Scarlet's POV
"Sige doc, I'll tell her."
Rinig ko'ng sabe ng babae.
Base sa boses nito, it's Chleo.
"Just remind her that don't be so stress in such things dahil medyo maselan ang pagbubuntis nya dahil masyado pa syang bata."
Sabi namang hindi pamilyar na boses.
"Ok doc"
Tuluyan ko nang iminulat ang aking mga mata.
Nasan ako?
Puro puti at green ang nakikita ko.
When I realized where I am, nakaramdam ako ng kaba.
Ba't ako nasa hospital?
"Chleo"
Napalingon sila ng babaeng kausap nya. The girl is wearing a lab gown , and base on her look, she's a doctor.
"Anong meron? Ba't ako nandito? Anong ginagawa natin dito?"
Sunod-sunod ko'ng tanong kay Chleo habang salitan ang tingin sa kanila ng doctor.
She glanced at the doctor at tumango.
"Iha, you're 1 month pregnant."
Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa narinig ko.
Me?
Pregnant?
1 Month?
The heck! Parang ayaw pa mag sink in sa utak ko.
I look at Chleo with disbelief on my eyes.
"Chleo, ano to?"
I confusedly asked.
She look away.
"Totoo ang sinabi ng doctor Scarlet. You're pregnant"
Napahawak nalang ako sa bibig ko at hugulhol ng iyak.
This can't be.. ang bata bata ko pa, at wala akong magiging katuwang sa pag aalaga sa kanya. Yuri is not with me.
Ayokong maging pabigat kina mama Karen. Wala na nga akong silbi sa kanila, dadagdagan ko pa ang alalahanin na meron sila.
"Mauna na ako. Iha Chleo, ang bilin ko huh"
Paalam ng doctor. Tumango naman si Chleo.
Nang makaalis na ang doctor, tumayo si Chleo sa harap ko.
"Tama na yang kaiiyak. Walang mangyayare kung iiyak-iyak ka lang dyan. Magpahinga ka na para makauwi na tayo maya-maya"-Chleo
Di ko lang pinansin ang kasungitan nya at tuloy pa rin sa pag iyak.
"Pwede ba Scarlet, kahit ngayon lang wag kang makulit. Magpahinga ka na dahil makakasama sa bata kapag nastress ka."
Naiinis nyang saad.
Pinilit ko'ng wag na humikbi.
I lifted my head bago magsalita.
"Chleo, di ko kayang buhayin ang batang to mag isa"
May iilang luha pa rin na tumutulo mula sa mga mata ko.
Napapikit sya ng mariin sa sinabi ko pero agad ding dumilat.
"Edi kayanin mo! At sinong may sabi na mag isa mo'ng bubuhayin yan? Nan dito ako.... Si mama at papa. Hindi ka namin pababayaan"-Chleo
Pero, masyado na kase akong nagiging pabigat sa kanila. Nahihiya na ako.
"Kung iniisip mo'ng pabigat ka lang samin. Mali ang iniisip mo.
Dahil nabalik ang saya at sigla sa mga mata ng mga magulang ko simula nang dumating ka. Nakikita nila sayo ang nakababatang kapatid kong namatay"
Nakayoko nyang sabi.
Sya? May nakababatang kapatid na namatay. Ang alam ko lang kase 2 lang sila ng kapatid nyang engineer sa abroad.
"A-anong nangyare sa kanya?"
Nagdadalawang isip pa syang ikwento sakin pero kinulit ko sya.
Wala syang nagawa kundi ekwento sakin lahat .
13 ang kapatid nya nung namatay yun dahil sa dengue. Sya naman ay 15 that time. Bale 8 years na ang nakalipas dahil 23 na si Chleo ngayon.
"Kung pwede nga lang, ako nalang sana ang nawala. Ang sakit kase mawalan ng kapatid."
Puno ng lungkot ang boses nya at bakas ang sakit sa mga mata neto.
Hindi ako sanay sa side ni Chleo na to. She look so strong kase at siga. Pero marupok din pala sya kapag usapang pamilya na.
Naisip ko bigla si Violet.
Narealized ko dahil kay Chleo na mahirap pala talaga'ng mawalan ng kapatid.
"Kaya ikaw, wag kang mahiya sabihin samin lahat ng kailangan mo dahil hindi ka na iba samin. At aalagaan natin ng mabuti yang magiging anak mo"
Napangiti ako sa sinabi nya kahit may part parin sa loob ko na nalulungkot.
Tumango nalang ako ng paulit-ulit.
Hays, mag kakaanak na kami ni Yuri.
Pero, wala syang kaalam-alam.
