Because of Her

Hoofdstuk 17

Fleur

Ik schenk mezelf een tas koffie in en ga op de zetel zitten terwijl een aflevering Friends aan het afspelen is. Het is enorm vroeg, zeker voor mij, maar ik kon niet meer slapen. Ik heb amper een oog dichtgedaan, ik was de hele tijd bezig met Yasmines reactie. Ze reageerde beter dan ik verwachtte, maar juist daarom heb ik stress om haar terug te zien. Ik weet niet meer hoe ik me in haar bijzijn moet gedragen en ik hoop dat zij dat wel nog kan zodat het minder ongemakkelijk wordt.

De aflevering interesseert me voor de eerste keer niet, ik kan mij niet focussen op de aflevering. Om de twee tellen kijk ik naar de digitale klok boven de oven om te zien hoe laat het is zodat ik me kan voorbereiden voor dat ze hier staat. Maar het is intussen al negen uur en ze is er nog altijd niet wat me afvraagt of ze zich aan het verstoppen is in haar kamer. Dat zou ze toch niet doen? Ze komt toch nog wel naar buiten? De angst dat ik haar heb afgeschrikt met mijn bekentenis van gisteren neemt alsmaar toe, ik wil hier weg. Waarom heb ik naar Chanel geluisterd? Ik weet al langer dan vandaag dat ze niet de meest geschikte persoon is om om relatietips te vragen, ze heeft er zelf nog maar één gehad. Die was langer dan de jouwe ooit geduurd heeft... Laat een stemmetje me bewust weten. Het heeft gelijk en ik krijg er enkel stress van.

'Goedemorgen.' Hoor ik een stem achter me waardoor ik verschrikt rechtsta. Ik zie Yasmine in haar ogen wrijven terwijl ze naar de keuken wandelt om haar ontbijt klaar te maken. Volgens mij gedraagt ze zich normaal, ik voel geen ongemakkelijke sfeer tussen ons. Althans, nog niet.

'Goedemorgen.' Zeg ik terwijl ik een gemaakte glimlach tevoorschijn haal. Ik heb te veel stress om een echte glimlach te krijgen.

Het is stil geworden en de spanning waar ik voor vreesde begint op te komen. Moet ik iets zeggen? Maar ik weet niet wat. Het laatste wat ik wil is haar nog harder afschrikken, ik heb al genoeg gezegd.

'Het spijt me voor wat ik gisteren allemaal zei.' Zeg ik voordat ik mezelf kan tegenhouden. Shit. Ze kijkt me verbaasd aan en zwijgt even. Het geluid van de melk die ze in haar kom met cornflakes giet klinkt luider dan normaal en geeft me kippenvel.

'Je moet je echt niet excuseren voor wat je voelt. Je kan er niets aan doen. Het is oké.' Ze neemt een lepel en roert ermee in haar kom voordat ze aan het tafeltje voor me gaat zitten. Ik wend mijn blik van haar af zodat ze niet ziet dat ik gestresst op mijn onderlip bijt. 'Ik ga vandaag even langs bij mijn ouders.' Zegt ze. Ik ben blij dat ze van gespreksonderwerp verandert en kan haar terug aankijken zonder me te schamen.

'Dat is leuk.' Zeg ik knikkend. 'Heb je een goede band met je ouders?' Vraag ik haar bedenkend dat zij meer over mijn ouders weet dan ik van de hare.a recht en ga tegenover haar aan tafel zitten met mijn kin leunend op mijn handpalm.

Ze schiet in de lach en schudt beslist haar hoofd. 'Mijn moeder is de ergste persoon die je je kunt voorstellen, maar mijn vader is dan weer de liefste man ooit.' Ik zie dat ze een glimlach op haar gezicht krijgt wanneer ze over haar vader vertelt wat me goed doet, het lijkt me geweldig om een goede vader te hebben.

'Vertel me over je moeder.' Zeg ik enthousiast. Ik st

Ze lacht en schudt haar hoofd speels. 'Mijn moeder... Ja, wat moet ik daarover vertellen? Laten we zeggen dat het een moeilijk persoon is. Ze heeft geen vertrouwen in de mensheid en al zeker niet in mij. Ze is de meest kille persoon die ik ken.'

'Het spijt me.' Zeg ik ook al weet ik niet goed waarom.

'Dat maakt niet uit. Hoe is... je vader vertrokken?' Vraagt ze me stotterend terwijl ze naar haar kom staart. Deze vraag had ik niet zien aankomen en ik hap naar adem.

'Mijn vader was, ja, agressief. Hij kon zichzelf nooit beheersen.' Ik zie haar grote ogen trekken en haar naar adem happen.

'Heeft hij je...'

'Geslagen?'

Ze knikt en kijkt me voorzichtig aan, het medelijden is van haar ogen af te lezen.

'Dat doet er niet toe. Het belangrijkste is dat hij uit ons leven is. Genoeg over hem gepraat.' Ik sta recht en was de kom af die ik gisteren nog in de wasbak heb laten liggen.

'Ik ga me aankleden.' Zegt ze nadat ze haar kom aan me gegeven heeft. Ik knik.

'Ga jij vandaag iets doen?' Vraagt Yasmine wanneer ze de living in komt gelopen.

Ik schud mijn hoofd. 'Vertrek je nu al?'

'Ja. Ik zal terugzijn voor het avondeten.' Zegt ze terwijl ze haar handtas op haar schouder hangt en naar de deur loopt.

'Veel plezier.'

'Dank je.'

Wanneer ze de kamer uitloopt en de deur achter zich dichtdoet, ga ik in de zetel zitten. Ik zucht opgelucht dat het nog oké ging tussen ons, er waren geen ongemakkelijke stiltes die eeuwig leken te duren. Zelfs die ene stilte was snel voorbij en het is normaal dat er soms stiltes vallen, we kennen elkaar nog maar net. Ook al voelt het alsof we elkaar al jaren kennen.