Η μέρα μου φαινόταν πραγματικά ατελείωτη. Το μεσημέρι βγήκε το εξιτήριο και αφού πέρασα από το σπίτι να κανω ένα μπάνιο και στη συνέχεια από το σπίτι της κ. Κανέλας για να μαζέψω μερικά ρούχα και ό,τι άλλο χρειαζόταν για όσο θα παρέμενε στο νοσοκομείο, γυρίσαμε απόγευμα σχεδόν με ένα ταξί στο σπίτι του.
Τον βοήθησα να τακτοποιηθεί στο δωμάτιό του, και ύστερα τον άφησα να ξεκουραστεί. Κόντευε εννέα το βράδυ και βρισκόμουν ακόμα εδώ. Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι, πρέπει να ήταν η Ζωή, είχε πάει ξανά στο νοσοκομείο για να κάνει παρέα στην νέα της πλέον φίλη και της είχα ζητήσει να πάρει φαγητό απ'έξω γιατί ήμουν τρομερά κουρασμένη ώστε να μαγειρέψω.
"Καλώς την!" Είπα σιγανά για να μη ξυπνήσω εκείνον και άνοιξα την πόρτα διάπλατα για να περάσει.
"Πεθαίνω της πείνας!" είπε και έτρεξε σχεδόν ως το σαλόνι, ακούμπησε το κουτί με την πίτσα πάνω στο τραπεζάκι και ξεκίνησε αμέσως να τρώει. Την ακολούθησα και έκανα το ίδιο.
"Οι μπακέτες του νοσοκομείου ήταν πραγματικά αίσχος" είπα καθώς απολάμβανα την αγαπημένη μου πίτσα μαργαρίτα. Για τα επόμενα λεπτά μείναμε σιωπηλές, προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε την πείνα μας.
"Τι θα κάνεις εσύ; Θα έρθεις σπίτι απόψε; " Με ρώτησε η Ζωή καθώς σκούπιζε τα χέρια της με μια από τις διαφημιστικές χαρτοπετσέτες της πιτσαρίας.
"Στ'αλήθεια δε ξέρω τι πρέπει να κάνω, τα έχω ήδη παίξει! Δεν νιωθω και πολύ άνετα να μείνω σε ένα ξένο σπίτι, χωρίς να έχω τον χώρο μου, τα πράγματά μου. Από την άλλη δε ξέρω καν αν έχω επιλογή" είπα και ήταν η αλήθεια. Όταν πρότεινα στη γιαγιά του να αναλάβω την κατάσταση από εδώ και πέρα, δεν είχα προγραμματίσει τίποτα απλώς πέταξα μια ιδέα που τελικά έγινε πραγματικότητα. Τι θα έκανα από εδώ και πέρα;
"Νομίζω πως δεν έχεις επιλογή... Θα έμενα εδώ για παρέα, αλλά ξέρεις... ούτε που τον ξέρω τον τύπο, θα ήταν κάπως άβολο. Όμως θα περάσω αύριο πρωί πρωί να σου φέρω μερικά ρούχα ή ό,τι άλλο χρειάζεσαι και θα καθήσω μαζί σου όλη μέρα." μου υποσχέθηκε. "τώρα που είπα για ρούχα, θα κοιμηθείς με το τζίν;" είπε απορημένα κοιτάζοντάς με περίεργα.
"Δε νομίζω να έχω και πολλές επιλογες!" είπα και μου ξέφυγε ένα γελάκι.
"Μπορώ να πεταχτώ να σου φέρω πιζαμούλες αν θέλεις" μου είπε εκείνη και ήξερα οτι αν της το ζητούσα θα το έκανε, όμως ήταν διαλυμένη από την κούραση.
YOU ARE READING
RECKLESS
Romance"Εύα , σε παρακαλώ μη με φοβάσαι-" ειπε. Πώς ήταν δυνατον να το κάνω αυτό; Ήξερα πολύ καλά που είχα μπλέξει. Είχα πείσει μέχρι και τον ιδιο μου τον εαυτό οτι ίσως όλο αύτο να δούλευε , αλλά κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασ...
