RECKLESS

~ Κεφάλαιο 17 ~

"Εύα όλα καλά;" άκουσα μια φωνή από το υπερπέραν. Ήταν ο Άλεξ μέσα απο το αυτοκίνητο, είχε ανοίξει το παράθυρο και μου μιλούσε. Γύρισα και τον κοίταξα μέσα στα μάτια και ήταν σαν να κατάλαβε τα πάντα. "Τι σου είπε;" με ρώτησε, παραδόξως όχι ειρωνικά αλλά με κάποιο ενδιαφέρον.

"Άλεξ νομίζω οτι πρέπει να πάω από εκεί, τώρα.." είπα κάπως διστακτικά.

"Ρε παιδιά τι γίνεται; Ποιά ήταν αυτή η γυναίκα που μιλούσες ;" είπε η Ζωή βγαίνοντας από το αυτοκίνητο.

"Άλεξ, μπορείς να πας την Ζωή σπίτι, κι αν γίνεται μείνε μαζί της μέχρι να επιστρέψω" τον παρακάλεσα.

"Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω μόνη !" μου φώναξε και με κοίταξε σαν να είμαι τρελή.

"Δεν προκειται να συμβει τίποτα απολύτως, δεν έχεις να φοβάσαι. Άλλωστε δες που είναι το σπιτι" εκανα μια παυση και γύρισα προς την μεριά της πολυκατοικίας μου που φαινόταν στο βάθος. "Είμαστε σχεδόν δίπλα. Σου υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά, αλλά πραγματικά είναι ανάγκη να πάω" είπα περίπου σαν να τον ικετεύω.

"Ας μου εξηγήσει κάποιος αυτή τη στιγμή τι στο διάολο γίνεται γιατί έχω φρικάρει!" ούρλιαξε σχεδόν η Ζωή από την άλλη μεριά. Την πλησίασα...

"Σε παρακαλώ, πρεπει να μου κάνεις μια τεράστια χάρη. Πρέπει να ακολουθήσεις τον Άλεξ σπίτι και θα έρθω το συντομότερο και όταν γυρίσω σου υπόσχομαι να σου εξηγήσω τα πάντα, απλώς πρέπει να με εμπιστευτείς, εντάξει;" την παρακαλεσα. Έδειχνε χαμένη δε μπορούσε να καταλάβει τίποτα από όσα της έλεγα, δεν έβγαζε νόημα...

"Δε σε καταλαβαίνω, ποιά ήταν αυτή η γυναίκα και γιατι πρέπει να φύγεις μέσα στη  νύχτα; Δε μπορείς να το κάνεις το πρωί ό,τι κι αν είναι αυτο;" ρώτησε μπερδεμένη, ήθελε απεγνωσμένα να μάθει.

"Ζωή, νομίζω οτι πρεπει να την αφήσουμε λίγο μόνη. Πάμε σπίτι, θα σου εξηγήσω ό,τι μπορέσω μέχρι να γυρίσει." Είπε ο Άλεξ προς μεγάλη μου εκπληξη.

"Δε μ'αρέσει όλο αυτό, μυρίζομαι μπελάδες! " Επέμενε εκείνη.

"Ζωή σε παρακαλώ, θα μάθεις τα πάντα στο υπόσχομαι, απλώς, όχι τώρα έδω στη μέση του δρόμου, είναι πραγματικά μια μεγάλη πολύ μεγάλη ιστορία" προσπαθησα να της εξηγήσω.

"Τέλος πάντων, κάνε ό,τι πρέπει να κάνεις και πρόσεχε.." είπε και γύρισε κάπως ενοχλημένη να μπει μέσα στο αυτοκίνητο ξανά. Ένιωθα τρομερές τυψεις που από το πρώτο της κι όλας βράδυ μπλέχτηκε σε όλο αυτό και έπρεπε μάλιστα, ακόμα δεν ήρθε, να την αφήσω μόνη. Ομως, ήμουν σίγουρη πως μόλις της εξηγούσα θα καταλάβαινε.