Because of Her

Hoofdstuk 15

Fleur

'Hey! Goed je nog eens te zien.' Zegt Channel terwijl ze me omhelst. Ze is de enige van heel de groep, buiten ik dan, die knuffels geeft. De rest vindt het raar of zo.

'Hey.' Ze gebaart me binnen te komen. Wanneer ze op de zetel gaat zitten doe ik net hetzelfde en ga over haar zitten.

'Je zei dat je wou praten.' Zegt ze terwijl ze haar hoofd op haar handpalm laat rusten en me lief aankijkt om me op mijn gemak te stellen wat altijd werkt. Ik zucht en wrijf in mijn haren omdat ik zenuwachtig ben.

'Gaat het over Yasmine?' Vraagt ze me om het gesprek op gang te laten gaan. Ik knik en voel mijn stem trillen wanneer ik wil antwoorden.

'Ik weet niet wat het is, Channel.' Zeg ik terwijl ik mijn beide handpalmen op mijn ogen duw om mijn opkomende tranen tegen te houden.

'Het is verliefdheid.' Ze haalt mijn handen van mijn ogen en zucht wanneer ze ziet dat ik rode ogen heb. 'Ik weet dat het angstaanjagend is omdat het een vrouw is, maar je moet niet zo hard panikeren.' Voegt ze eraan toe. Ik zucht.

'Ik ben niet bang, ik vind het zelfs leuk. Maar Yasmine is hetero.' Er rolt een traan over mijn wang en Channel pakt mijn hand met haar beide handen vast en wrijft erin.

'Ik weet het, maar je geraakt er heus wel over. Het is nu gewoon eng en adembenemend, maar eens dat je er gewoon aan raakt, zal het gevoel voorbij gaan. Dan zal het niet meer zo opwindend zijn.'

'Ik woon met haar, Channel. Moest ik niet met haar samenwonen, zou ik makkelijk afstand kunnen nemen. Maar nu gaat dat niet.' Ze zucht en wrijft in haar haren omdat ze iets wilt zeggen waar ze niet zeker over is dat het goed bij me zal aankomen.

'Misschien moet je... verhuizen?' Ze kijkt me niet meer aan omdat ze bang is van mijn reactie, maar ik houd me in. Ik heb geen zin om te bekvechten wanneer ik haar het hardst nodig heb, harder dan ooit.

'Ik kan niet meer zonder haar.'

'Je leerde haar net kennen, je geraakt er heus wel over.'

'Ik weet het niet. Het is anders, Chan. Het is echt anders dan de vorige vrouwen, het is zelfs anders dan de vorige mannen. Ik ben ontzettend veel om haar gaan geven in zo'n korte tijd, dat heb ik nog nooit gehad. Je weet hoe moeilijk ik het vind om me open te stellen, maar bij haar gaat het als vanzelf. Ik hou oprecht van haar. Het is een onbeschrijflijk gevoel dat ik nog nooit eerder gevoeld heb.' De tranen vloeien nu uit mijn ogen en ik krijg ze niet meer onder controle, ze blijven lopen alsof er geen eind aan is. Channel komt naast me zitten en drukt zich stevig tegen me.

'Het komt wel goed. Desnoods vertel je haar wat je voor haar voelt.' Zegt ze in mijn nek.

'Dat heb ik gedaan.' Ze verbreekt de omhelzing en kijkt me geshockeerd aan. 'In een omweg. Ik heb haar verteld dat ik biseksueel ben.'

'En jij denkt dat je daar kan uit afleiden dat je iets voor haar voelt?' Ze moet zich inhouden om niet in de lach te schieten, maar wanneer ik haar een dodelijke glimlach geef, vermant ze zichzelf. 'Sorry.' Zegt ze.

'Ik durf het niet om het haar te vertellen. Ik stotter nu zelfs al terwijl ik enkel over haar praat.'

'Je hebt het goed te pakken.' Zegt ze. Ik knik zuchtend en staar naar het plafond. 'Ik stel voor dat je gewoon je kans neemt. Het leven is te kort om niet te doen wat je wilt doen. Dus pak je kans. Wat er ook gebeurt, ik heb het gevoel dat ze je altijd graag zal hebben. Dat heb ik gezien toen ik haar ontmoette een paar dagen geleden. En zelfs al is ze hetero, niemand is volledig hetero. Ik ben er zeker van dat ze ook iets voelt, maar dat ze gewoon niet weet wat het is omdat ze het nog nooit gevoeld heeft en dan al zeker niet voor een vrouw. Ik weet dat het niet makkelijk is, maar grijp je kans gewoon. Je hebt niets te verliezen.' Over het meeste heeft ze gelijk, behalve over één ding: ik heb háár te verliezen.

'Ik denk dat ik terug naar huis ga gaan.' Lach ik terwijl ik mijn wangen droogveeg met mijn trui.

'Je bent hier altijd welkom.' Ze geeft me een knipoog en ik lach naar haar terwijl ik haar bedank.

Terug in mijn auto weet ik niet wat ik moet doen. Het liefst van al zou ik haar vertellen hoe ik me voel, maar ik ben bang dat ze daarna niets meer met me te maken wilt hebben. Ik zucht en sla met mijn handen op het stuur. Fuck! Hoe ben ik hier ooit in geraakt? Ik had nooit mogen toestaan om Tristan de huurprijs te laten verhogen dan zat ik nu niet in deze miserie.

Tijdens mijn rit naar huis probeer ik te denken wat ik tegen Yasmine zou zeggen. Ik moet iets zeggen want ik houd het niet meer vol om niets meer te zeggen, ze moet het weten. Dat recht heeft ze ook. Maar het is verdomd stresserend omdat ik niet weet hoe ze gaat reageren.

Ik loop naar boven en wacht twee tellen voor ik binnenkom. Alles wat ik heb voorbereid om te zeggen ben ik inmiddels vergeten.

'Hey. Je bent vroeg thuis.' Zegt ze wanneer ik de deur opendoe. Ze zit in de zetel met haar e-reader in haar handen en kijkt me verbaasd aan terwijl ze het toestel weglegt.

'Ja, ik euh...' Nu het zover is krijg ik niets meer over mijn lippen. Hoe moet ik aan haar vertellen dat ik iets voor haar voel terwijl we samenwonen? Wat als ze wilt vertrekken? Ik moet het zeggen ook al zijn er allemaal dingen die daarna kunnen gebeuren die ik niet wil. Ik ga naast haar zitten en probeer haar ernstig gaan te kijken zodat ze weet dat ik haar iets moet vertellen dat haar waarschijnlijk niet zal bevallen, hoogstwaarschijnlijk.

'Wat scheelt er? Je ziet er bleek uit.' Ik zucht en kijk naar beneden te bang om haar aan te kijken.

'Ik moet je iets vertellen.' Ze doet haar hoofd naar beneden zodat ze naar me kan kijken en kijkt me vragend aan. 'Ik euh... Ik heb je graag.' Ik hoop dat dat duidelijk genoeg is voor haar zodat ik het niet letterlijk moet gaan zeggen.

'Ik mag je ook.' Fuck. Ik zucht diep en sta gefrustreerd recht waarna ik begin te ijsberen.

'Ik vind je echt leuk.' Ze lacht naar me en grinnikt.

'Ik jou ook.'

'Moet ik het echt gaan zeggen?' Vraag ik gefrustreerd terwijl ik met mijn handen zwaai. Maar ze geeft geen reactie. 'Ik begin gevoelens voor je te krijgen.' Ik ga terug naast haar op de zetel zitten en ze draait zich naar me om om me aan te kijken.

'Ik ben niet lesbisch.' Zegt ze. Merk ik nu een trilling van twijfel in haar stem? Ik schud mijn hoofd verward.

'Misschien moet je verhuizen.' Zeg ik. Nu ik het gezegd heb, weet ik dat ik niet over haar kan geraken als ik haar elke dag zie. Ze moet hier weg, of ik dat nu wil of niet. Ze is duidelijk niet verliefd op me en wilt het vriendschappelijk houden, maar ik kan dat niet. Zeker niet als we samenwonen.

'Wat? Nee! Ik heb je net leren kennen. We geraken hier wel uit, daar ben ik zeker van. Je bent net in mijn leven gekomen, nu mag je het echt niet meer verlaten. Alsjeblieft.' Ze legt mijn hand op de mijne. Ik zie tranen in haar ogen opkomen, maar ik kijk weg omdat ik niet weet wat te zeggen.

'Je weet dat dit echt een heel groot ding is voor een lesbische hé? Ik kan mijn gevoelens niet zomaar opzij zetten als je hier altijd rondloopt.' Lach ik. Ze legt haar hand op mijn kin en duwt mijn gezicht opzij zodat ik haar aankijk.

'Ik weet dat het veel gevraagd is, maar ik weet ook dat we dit heus wel kunnen. Ik heb je nodig. En bovendien hebben we allebei geen andere plek om naartoe te gaan.' Ik staar naar beneden en knik. Ik ben stil geworden van haar net uitgesproken woorden, ik had ze nooit verwacht.