Because of Her

Hoofdstuk 2

Yasmine

'Ik wil je niet meer zien. Ga weg.' Roept Gilles huilend terwijl hij naar de deur wijst. Hij opent de deur. Mijn kaken zijn kletsnat van het wenen. Ik kan niet geloven dat na een prachtige relatie we hier beland zijn. Dit had nooit mogen gebeuren. Ik voel me zo schuldig. Als Jules mij niet gekust had, had ik hem ook nooit gekust en was dit nooit gebeurd. Dan waren Gilles en ik nu nog samen gelukkig. Maar in tegenstelling tot mijn fantasie staat Gilles nu voor de deur wijzend naar buiten om mij buiten te zetten. 'Alsjeblieft, Gilles. Het spijt me. Ik heb er oprecht spijt van.' Ik loop naar hem toe terwijl de tranen nog altijd over mijn wangen rollen. 'Je bent de enige, Gilles. Ik hou enkel van jou.' Ik probeer zijn gezicht te duwen zodat hij mij aankijkt. 'Ga weg.' Zegt hij bijtend op zijn onderlip. Ik besef dat het niets uithaalt dat ik blijf smeken voor een tweede kans. Die kans heb ik verkeken vanaf het moment dat ik Jules heb terug gekust. Ondertussen is Jules al weggelopen als een klein kind en heeft hij mij hier achtergelaten. Ik kan er niets aan doen dat ik een woede in mij voel naar Jules toe. Ik verwijt hem dat hij me gekust heeft en ik verwijt Gilles om onze relatie zo snel weg te gooien. Ik verwijt iedereen behalve mezelf terwijl ik eigenlijk de enige te verwijten ben. Ik bijt op mijn tanden in de hoop mijn nog opkomende tranen in te houden. Ik staar naar Gilles zodat ik zijn knap gezicht kan inprenten in mijn geheugen. 'Ik moet mijn spullen nog inpakken.' Zeg ik terwijl ik een flinke brok inslik. Hij staart naar de grond en gebaart me uit zijn zicht te gaan. Ik haast me naar onze kamer. Zijn kamer... Althans, ik probeer mij toch te haasten, maar ik heb het gevoel dat ik maar twee kilometer per uur ga. Ik neem twee zakken van onder het bed en laad ze in met mijn kleren. Ik neem nog een aparte zak voor mijn schoenen. Boven mijn kleren leg ik nog mijn twee favoriete boeken: The Secret Garden van Frances Hodgson Burnett en The Alchemist van Paulo Coelho. Het zijn twee fascinerende boeken. The Secret Garden is persoonlijk mijn favoriet. Het gaat over de kracht van vriendschap en de betere versie van jezelf worden. The Alchemist is een spiritueel boek. Het gaat over je eigen legende en daardoor ook je diep geluk te vinden. Dat vind ik speciaal. Daarom kies ik om deze twee boeken mee te nemen. In de andere zak leg ik mijn e-reader die ik twee jaar geleden van Gilles gekregen heb. Nadien kom ik terug de living in. Gilles zit op de sofa. Ik weet niet waarom, maar ik blijf staan. Ik staar hem aan. Ik zie zijn schouders op en neer gaan door zijn ademhaling. Al snel krijg ik heimwee naar zijn luide ademhalingen wanneer ik naast hem slaap. Ik krijg terug tranen in mijn ogen, maar probeer ze snel tegen te houden door veel te knipperen. 'Ik ben klaar.' Zeg ik zacht. Ik stap naar hem toe en hij draait zich naar me om. Zijn ogen zien rood van het wenen. Ik krijg een steek in mijn borst. Het doet me ontzettend veel pijn om iemand van wie ik zoveel hou zo verdrietig te zien door mijn eigen doen. Hij staat recht en loopt naar me toe. Doordat ik niet weet wat hij gaat doen, blijf ik stilstaan. Ik staar hem aan. Tot mijn grootste verbazing omhelst hij me. Ik laat mijn zakken vallen en neem hem dicht bij me. Ik probeer hem zo lang mogelijk vast te houden zodat ik zijn knuffels herinner. Hij laat me los en kijkt me aan. 'Het spijt me echt, Gilles. Ik weet dat ik het niet terug kan draaien, maar ik heb er echt spijt van.' Zeg ik. Ik probeer het op een manier te zeggen dat het niet klinkt alsof ik nog wanhopig om een tweede kans vraag. Ik weet toch dat ik die niet krijg. Daarvoor ben ik te ver gegaan. Ik zou mezelf ook niet kunnen vergeven. En vreemd genoeg geeft me dat een soort van troost. Hij zucht. Zonder antwoord te geven stapt hij naar de deur. Daardoor heb ik door dat hij me uit het huis wilt. Voordat ik naar buiten wandel kijk ik nog een laatste keer rond. Ik heb oprecht veel van dit huis gehouden, er zijn hier zoveel mooie momenten gebeurd. Ik zucht en sla mijn ogen neer wanneer ik terug een traan voel komen. Ik wil me niet aanstellen. Hoeveel pijn deze breuk ook doet, het is mijn eigen fout. De enige persoon die het recht op huilen heeft is Gilles. En doordat hij niet meer huilt, verman ik me zodat ik ook niet begin te wenen. Zonder nog een woord uit te wisselen, stap ik de deur uit naar mijn auto. Ik doe de koffer open en leg er de zakken in. Ik krijg een mega déjà-vu naar het moment dat ik bij Gilles ingetrokken ben. Die herinnering doet me pijn en ik begin terug te huilen. Ik stap mijn auto in. Ik rijd niet weg doordat ik het onveilig vind om te gaan rijden wanneer ik wazig zie door mijn tranen, een ongeluk kan ik er echt niet bij hebben. Verbaasd hoor ik mijn telefoon trillen. Ik veeg mijn tranen van mijn gezicht af en klik op het knopje van mijn telefoon om deze aan te doen. Het is een bericht van Jules.