Because of Her

Hoofdstuk 33

Fleur

Het was vreselijk. Haar stem brak helemaal toen ze moest vertellen hoe alles begonnen was. Ik kon er niet meer naar luisteren. Hoe graag ik alles ook wou weten, ik kon het idee dat ze bijna verkracht is niet verdragen. Het was alsof ik elke keer dat er een traan over haar wangen rolde met een mes diep in mijn borstkas gestoken werd. Dus verliet ik de kamer. Ik moest alles op een rijtje zien te krijgen: Chanel die in het ziekenhuis ligt, haar moeder die plots kwam opdagen, maar vooral dat mijn alles bijna haar maagdelijkheid verloren is aan een complete vreemde. Ik zweer dat die kerel van Thuis een serieus proces mag verwachten.

Mijn gedachten worden verdrongen door een plotse zware en onbekende stem die zich een weg door mijn trommelvlies baant terwijl ze het woord 'Excuseer.' uitspreekt.

Ik draai me geschrokken om en zie een stevige vrouw met donkerbruin haar die ze in een lage paardenstaart gestoken heeft. De badge op haar blauw overhemd verklapt me dat ze een agent is. 

'De man is binnen.' Zeg ik terwijl ik met snelle passen wijzend naar de kamer loop. Yasmine zit op het bed starend naar de man die nog altijd op de grond ligt met zijn gezicht naar beneden gericht. 

'Bent u het slachtoffer?' Vraagt de vrouw aan Yasmine terwijl ze naast Yannis, geloof ik, hurkt.

Yasmine knikt zonder nog verder een woord uit te brengen. 

Ik heb zo vreselijk met haar te doen. Ze lijkt op een lijk zo zittend op het bed terwijl ze voor zich in het niets staart. Zelfs als ik haar aandacht probeer te trekken, verroert ze niets. Gaat alles nog wel goed komen? Wat als ze voor altijd zo getraumatiseerd blijft? 

'Bedankt.' Ik schud de vrouw de hand wanneer we alle drie eindelijk buiten zijn, weg van dat vervloekte café. De vrouw knikt en wenst Yasmine nog veel succes waarna ze haar het nummer van een - door haar - aanbevolen psycholoog geeft. Geen denken aan dat zij een voet zet bij die psycholoog, het enige wat die mensen doen is onze zakken leegrollen om gewoon wat praatjes te verkopen die perfect op het internet te vinden zijn. Als er iemand haar kan helpen ben ik dat wel, geen enkele vreemde kan bij haar verrichten wat ik kan.

'Je gaat toch niet echt hé?' Vraag ik wanneer ik haar betrap op het kijken naar het kaartje. Nog altijd even lijkbleek als ervoor, kijkt ze me aan. 

'Ik heb dit nodig, Fleur.' Zegt ze terwijl ze in haar haren wrijft. Ondertussen heb ik al geleerd dat dat haar manier van stressen is.

'Je moet je geen zorgen maken. Ik zal je helpen. Je hebt niemand anders nodig.'

'Dit is mijn beslissing. Je kan me heus niet verbieden om hulp te gaan zoeken. Wat ik net beleefd heb...' Ze kan haar zin niet afmaken. De tranen lopen terug over haar wangen en haar schouders gaan snikkend op en neer. 'Ik kan het niet eens uitspreken.' Ze vouwt het kaartje in twee en legt het dan in haar broekzak. 

Ik wil haar verbieden naar een psycholoog te gaan, we hebben er het geld niet voor en bovendien ben ik helemaal niet eens met hun meningen over bepaalde zaken, maar hoe meer ik naar haar kijk, hoe harder ik nadenk en hoe dieper ik haar leer kennen, ik weet dat ze die mensen nodig heeft. Dus ik besluit erover te zwijgen, voor nu. Ik kan me niet inbeelden dat ik ga zwijgen als ze me vertelt dat ze op weg is naar zo'n klein kot, maar voor nu besluit ik te zwijgen.

'Ga je nog naar binnen gaan of kom je met me mee naar huis?' Vraagt ze wanneer we terug bij het ziekenhuis aankomen. 

'Ik ga met je mee. De rest kan me vanuit thuis bellen. Maar doe me een plezier en ga al in de auto zitten. Ik wil nog even naar binnen gaan om te zien hoe het daar zit.' Ik geef haar een kus op haar wang en haast me dan naar binnen.