Scarlet's POV
Kakababa ko lang sa ground floor kung saan nagaganap ang party.
Pumasok ulit ako sa cr at nagretouch para hindi halata na kagagaling ko lang sa pag iyak.
When I was satisfied on how I look, lumabas na ako sa cr.
I saw Yuri sipping her red wine habang panay tingin sa paligid. I guess she's looking for me.
Huminga ako ng malalim.
"I can do this"
Kausap ko sa sarili.
Sinimulan ko nang maglakad papalapit sa kanya.
Ginawa ko lahat ng makakaya ko wag lang isipin ang usapan namin ng family ko kanina.
I'm just thinking of random nonsense stuff like about foods, animals and many more.
"Hey, what took you so long?"
She asked me when I'm already near her.
"Just talkn' with my old friends"
I replied habang nag iisip parin ng kung ano-ano.
"You're thinking weird things"
Naguguluhan nyang sabi habang nakasalubong ang kilay.
"Wag mo kasing basahin"
I chuckled at iniisip naman ngayon ang about sa napanood ko'ng movie nung isang araw.
She keep on talking, tango at iling lang ang sagot ko sa lahat ng pinagsasabi nya kahit ni Isa dun wala akong maintindihan. My mind was occupied by this unimportant things.
I took my phone out from my pouch.
In'on ko yun para tignan ang oras.
9:59 na, 1 minute left.
Titig na titig lang ako sa aking wallpaper which is kaming dalawa ni Yuri habang hinahalikan ko sya sa kanyang pisnge at sya naman ay nakasmile lang sa camera.
Pinilit ko'ng hindi maluha.
10:00.
I immediately grabbed her nape and kissed her lips.
Di ko na napigilan ang pagtulo ng mga luha ko.
When I broke the kiss, bigla syang nawalan ng malay buti nalang at nasalo ko sya.
I can still feel her heart beat dahil nakatapat lang din ito sa dibdib ko.
Our heart beat as one, saying that they found their other halves.
"I love you so much myso. I'm sorry for doing this"
Bulong ko sa walang malay na Yuri.
Maya-maya lang ay dumating na sina dada, Aubrey at Indigo, and they took my myso away from me.
Bago sila tuluyang makalayo, I saw how Aubrey looked at me with sympathy.
Iyak lang ako ng iyak.
Habang papalayo sila sakin, unti-unti ring nababasag ang puso ko.
I can't bear my emotions.
Hindi ko na natiis pa at tumakbo nalang ako papalabas ng building.
I don't mind the people I bumped with.
Agad akong tumungo sa parking lot.
Nagmaneho ako kung saan man ako dinadala ng mga kamay ko.
Masyado na akong malayo sa city, puro puno na ang nakikita ko sa paligid. Kunti nalang din ang mga bahay na nadadaanan ko.
I don't want to stop from driving.
I feel so incomplete and lifeless ngayong wala na si Yuri sakin.
'Your so unfair Violet! I won't forgive you 'till death! I swear!'
Ang unfair nya makipaglaban, she's using life just to get what she want.
Naalala ko na naman ang sinabi ni dada
"Mas mabuti nalang na isang selfish na kagaya mo ang mawala. Wag lang ang kapatid mo"
Parang sirang plaka na paulit-ulit na nag eeco sa utak ko.
Well, I'll grant your wish dada.
Binilisan ko pa ang pagmamaneho at sinadyang ibangga ang sasakyan ko sa isang malaking puno.
"Arrgghhhhh!"
I groaned nang namanhid ang buo ko'ng katawan. I don't feel any parts of my body moving.
I closed my eyes helplessly at tuluyan na nga akong nawalan ng malay.
