HASAT "KATİL DOĞAN"(KİTAP OLDU)

Özge

Bu bölüm yorumlarda tanıştığım ve sohbetinden keyif aldığım çok çok tatlı @mor_menekşe18 ithaf edilmiştir. Mayıs 18 doğumgünü, şimdiden kutlu olsun canım.🖤🥳

Ayrıca benim küçük ruhum artık bir yaşında. Büyüyor be...Doğumgünü hediyesi olarak ona kendi öğretilerimi vermek istedim. Boyalar sağolsun, odasını renklendirmiş olduk.😄🥳

Sev.
Düşle.
Öğren.
Sorgula.
Pes Etme.

Veee...
Son 5 demiş miydim? 😈😈😈  

Sırada ki Amine Av Zamanı🖤🖤🖤
Ona özel alıntılara, karakterlerin kendilerini yorumladıkları dialoglara ulaşmak için: twitter: AmineAvZamanı
@av_amine
instagram:@bonitahikayeleri

***
23.12.2019
Tıkandığını hissediyordu. Gözünü açacak ve kendini derin bir çöküşün içinde bulacak gibiydi. Defteri ve notu bıraktıktan sonra odasına dönmüştü. Yatağının üzerinde olan kağıt ve kalemleri elleriyle iteklemiş ve sırtüstü yatağa uzanmıştı. O andan beridir de pürüzsüz görünen ama aslında ara ara boya pütürleri olan tavanı izlemeye başlamıştı. Özge, mükemmel pürüzsüzlükte görünen beyazlığın içinde var olan pütürleri görebiliyordu.

Muhteşem bir görü yeteneği yoktu. Zihninden geçen ihtimaller ve düşünceler öyle yoğundu ki, o da aralarında kaybolmamak için başka bir şeye odaklanmaya çalışıyordu. Ellerini karnının üstünde birleştirmişti. Aralık dudaklarından dışarıya usulca nefesini üfledi. Kendini daha ne kadar kandırabileceğini bilmiyordu. Güçlü falan olmak istemiyordu. Yatağın içinde kıvrılmak, uyumak, uyanmak ama artık yalnız olmadığını görmek istiyordu. Evet. Hissetmek değildi tek derdi, görmekte istiyordu. Birde diye düşündü. Bir de..  

Annesini çok özlemişti.
Babasını çok özlemişti.
Ablasını çok özlemişti.  

Gözlerinin kenarlarından yaşlar yavaşça süzülmeye ve saç diplerine doğru ilerlemeye başladı. Çok yalnızdı.  

Dudakları iki yana kıvrıldığın da aklından, annesinin meşhur mutfağı geçiyordu. L tipi koltuğu, büyük plazma televizyonu, mutfakta yer bulamadığından kapı ağzının az ötesine kondurduğu buzdolabı, annesinin hem yemek yapıp hem kadın programı izlemesi, ekrandaki kadınlara laf yetiştirmesi, öyle çok şey vardı ki zihninin içinde anılar dört nala koşarcasına dolanıp duruyordu. 

Anımsamak istedi, zihni onun bu düşüncesinin karşılığını hemen verdi. Bir anıya sürüklendi. Yine mutfaktaydı. Annesi, çaydanlıktan bardaklara dem doldururken, o L tipi koltuğun ek parçasında oturuyordu. Sonra mutfağa babası girdi. Anılarında gülümseyen kadın, uzandığı yatakta ağlıyordu. Babasının ekrandaki romantik komedi tarzındaki diziye bıkmış bir ifadeyle bakmasını anımsadı.

Ve sonra koltukta oturan Özge'nin yanına koyu saçlı bir kadın oturdu. Gülcan. Anneleri çay bardaklarını masaya yerleştirirken onlar babalarıyla sohbet ediyordu. O an fark edemediği şey, aslında ne denli mutlu olduğuydu. Sıkıldığını düşündüğü, monoton görünen o günler, o hayat, aslında sahip olduğu gerçekliğiydi. 

Yatakta ki Özge'nin nefesi tıkandı.  

Bir daha böyle günler olmayacaktı. Artık o evleri, o mutfakları yoktu. Gülcan yoktu mesela. Annesi artık eşek kadar kız oldunuz, bıktım sizden diyemeyecekti. Kimse artık pembe dizilere burun kıvıramayacaktı. Çünkü izleyen bile olmayacaktı.Tek bir günü baştan yaşayabilmek için her şeyini feda edebilirdi. Keşke diye düşündü, sabahtan akşama annemle dizi izleseydim. Keşke Gülcan'la mağaza mağaza gezseydim ve keşke babama dükkanda eşlik etseydim.