Because of Her

Hoofdstuk 22

Yasmine

De volgende ochtend word ik wakker met barstende hoofdpijn. Met moeite schenk ik mijzelf een glas water in en slik ik de laatste pijnstiller die ik in de schuif gevonden heb. Net wanneer ik naar Fleur wou gaan om te zien of ze al wakker is merk ik dat haar deur openstaat. Maar wanneer ik in haar kamer ga kijken is ze nergens te bespeuren. Waar zou ze zitten? Ik voel me schuldig over ons conflict gisteren, ik had het los moeten laten en niet zo een drama maken zoals altijd. Maar gisteren had ik het gevoel dat ze eronderdoor ging, dat gaf me een vreselijk gevoel.

Ik neem mijn telefoon en probeer Fleur te bellen, maar ze neemt niet op. Zelfs wanneer ik een tweede keer probeer gaat haar telefoon meteen naar voicemail. Zou ze in de problemen zitten? Mijn maag keert al bij het idee dat zij een ongeluk zou hebben door mij.

Terwijl ik een hap van mijn brownie eet scrol ik door mijn telefoon om te zien of er iemand mij gebeld of gestuurd heeft. Ik heb een bericht van mijn tante:

Hey lieveling! Bart en ik missen je. Wil je nog eens langskomen? Ik heb donuts klaarliggen! Je tante Liz.

Ik beeld me in hoe enthousiast ze geweest zou zijn terwijl ze dit typte en schiet in de lach. Ik ben blij dat ze de ware gevonden heeft, ze zijn zo gelukkig samen. De laatste keer dat ik hun zag verraste Bas tante Liz op een diner.

Sorry voor het late antwoord. Ja, ik zou dolgraag nog eens langskomen! Is het goed als ik straks na mijn sollicitatie langskom?

Niet veel later antwoordt mijn tante dat ze vandaag de hele dag thuisblijven dus dat ik kan binnenspringen wanneer ik maar wil.

Terwijl ik me omkleed moet ik denken aan Fleur die weet ik veel waar zit. Ik ben bang dat er iets gebeurd is, maar dat ik het niet weet. Tenslotte weet niemand dat we een koppel zijn dus niemand zal me bellen als er iets gebeurd is. Voor de zoveelste keer scrol ik door mijn telefoon op zoek naar mogelijke berichten van Fleur die ik over het hoofd gezien heb. Maar ik zie niets en probeer mezelf ervan te overtuigen dat alles wel oké zal zijn. Misschien is ze zelfs naar haar moeder gegaan na onze ruzie. Je weet dat dat niet zo is. Ik negeer het stemmetje en zet mijn ringtone aan voor als Fleur toch beslist te bellen.

'Yasmine!' Roept mijn tante terwijl ze me met open armen ontvangt. Ik omhels haar en geef vervolgens een kus aan Bart die achter haar staat. Hij heeft nog altijd dezelfde sprenkelingen in zijn ogen als hij naar haar kijkt. Ik voel mezelf jaloers worden op mijn tante, maar negeer het door tegen mezelf te zeggen dat Fleur ook zo naar me kijkt.

'Dus, hoe gaat het met je?' Vraagt Bart wanneer hij teken doet dat ik op de zetel mag gaan zitten.

'Het gaat wel.' Ik beslis hun nog niet te vertellen over Fleur, ik weet inmiddels niet eens waar ze is laat staan dat ze onze relatie dan serieus neemt. Ik zucht bij het idee dat het misschien gewoon een illusie was, een fantasie die nooit realiteit zou kunnen worden. Maar het leek zo echt, ik heb nog nooit zoiets gevoeld en ik dacht dat Fleur er hetzelfde over dacht. Ik betrap mezelf op het feit dat ik alles in de verleden tijd zeg, maar misschien is het wel goed zo, misschien is het wel verleden tijd.

Mijn tante vertelt me hoe geweldig hun citytrip naar Amerika was die Bart speciaal voor haar georganiseerd had, maar ik ben er met mijn gedachten niet bij. Om hen te laten geloven dat ik luister knik ik en lach ik een paar keer, maar ik ben met mijn gedachten bij Fleur die god weet waar is.

'Ben je er wel bij?' Ik schrik uit mijn gedachten en zie Bart en mijn tante me vragend aankijken.

'Ja, hoor.' Lieg ik. Ik kruis mijn vingers waardoor mijn handen in een bidpositie staan en kijk hen aan. Het liefst van al zou ik hen willen vertellen over Fleur, mijn tante zou het geweldig vinden. Maar ik weet zelf niet hoe het zit tussen ons en voordat ik het aan de grote klok ga hangen wil ik het zelf eerst goed weten.

Een uur later geef ik mijn tante en Bart een kus en verlaat hun huis. Ik heb altijd van dit huis gehouden en dat zal ik voor altijd doen. Toen mijn ouders te druk bezig waren met hun werk stuurden ze me altijd naar mijn tante, mijn moeders zus. Ze zijn exact het tegenovergestelde: mijn moeder is de kille kreng en mijn tante is de tedere zus. Je zou eerder zeggen dat ze mijn vaders zus is maar qua uiterlijk is ze echt wel mijn moeders zus.

In de auto neem ik mijn telefoon bij de hand en druk op het nummer van Fleur. Ze heeft lang genoeg niets van zich laten horen en ik begin me echt zorgen te maken. Ik weet dat ze koppig is, ze is de meest koppige persoon die ik ken, maar als ze wilt dat wat er ook tussen ons mag zijn werkt mag ze niet zomaar verdwijnen na een ruzie.

'Hallo?' Mijn hart springt overeind wanneer ik Fleurs stem hoor.

'Fleur! Waar zit je?' Roep ik iets te luid waardoor iedereen me aankijkt.

'Kan je niet zo roepen?'

'Heb je nu serieus een kater?' Ik zucht en rol met mijn ogen, natuurlijk heeft ze een kater. 'Waar zit je?' Met tegenzin verlaag ik mijn stem, het is de bedoeling dat we het bijleggen niet om nog meer redenen te geven om elkaar te mijden. Ik krijg een steek in mijn borst bij het idee dat ze gisterenavond in alcohol gedoken is na een ruzie met míj.

'Ik ben thuis. Waar ben jij?'

'Ben je oké?' Vraag ik haar vraag negerend.

'Ja, maar kom naar huis. Ik mis je en we hebben veel te bespreken.' Ik voel mijn hart in mijn keel slaan wanneer ze zegt dat we veel te bespreken hebben. Wat bedoelt ze daarmee? Ik had nooit een relatie mogen starten met iemand die ik niet ken, dat vraagt gewoon om problemen. Ik zucht en zeg dat ik eraan kom terwijl ik mijn motor aandoe en afleg.

'Waar ben jij gebleven?' Roep ik zodra ik de deur van het appartement open en naar haar kamer loop. Ik tref Fleur aan op haar bed met een pak ijs tegen haar voorhoofd. 'Wat heb je gedaan?' Ik ga naast haar op het bed zitten en neem het pak ijs af haar gezicht zodat ik haar kan aankijken, ze heeft een bult net naast haar rechteroog. Mijn adem stokt en ik kijk haar geshockeerd aan me bedenkend wat er mogelijk gebeurd zou zijn. Heeft er iemand haar geslagen? Ik voel mijn handen tot vuisten vouwen en kijk haar met grote ogen aan zonder een woord te zeggen. Het is alsof mijn lichaam verlamd is geraakt, het enige wat ik kan doen is haar aanstaren.

'Het ziet er erger uit dan het is.' Ze neemt het ijspak terug uit mijn handen en drukt het tegen haar voorhoofd terwijl ze een grijns trekt van de pijn. Mijn gezicht trekt wit weg en ik voel mijn maag keren nog maar denkend aan het feit dat ze gevochten heeft, of nog erger, dat iemand haar gestaan heeft.

Het gevoel in mijn lichaam komt terug en ik vraag haar wat er gebeurd is terwijl ik me voorbereid op het ergste. Het is tenslotte Fleur, alles kan haar overkomen zijn zelfs een gevecht.

'Het is niet erg, oké? Ik heb gewoon wat schrammen en een lelijke bult, maar voor de rest is het echt oké.'

'Ik vroeg je niet of je oké was, dat kan ik zelf wel zien aan de uitdrukking op je gezicht. Ik vroeg je wat er gebeurd is.'

'Laat het los. Ik ben er en het spijt me dat ik gisteren koppig weggelopen ben.' Ze legt haar hand op de mijne en probeert naar me te glimlachen alsof er niets gebeurd is.

'Of je vertelt me wat er gebeurd is of 'ik ga weg.' Zeg ik terwijl ik mijn hand van onder de hare wegtrek.

'Is dat een dreigement?' Nu kijkt ze me bits aan terwijl ze haar ogen dichtknijpt tot spleetogen.

'Nee, je kan het zien als een ultimatum. Of je kan het gewoon zien zoals het is: een feit. Dus, ga je me nog vertellen hoe het komt dat je een bult op je voorhoofd hebt zitten?