Because of Her

Hoofdstuk 7

Fleur

Ik word zwetend wakker van een nachtmerrie door een luide bonk vanuit Yasmine haar kamer. Het is lang geleden dat ik nog zwetend wakker geworden ben door die nachtmerrie. Eigenlijk is het zelfs al lang geleden dat ik die nachtmerrie gehad heb. Ik ben opgelucht dat de bonk uit Yasmine's kamer me wakker gemaakt heeft voordat ik ging dromen over het ergste stuk. Ik sta recht en besluit meteen een frisse douche te nemen zodat ik het zweet van me af kan spoelen en mijn gedachten kan verzetten. Ik heb het ook vreselijk warm gekregen waardoor ik de temperatuur van het water lager zet. Ik maak mijn haren nat, maar besluit ze niet te wassen omdat ik ervan uitga dat ik dat vanavond ga doen na dat mijn vrienden weg zijn. Ik vraag me af wat Yasmine van hun gaat vinden. Doordat ik mijn telefoon hoor afgaan haast ik me uit de douche en neem op terwijl ik een handdoek rond mijn lichaam wikkel.

'Hallo?' Vraag ik zonder te kijken wie me belt.

'Hey?' Ik hoor dat het Lars is die me belt en verander van formele toon naar informele toon.

'Oh hey, ik wist niet wie me belde. Wat is er?' Ik hoor Lars lachen en lach stilletjes mee.

'Ik wou je gewoon laten weten dat ik voor de drank en sigaretten zal zorgen.'

'Dat is echt niet nodig.' Zeg ik terwijl ik mijn hoofd schud. 'Yasmine gaat er zijn en ik denk niet dat ze het fijn zal vinden als we binnen roken en ons zat voeren.'

'Zeg, sinds wanneer boeit het jou wat anderen denken? Ik neem het gewoon mee en dan zien we daar wel of we er gebruik van maken of niet. Bovendien kan het toch zijn dat ze het toch fijner vindt dan je denkt?' Ik lach bij het idee alleen al. Het is het meest absurde dat ik tot nu toe al over Yasmine gehoord heb.

'Nee dat denk ik niet. Maar oké, jij je zin, neem het maar mee.' Geef ik dan toch toe. Wanneer Lars juicht rol ik geërgerd met mijn ogen. Nadat hij gezegd heeft wanneer ze komen leg ik af en doe mijn kleren aan. Het is inmiddels al elf uur wat dus wilt zeggen dat ik nog drie uur heb om het appartement voor te bereiden.

Ik loop de living in maar zie Yasmine daar niet zitten waardoor ik naar haar kamer ga. Daar zie ik haar op haar bed liggen terwijl ze één of ander verhaal aan het lezen is op een e-reader waardoor ik in de lach schiet en ze zich geschrokken omdraait.

'Ik had je niet zien staan.' Zegt ze verlegen terwijl ze de e-reader uitzet. 'Je mag gerust verder lezen hoor. Ik wou je gewoon even zeggen dat mijn vrienden om twee uur komen dus dat ik binnen een half uur naar de supermarkt ga om wat hapjes te gaan halen.' Eerlijk gezegd snap ik niet waarom ik de drang heb om hapjes te gaan kopen. Ik weet dat mijn vrienden niet het type zijn die verwachten dat er hapjes en rozé op tafel staan, maar toch wil ik het doen. Misschien omdat Yasmine er nu bij gaat zijn en me een intimiderend gevoel geeft, ik weet het niet.

'Oké. Wil je dat ik meega?' Vraagt ze me waardoor ze me uit mijn gedachten haalt.

'Als je zin hebt.' Zeg ik mijn schouders ophalend. Het zou alleszins wel makkelijker zijn dat ze meegaat aangezien ik geen idee heb wat ze wél en niet lust.

'Oké. Dan maak ik me even klaar zodat we over een halfuur naar de supermarkt kunnen. Misschien kunnen we ook ineens naar de keurslager of zo gaan, daar zullen waarschijnlijk ook lekkere dingen zijn.' Ik knik instemmend omdat het een goed idee is en stap uit haar kamer zodat ze zich kan klaarmaken.

Niet veel later komt ze haar kamer uit en kan ik het wauw-gevoel dat ik nu heb niet verbergen. Ze ziet er oprecht prachtig uit in haar witte zomerkleedje dat net tot aan haar knieën komt.

'Wat?' Vraagt ze me verlegen waardoor ze terug die kuiltjes in haar wangen krijgt.

'Je ziet er goed uit.' Zeg ik zelf ook verlegen. Ik kan me wel slaan voor mijn gedrag. Sinds wanneer word ik verlegen?

'Dank je. Je ziet er zelf ook niet zo slecht uit.' Zegt Yasmine nog altijd verlegen. Ik kijk lachend op een verlegen manier naar mijn kleren en dan terug naar haar. 'Als jij het zegt.' Ze knikt en loopt naar me toe waardoor ik het even benauwd krijg maar merk dan snel dat haar handtas op de stoel achter me ligt. Ik overhandig haar haar handtas en ze geeft me een dankbare glimlach.

We stappen in mijn auto en gaan als eerste naar de keurslager.

'Wat lust jij graag?' Vraag ik haar wanneer we de keurslager ingaan.

'Ik lust alles wel dus let maar niet op mij.' Maar door aan te dringen om iets te kopen wat zíj heel graag lust kiest ze voor drie soorten ham die mij ook wel aanstaan. Verder kies ik voor nog een paar soorten kazen waar ik zeker van ben dat ook in de smaak van de rest zal vallen.

We besluiten dat nog eens naar de supermarkt te gaan geen zin heeft omdat Yasmine gisteren al lekkere dingen gekocht heeft die we nu ook kunnen serveren. Terug thuis zetten we alles al klaar omdat het al twee uur is en de groep elk moment kan aankomen.

'Hoe zijn je vrienden eigenlijk?' Vraagt Yasmine plots wanneer ze het bordje met verschillende soorten ham kieskeurig op de hoek van het kleine tafeltje voor de zetel legt.

'Hoe bedoel je?' Vraag ik haar.

'Ik bedoel welk karakter je vrienden hebben. Zijn ze verdraagzaam? Zijn ze lief?' Ik merk in haar stem dat de zenuwen stilletjes aan opkomen en ik weet niet waarom, maar ik heb de sterke drang om haar gerust te stellen waardoor ik dat dan ook probeer.

'Ze zijn speciaal maar ze zijn stuk voor stuk vriendelijke mensen. Je moet heus niet bang zijn om ze te ontmoeten, ik weet zeker dat ze je zullen appreciëren en met respect zullen behandelen.' Ik weet niet of ze de onzekerheid in mijn stem hoort, maar ik voel het alleszins wel. Mijn vrienden zíjn stuk voor stuk lieve mensen maar dan ook enkel tegen de mensen die ze zelf kunnen verdragen, dus toffe mensen, mensen die mee zouden roken en zich zat zouden zuipen. Dat is Yasmine niet en dat baart me zorgen.

'Heb je me wel gehoord?' Vraagt ze. Ik schrik uit mijn gedachten en vraag haar wat ze zei.

'Ik vroeg je wat je bedoelde met speciaal.'

'Daarmee bedoel ik dat het mensen zijn die zich voor niets of niemand zullen inhouden. Het kan ze niet schelen wat je van hen vindt en of je je wel op je gemak bij hen voelt.' Wanneer ik de angst in haar ogen zie voeg ik er snel aan toe dat ze haar zeker zullen mogen ook al ben ik daar zelf niet zo zeker van. Alweer word ik uit mijn gedachten getrokken wanneer er iemand op de deur klopt.

'Ik zal wel opendoen.' Zeg ik dan terwijl ik me naar de deur haast. Ik wil als eerste zien wie het is zodat ik ervoor kan zorgen dat die persoon Yasmine niet meteen afschrikt. Ik ben bang dat het Kaylee is maar ik heb geluk want het is Lars. Hij is misschien de marginaalste van de groep, maar diep vanbinnen heeft hij een hart van goud wat mij zoveel van hem doet houden.

'Dag mooiste.' Groet hij me. Ik lach van zijn openheid en omhels hem. Even vergeet ik dat Yasmine er ook nog staat waardoor ik me snel naar haar wend en Lars aan haar voorstelt.