawala ang pagod at narerelax ako. I felt his chest move because of his cackled.

"Let's go inside. I bought you a food." mabilis akong lumayo sa kaniya. May kunot sa aking noo ng harapin ko siya.

"Kumain ka na?"

"Yes, love. Pinuntahan ako ni Mom kanina, pinagdala niya ako ng pagkain. Sorry." he said at imbis na magtampo at tumango nalang ako sa kaniya.

May usapan kami ngayon na sabay magla-lunch bilang pagbawi niya sa akin sa hindi pagsundo at hindi sumabay magdinner. Inabot kasi ng gabi ang meeting nila at kung pipilitin niyang sunduin ako ay gagabihin lalo siya dahil sa traffic.

"Come here, I'm sorry. Babawi ako mamaya." he said and pull me for a hug.

"Okay, promise. This time, totoo na." tila ba kinukumbinsi ako. I can't help but I secretly smile.

"Oo na! Kulit mo!" bahagya ko siyang itinulak para makapunta sa pinto ng passenger seat. Kung saan ako madalas nakaupo sa sasakyan niya.

Nasa upuan nito ang pagkain sa isang kilalang fastfood sa Pilipinas. Isa iyong sa mga paborito ko. I sat in there and start to eat.

"Thank you dito." pasasalamat ko at sinenyasan pa siya ng patanong na 'gusto mo'.

"My pleasure, my love." he said with a smile.

My heart skipped a beat. Started that day, he always call me love. He doesn't want the babe because it's the endearment of Arlan and Athena, and he doesn't want the baby because Arlan used to called me baby.

Nakabukas ang pinto ng passenger seat kung saan ako nakaupo, habang si Markuz naman ay naroon at nakatayo habang pinapanuod akong kumain. Puno ang bibig ko ng lingunin kong muli siya at ngumiti. He smiled back and pinch my nose.