"Σε πέντε να είσαι απ'έξω " Είπε ο Άλεξ από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου . "Έγινε" απάντησα βιαστηκά και πέταξα το κινητό μου μέσα στην τσάντα . Ξεχνάω κάτι; Δε νομίζω, όλα είναι στην εντέλεια. Βγαίνω κλειδώνοντας όπως όπως την πόρτα πίσω μου και κατεβαίνοντας δύο δύο τα σκαλιά της πολυκατοικίας για βρεθώ στο πεζοδρόμιο όπου και περίμενα υπομονετικά το μπλέ αμάξι του Άλεξ να κάνει την εμφάνισή του.
Σε λίγα λεπτά φθάνει η αδερφή μου με το λεωφορείο από την Πρέβεζα. Θα με πάει ο Άλεξ να την παραλάβω από τα ΚΤΕΛ .Μου έχει λείψει πάρα πολύ , έχω να την δω απ'ο τις απόκριες σχεδόν , που είχα πάει για λίγες μέρες εκεί. Κάποτε ήμασταν αχώριστες . και τώρα δηλαδή απλά λόγο απόστασης αναγκαστικά δε μπορούμε να βλεπόμαστε τόσο συχνά. Μιλάμε όμως καθημερινά στο τηλέφωνο. Η Ζωή είναι η μοναδική κολλητή που έχω γιατι πραγματικά είναι και η μοναδική γυναίκα που μπορώ να σεννενοηθώ. Είναι εναν χρόνο μικρότερη μου , δηλαδή στα δεκαεννέα της χρόνια. Σπουδάζει στην Πρέβεζα Λογιστική. Μοιάζουμε αρκετά και στις απόψεις μας και στον τρόπο που σκεφτόμαστε αλλά και εξωτερικά . Μπορεί εκείνη να είναι λιγάκι πιο χαριτωμένη από εμένα, με πιο ζεστα και γλυκά χρωματα από οτι τα δικα μου , όμως κάτι όταν μας δει κάποιος τον κάνει να πει πως είμαστε σίγουρα συγγενείς.
Εκείνη είναι ξανθιά με κατάλευκη επιδερμιδα , λεπτεπιλεπτη και με καταγάλανα μάτια. Εγώ από την άλλη έχω μακριά μαύρα μαλλια με πιο σκουρα επιδερμίδα , τα ίδια μάτια και το ίδιο σώμα. Μπορεί έτσι όπως τα ακούει κάποιος να πιστεύει πως είμαστε η νύχτα με την μέρα όμως κάνει τεράστιο λάθος.
Βλέπω επιτέλους το αμάξι του φίλου μου να σταματάει ακριβώς μπροστά μου . "Σορρυ αν άργησα, αλλά είχε πολύ κίνηση ." , απολογήθηκε. "Μη σε νοιάζει , δε θα πάθει και τίποτα αν περιμένει μερικά λεπτά" του είπα. Λίγα λεπτά αργότερα φτασαμε στον σταθμό των ΚΤΕΛ και η ματιά μου έπεσε αμέσως πάνω της. Στεκόταν εκεί ακριβώς εκεί που την είχε αφήσει το λεωφορείο και περίμενε υπομονετικά .
"Ζωή!!" φώναξα το όνομα της καθώς βγήκα από το αμάξι και έτρεξα να την αγκαλιάσω.
"Εύα! Πόσο μου έλειψες;!" είπε και αγκαλιαστήκαμε σφιχτά.
"Κορίτσια συγγνώμη που διακόπτω αλλά μπείτε στο αμάξι γιατί το έχω αφήσει μέσα στη μέση του δρόμου" , ακούστηκε η φωνή του Άλεξ δίπλα μας καθώς έπαιρνε την βαλίτσα της αδερφής μου και την τοποθέτησε στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.
KAMU SEDANG MEMBACA
RECKLESS
Romansa"Εύα , σε παρακαλώ μη με φοβάσαι-" ειπε. Πώς ήταν δυνατον να το κάνω αυτό; Ήξερα πολύ καλά που είχα μπλέξει. Είχα πείσει μέχρι και τον ιδιο μου τον εαυτό οτι ίσως όλο αύτο να δούλευε , αλλά κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασ...
