RECKLESS

~ Κεφάλαιο 27 ~

"Ναι, εντάξει... Είπα εντάξει! Τα λέμε..." άκουσα κάποιον να μιλάει. Δεν μπορούσα να καταλάβω μέσα στη ζάλη μου τι ακριβώς συνέβαινε. Ένιωσα μια περίεργη και ευχάριστη ζεστασιά. Άνοιξα δειλά τα μάτια μου, πετάρισα μερικές φορές τα βλέφαρά μου και συνειδητοποίησα οτι βρισκόμουν μέσα στην αγκαλιά του. Το κεφάλι μου βρισκόταν ακριβώς κάτω από τον λαιμό του κι ένιωθα ένα χέρι να με αγκαλιάζει σφιχτά.

"Καλημέρα" τον άκουσα να μου λέει, όταν ξεκίνησα να σηκώνομαι σιγά σιγά.

"Καλημέρα" του είπα και του χαμογέλασα. Αυτή τη φορά δεν ένιωθα ούτε άβολα, ούτε αμήχανα. Ένιωθα σαν όλα να ήταν στη θέση τους όσο παράλογο κι αν μπορούσε να ακούγεται αυτό. 

"Σε ξύπνησα;" με ρώτησε κάπως ανήσυχος. Τα μάτια του ήταν κόκκινα και πρισμένα και τα μαλλιά του κάπως ανάκατα. Κατάλαβα πως δεν πρέπει να είχε περάσει ώρα που είχε ξυπνήσει.

Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. "Με ποιον μιλούσες;" τον ρώτησα τελικά. Ξαφνικά το πρόσωπό του σκοτείνιασε και πήρε το βλέμμα του από το δικό μου, κοίταξε το κινητό του και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα, το άφησε δίπλα του στο κρεβάτι.

"Τίποτα το σημαντικό" είπε απλά. Ήθελα σαν τρελή να ρωτήσω και να μάθω περισσότερα για το τηλεφώνημα αυτό, όμως έπνιξα την περιέργειά μου. Ήταν φανερό πως δεν ήθελε να μιλήσει γι'αυτό.

"Τι ώρα είναι;" ρώτησα κάπως ζαλισμένη ακόμα από τον ύπνο.

"Δώδεκα και μισή" είπε κοιτάζοντας την οθόνη του κινητού του. 

"Τι πράγμα;!" είπα τρομοκρατημένη και τινάχτηκα σαν να με είχε χτυπήσει ηλεκτροσόκ. Σήμερα η γιαγιά του θα έπαιρνε εξιτήριο και η αδερφή μου θα την έφερνε σπίτι. Θα έπρεπε να έχω ξεκινήσει να μαγειρεύω και να συμμαζεύω τα πράγματά μου από το σαλόνι. Έπιασα το κινητό μου που βρισκόταν στο κομοδίνο δίπλα μας και το άνοιξα τρεμάμενη. 

4 αναπάντητες κλήσεις από Ζωή, έγραφε η οθόνη. ΣΚΑΤΑ...

"Χτυπούσε το κινητό μου και δε μου είπες τίποτα;!!"είπα έξαλλη και τον κοίταξα έντονα.

"Κοιμόσουν αρκετά βαριά για να σε ξυπνούσα" είπε και χαμογέλασε στραβα, σαν να μου έκανε πλάκα.

Ξαφνικά ακούστηκε η πόρτα να χτυπάει απαλά. Έχε πλάκα...

"Οι πιζάμες μου! που είναι οι πιζάμες μου;!"είπα και έψαχνα σαν τρελή δεξιά κι αριστερά, μάταια όμως αφού χθες βράδυ είχα αλλάξει στο σαλόνι και ειχα φορέσει το μαύρο του t-shirt.