Because of Her

Hoofdstuk 24

Yasmine

Drie weken later...

Ik word wakker en bons met mijn hoofd tegen het stuk hout dat uit het plafond hang. Ik wrijf meteen over mijn hoofd en knijp mijn ogen tot spleetjes van de pijn. Verdorie. Het kan ook nooit eens goed gaan met mij.

Een week geleden ben ik Gilles terug tegengekomen. Ik had zoveel stress dat ik aan Fleur vroeg om mij vast te houden omdat ik het gevoel kreeg dat ik ging flauwvallen. Maar achteraf gezien was dat misschien niet het beste idee. Hij kwam naar me toe en nadat hij me een kus gegeven had zag hij dat ik Fleurs hand vasthad. Ik weet nog goed hoe hij keek: vol afgunst, alsof ik net het vieste ding ooit gedaan had. Ik zag Fleur haar vrij hand tot een vuist ballen, maar ik heb haar nog kunnen kalmeren door met mijn duim over haar handpalm te strelen. Eerlijk gezegd was ik blij om hem te zien, ik had niet verwacht hem nog ooit te zien laat staan dat hij me zelfs tegemoet ging komen.

Ik sta op en ga naar de badkamer, ik wil me verfrissen voordat ik samen met Fleur naar mijn ouders ga. Ook dat nog. Ik weet echt niet wat ik moet verwachten van mijn moeder. Het liefst zou ik hebben dat ze blij voor me zou zijn, maar ik weet goed genoeg dat dat nooit gaat gebeuren. Gelukkig gaat mijn vader er zijn, ik hoop dat hij me verdedigt tegenover mijn moeder waar ik zeker van ben dat ze me gaat vermoorden als ze weet over Fleur en ik. Oh mijn god. Er staat een enorme bult op mijn voorhoofd die daarbovenop nog eens rood ziet.

Na mijn douche probeer ik de bult die nog altijd immens rood ziet te bedekken met een dikke laag foundation, maar zelfs dat helpt niet. Laten we hopen dat mijn ouders zich er niet te veel vragen bij stellen.

'Goedemorgen.' Klinkt een stem in mijn linkeroor terwijl er twee armen zich om mijn middel omarmen. Ik draai mijn hoofd om zodat ik Fleur een kus kan geven.

'Jesus, wat heb jij aan je hoofd gedaan? Heb je pijn?' Ze draait me nogal brut om, maar ik vergeef haar wanneer ik haar bezorgd gezicht zie terwijl ze mijn bult aan het onderzoeken is.

'Het is oké, ik heb gewoon stomweg mijn hoofd tegen dat stuk hout boven mijn bed gestoten.'

'Verdomme. Kan ik iets doen? Moet ik onze EHBO-doos gaan halen? Het ziet er echt slecht uit. De foundation helpt niet eens.' Ik moet lachen om haar overbezorgdheid om een stomme bult, maar het is nogal schattig waardoor ik niet tegenspreek.

'Het is oké, echt. Het is gewoon irritant want het is het zoveelste ding dat fout loopt deze maand.'

'Ha, dat kan je wel zeggen ja.' Zegt ze terwijl ze in de lach schiet. Ik geef haar een speelse slaag en lach met haar mee.

'Ik ga me aankleden.' Zeg ik terwijl ik terug naar mijn kamer stap en mijn lade opentrek om er ondergoed uit te vissen.

'Moet ik je helpen?' Vraagt ze lachend terwijl ze naar me toestapt. Ik leg mijn hand op haar gezicht en duw haar verleidelijke blik weg.

'We hebben binnen een uur bij mijn ouders afgesproken.'

'Dat betekent dus dat we nog een uur hebben.' Zegt ze terwijl ze terug stappen naar me zet. Ze legt haar handen op mijn middel en trekt me naar zich toe.

'Ik wil dat mijn eerste keer een mooi moment is. Het moet perfect zijn. En het snel doen om op tijd aan te komen bij mijn ouders is niet echt perfect.' Ze zucht.

'Oké. Ik geef je alle tijd dat je nodig hebt.' Ze gaat op mijn bed zitten en kijkt me aan terwijl ik mijn slipje aandoe. Ook al hebben we het nog nooit gedaan, het voelt niet vreemd aan als ik me omkleed terwijl ze in dezelfde kamer zit. Het maakt me niet uit of ze me met of zonder kleren ziet, ik vertrouw haar en ik weet dat ze me nooit zal pushen om iets te doen dat ik niet wil. De voorbije drie weken heb ik haar veel beter leren kennen, veel dieper dan daarvoor. Het is dan dat ik besloten heb dat ik oprecht veel van haar hou daarom heb ik het toen ook gezegd.