Because of Her

Hoofdstuk 1

Fleur

Ik plooide mijn kleren en zette die netjes in de bovenste laag van mijn zonet nieuw gekochte kleerkast. Ik keek mijn kamer rond en bewonderde al mijn nieuwe meubels. Het was een nieuwe start waar ik zo lang zoveel nood aan had. Het was een nieuw begin. Een nieuwe start voor een heel leven die ik tegemoet ging. Ik was blij dat ik eindelijk het lef had om tegen mijn moeder te zeggen dat ik het huis uit wou. Ik schaamde me tegenover mijn vrienden. Ik schaamde me dat ik op mijn zesentwintig nog altijd bij mijn moeder woonde. Ik was eindelijk afgestudeerd. En ik had eindelijk genoeg geld na al die stages te doen om een klein appartement voor mezelf te kunnen kopen. Ik had hier zolang naar uitgekeken. Ik verheugde me er zo hard op om voor mezelf te koken, om mijn eigen was te doen, om zelf te bepalen wanneer ik ging slapen. En vooral: om zelf te bepalen wat ik ging doen. Mijn moeder was en zware controlefreak. Ik snap haar. Het leven is niet gemakkelijk en het is al zeker niet makkelijk om je enig kind los te laten. Daarom neem ik het haar niet kwalijk dat ze me altijd behandelde als een kind van zestien die dacht dat ze de wereld aankon. Maar dat neemt niet weg dat ik het beu was. Ik was het beu om elke keer gecontroleerd te worden en vooral om gezegd te worden wanneer ik terug thuis moest zijn. Ik was verdomme zesentwintig. Daarom heb ik haar vorig jaar, welgeteld op mijn vijfentwintigste verjaardag, verteld dat ik het huis uit wou. Ze is me beginnen uitlachen en verwijten naar me beginnen smijten zoals: 'Je kan niets alleen' of 'Je hebt nog geen verantwoordelijkheidsgevoel'. Maar net die verwijten zorgden ervoor dat ik het huis uit ging. Ik ben meteen beginnen zoeken naar een appartement en naar meubels. Doordat mijn moeder geen cent wou verkwisten aan onbegonnen werk heb ik alles zelf moeten betalen. Vanaf dat moment ben ik gaan beseffen hoeveel alles kost. Ik heb dan een klein appartementje gevonden, na vijf maand, in de buurt van Antwerpen. Oké, ja, het was niet goedkoop. Ik heb flink wat mogen zeuren bij mijn moeder om mij wat geld te lenen. Gelukkig hebben mijn puppy ogen voor de duizendste keer goed werk geleverd. Met dat geld heb ik dit appartementje en wat meubels kunnen betalen. Het enige wat me nog vier maand geduurd heeft voordat ik hier naartoe kon verhuizen was omdat er hier nog een koppel woonde. Het geluk zat aan mijn kant, of toch volgens mijn huisbaas, dat ze al snel uit elkaar waren en het appartement meteen uit wouden. Daardoor ben ik hier beland. En ik kan je zeggen dat ik sta te popelen om aan mijn nieuw leven te beginnen.

Ik doe de kast open en neem er een tas uit. Na wat te staan sukkelen met het gloednieuwe koffieapparaat kan ik mezelf eindelijk wat koffie inschenken. Het is immers al drie uur en heb dringend nood aan wat cafeïne in mijn lijf.

Er wordt aan mijn deur geklopt en ik doe open. Het is mijn huisbaas. Ik zou liegen moest ik zeggen dat hij niet knap is. Moest hij niet zo oud zijn, zou ik het misschien zelfs overwegen om hem uit te vragen. Hij is groot en stevig gebouwd. Bovendien heeft hij blauwe ogen en blonde haren, al duurt het waarschijnlijk niet lang meer voor ze grijs kleuren. Het is helemaal mijn type. Ik laat hem binnen. 'Sorry dat ik je nu al stoor.' Zegt hij terwijl hij zijn rechterhand op het aanrecht zet alsof hij elk moment kan inzakken als hij geen steuntje heeft. Ik kijk hem vragend aan. Doordat ik het gevoel krijg dat hij niets gaat zeggen voordat ik hem vraag wat er is, vraag ik hem wat er aan de hand is. 'Ik heb geen andere keus dan de huurprijs te verhogen.' Zegt hij dan. Ik schrik. Ik voel mijn hart als een gek tekeer gaan en slik een flinke brok in. 'Ik kan niet meer betalen dan ik nu al doe.' Zeg ik met lichte paniek in mijn stem. 'Waarom moet u de huurprijs opeens verhogen, meneer?' Voeg ik eraan toe. 'Trevor. Noem mij alstublieft Trevor.' 'Waarom moet u de prijs verhogen, meneer... Trevor?' 'Er is net nog iemand uit het appartement vertrokken en de belastingen zijn nog eens duurder geworden. Ik heb het geld nodig.' Zegt hij. Hoe erg ik het ook voor hem vind en hoeveel begrip ik ook maar heb, ik kan niet meer betalen. 'Sorry, ik wil echt niet grof zijn, maar hoezo is dit mijn probleem? Ik kan niet meer betalen. Dat wilt dus zeggen dat u mij ook kwijtraakt als huurder.' Hij wrijft in zijn haren en denkt er dus duidelijk over na. Ik ben trots over mijn impact op mijn huisbaas. Hij kon mij makkelijk bevelen zoveel te betalen zonder er zoveel gedoe van te maken. Het is toch niet dat ik terug zou keren naar mijn moeder. Ik bluf enkel maar wat. 'Dan heb ik geen andere keus.' Zegt hij dan. Shit. Ik kan mijn teleurstelling in mijn gezicht niet verbergen. 'Kijk, ik heb het geld nodig. Als je het echt niet kunt betalen dan spijt het me, maar dan zet ik je eruit.' Hij kijkt me vol afwachting aan op mijn reactie. Ik zucht. Ik geef toe. 'Ik kan dit enkel betalen als hier een tweede persoon komt wonen.' Hij knikt. 'Daar zal ik voor zorgen. Bedankt.' Zuchtend wrijf ik in mijn haar. 'Mag ik u vragen waarom u niet gewoon vanaf het begin de prijs duurder gemaakt heeft?' Dit is een logische vraag. Normaal gezien komt je huisbaas niet de eerste dag dat je daar woont binnen om te zeggen dat hij de prijs verhoogt. Dan doet hij dat daarvoor. Het was absurd. 'Als ik had geweten dat de familie hieronder zou weggaan dan had ik de prijs verhoogd voordat je hierheen verhuisde. Maar dat was het geval niet. Ze zijn plotseling weggegaan.' Het ergert me dat hij de details weglaat waarom ze weggegaan zijn. Het minste wat ik verdien is wat uitleg, vind ik. Maar ik laat het achterwege. Het is toch niet dat het me gaat helpen. 'Ik zal iemand zoeken die hier met je wilt intrekken.' Zegt hij dan. Ik knik. Hij gunt me een glimlach en wandelt mijn appartement uit. Wanneer hij de deur achter zich dichtdoet, ga ik zuchtend op de zetel zitten. Ik was net zo blij dat de prijs zo laag was. Maar ik was vooral blij omdat ik eindelijk alleen woonde. Mijn koppigheid hield me ervan om terug naar mijn moeder te gaan. Ergens ben ik daar wel blij om maar langs de andere kant kan ik me er niet van weerhouden te denken dat ik misschien een nóg goedkoper appartement gevonden zou hebben moest ik hier gewoon weggegaan zijn. Maar dat zal ik nooit weten. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat de persoon die binnenkort bij mij zal intrekken waarschijnlijk niet zo erg zal zijn. Het zal een leuk persoon zijn en als ik geluk heb, is het daarbovenop ook een knappe gast. Dat laatste tovert een glimlach op mijn gezicht. Ik mis het aanraken en de liefde die een relatie met zich meebrengt. Misschien moet ik eerder blij zijn dat Trevor net binnengekomen is om te zeggen dat hij de prijs moet verhogen en me daarom een huisgenoot gaat geven. Misschien is dat mijn kans op een echt nieuw begin. Een goede vriend in een leuk appartement. Met dat idee doe ik de televisie aan en geniet van de film A Star Is Born die ik al meerdere keren gezien heb.