RECKLESS

~ Κεφάλαιο 34 ~

ΠΡΙΝ 4,5 ΜΗΝΕΣ 

Επιτέλους αυτή η εβδομάδα είχε πια φτάσει στο τέλος της. Ήταν μια από τις πιο βαρετές εβδομάδες της ζωής μου. Την περασμένη Τετάρτη έδωσα και το τελευταίο μάθημα στη σχολή και επισήμως ξεκινούσαν οι καλοκαιρινές διακοπές για μένα. Είχα αρκετές μέρες να δω τον Άρη, από εκείνη τη μέρα στο ξύλινο σπιτάκι στο βουνό, δεν τον ξαναείδα. Όχι πως δεν ήθελα εγώ να τον δω ή εκείνος εμένα, αλλά έφυγε εκτάκτως με τη γιαγιά του για Αθήνα, δεν μου εξήγησε το λόγο, μου είπε απλώς πως υπήρχαν δουλειές που δε μπορούσαν να περιμένουν κι έτσι εγώ δεν επέμεινα περισσότερο. Το καλό είναι πως αύριο θα είναι εδώ, μιλάμε κάποιες στιγμές μέσα στη μέρα με μηνύματα οπότε ξέρω τα νέα του.

Είναι παράλογο να μου λείπει τόσο πολύ, έφυγε μόνο για μια βδομάδα και ήταν σαν να πέρασε αιώνας. Σχεδόν τρομακτικό το πως τίποτα δεν έχει νόημα μακριά του, νιώθω σαν να είμαι εξαρτημένη από εκείνον, αν κάτι πάει στραβά τότε δε ξέρω πως θα το μαζεύω, όμως προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά, έχω την ανάγκη να σκέφτομαι θετικά.  Ένιωθα ασφάλεια κοντά του, όμως όχι και τη σιγουριά που θα ήθελα να νιώθω με τον άνθρωπό μου, δεν ένιωθα καν πως ήταν ο άνθρωπός μου, τη μία τον ένιωθα τόσο κοντά μου, όπως εκείνη η τελευτάια αγκαλιά δίπλα στο πίανο του στο βουνό. Από την άλλη υπήρχαν στιγμές που ένιωθα σαν να μην υπήρχε τίποτα ανάμεσά μας, σαν να μην είμαστε μαζί, δεν ήξερα τελικά πόσο μαζί ήμασταν, είπαμε όπου μας βγάλει αλλά κανείς από τους δύο δε το πίστευε, το ένιωθα βαθιά μέσα μου πως υπήρχε ένα τέλος ανάμεσά μας, αργά η γρήγορα θα τελείωνε. 

Δε πέρασε πολύς καιρός από την απόφασή μας, δεν έκανε ο ίδιος κάτι για να δικαιολογήσω τις μαύρες σκέψεις μου, αλλά αυτό το βάρος στο στήθος μου εξακολουθούσε να υπάρχει. Είμαι απλά καχύποπτη, ή στ'αλήθεια με περιμένει κάτι τραγικό στο τέλος αυτής της διαδρομής μαζί του; 

Από την άλλη ο Άλεξ φέρεται πολύ περίεργα από τη στιγμή που του ανακοίνωσα την απόφασή μου. Δεν έχει γνωρίσει ποτέ τον Άρη από κοντά, ήταν κάτι που θα ήθελα να γίνει μέσα στις επόμενες ημέρες, μήπως και άλλαζε γνώμη. Ίσως βέβαια να ήταν και το γεγονός οτι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν το μνημόσυνο της αδερφής του. Ξέρω πόσο τον επηρεάζει και ίσως να ήταν αυτό η αιτία της περίεργης συμπεριφοράς του. Ηρθε και η Ζωή για να είναι κοντά του, μαζί με τη μητέρα μου που κάνει παρέα με τη δική του. Δεν έμειναν πολύ, ίσα ίσα για ένα βράδυ, η Ζωή έπρεπε να γυρίσει πίσω στην Πρέβεζα, έδινε κι εκείνη μερικά ακόμα μαθήματα στη σχολή και από όσο γνώριζα θα τελείωνε από βδομάδα. Μου άρεσε όμως που περάσαμε έστω και ελάχιστο χρόνο οι τρείς μας, είχα να πάω από το Πάσχα στο πατρικό μου και μου έλειψαν οι γονείς μου τόσο πολύ, παρ'όλο που μιλάμε συνέχεια μέσο κάμερας.