Because of Her

Hoofdstuk 12

Yasmine

Ik merk dat Fleur naar me me staart wanneer ik mijn glas met water vul, maar doe alsof het niet merk omdat het me vreemd genoeg een goed gevoel geeft. Ik ken haar nog maar een paar dagen, maar desondanks dat meen ik wat ik tegen haar zei toen ik zei dat ik het gevoel heb dat ik haar al jaren ken. Ze geeft me een vertrouwd gevoel waardoor ik me altijd op mijn gemak bij haar voel, dat was al sinds dag één ondanks haar stoere praatjes. Ik besef nu pas dat dat een soort masker was dat ze opzette wanneer ze me voor het eerst zag. Maar waarom? Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand zich beter probeert voor te doen dan dat die is bij míj. Natuurlijk zet iedereen wel eens een masker op, maar het idee dat iemand een masker voor míj opzet doet me lachen omdat mensen me al over de jaren heen verteld hebben dat ik de grootste seut ben maar net daardoor hen op hun gemak kan brengen. En dat is een gave, dat heb ik altijd al gevonden. Maar bij Fleur is het op één of andere manier anders, het is veel intiemer en daardoor ook angstaanjagender waardoor ik volledig begrijp dat ze een masker opzette bij onze ontmoeting. Zou ze nu nog altijd een masker ophebben? Het zou me verbazen omdat we ons altijd kunnen vermaken samen, we gaan morgen zelfs naar de cinema en daarna op restaurant. Ik voel iets wanneer ze me aanstaart zoals ze nu aan het doen is, maar ik kan het gevoel niet beschrijven. Het is geen verliefd gevoel want zoiets heb ik nooit bij Gilles gevoeld en ik was stapelgek op hem. Wat is het dan?

'Aarde aan Yasmine?' Fleur haalt me uit mijn gedachten en ik kijk haar verbaasd aan omdat ik geen woord gehoord heb van wat ze zei.

'Ik vroeg je of je zin had om nog een film te kijken of gewoon wat te praten.' Eigenlijk heb ik zin om eens een gesprek met haar te voeren om haar beter te leren kennen ook al gaan we dat morgen ook al doen. Er zijn vragen waar ik graag een antwoord op zou hebben zoals haar nachtmerries.

'Praten lijkt me goed.' Zeg ik dan.

'Oké. Waarover wil je praten?' Vraagt ze me terwijl ze haar ellebogen op de leuning van de zetel zet en haar hoofd op een hand rust.

'Wat zijn de oorzaken van je nachtmerries?' Vraag ik haar zacht, maar ik weet dat ze me gehoord heeft want ze schraapt haar keel. Misschien was het geen goed moment om erover te beginnen omdat ze net in een goede bui zat, maar ik wil er een antwoord op.

'Dat maakt echt niet uit.' Zegt ze dan.

'Dat doet het wel.'

'Ik zal het je later nog wel eens vertellen.' Zucht ze dan.

Ik ga naast haar op de zetel zitten en kijk haar met de blik aan die ik altijd opzet als ik over een serieus onderwerp wil praten. Gilles heeft me er vaak op gewezen omdat het hem ietwat intimideerde, maar ik merk dat het niet hetzelfde effect op Fleur heeft als dat het op Gilles had.

'Vertrouw je me niet?' Vraag ik haar dan. Ik weet dat ik haar misschien te hard aan het pushen ben nu, maar ik wil haar kunnen helpen. Ik wil haar kunnen begrijpen zodat ik haar echt kan troosten wanneer ze zich depressief voelt of een nachtmerrie heeft zoals vorige keer.

'Jawel. Maak je er niet druk over.' Antwoordt ze dan. Maar ik blijf haar aankijken waardoor ze zucht. 'Het gaat over mijn vader, maar het is echt niet belangrijk. Ik zweer het je.' Nu durft ze me wel aan te kijken en probeert me een blik te geven met de hoop me zo gerust te stellen waardoor ik haar op haar woord zou moeten geloven, maar dat doe ik niet. Ik ken haar ondertussen al. Toch? Ik weet dat ik haar amper een week ken, maar ik ken haar door en door. Ik weet dat ze me het wilt vertellen, maar dat er iets is dat haar tegenhoudt. Misschien is ze bang dat we hierdoor te close zouden worden?

'Ik zie aan je dat je liegt. Het is duidelijk wel serieus anders zou je er niet zo'n extreme nachtmerries door hebben.' Ik weet niet waarom ik erop blijf aandringen dat ze me erover vertelt want het is duidelijk aan haar te zien dat ze het me niet wilt vertellen. Ze zucht en kijkt me dan droevig aan waardoor ik haar arm vastneem als steun.