Mıntıka Dokuz Üç Çeyrek | Regulus Black + Açlık Oyunları

35: Altı Kardeş

-Niall-

Hem aile hayatımda hem de okul hayatımda beşer kardeşim vardı. Aile hayatımda iki ablam, bir ağabeyim ve iki küçük erkek kardeşim vardı. Okul hayatımda ise beş erkek kardeşim vardı: Evan, Ace, Regulus, Dominic ve Rabastan. Onları sırayla kaybediyordum. Varlıklı bir ailede doğmadığım için odamı kardeşlerimle paylaşmak zorundaydım; eh, okulda da yatakhane sistemi olunca... Ben hayatımda hiçbir zaman bir odada bir başıma uyumadım. Ta ki Büyücü Açlık Oyunları belası hayatımıza girene dek. 

Önce Evan, Ace ve Regulus gitti; Ace geri dönemedi, Evan farklı bir görünüşle geri döndü ve Regulus kayboldu. Onlardan sonra Dominic ve Rabastan gitti; onlara ne olacağını bilmiyorum ama Büyücü Açlık Oyunları yine Muggle başarısıyla sonuçlanırsa, en az birinin dönemeyeceğini biliyordum. Her akşam bomboş bir yatakhanede gözlerini kapatmak ve geri dönmelerini umarken güne gözlerini yine bomboş bir odaya açmak dayanılır gibi değildi. İlk oyunlara seçildiklerinde Evan, Ace ve Regulus'un yatakları odadan çıkarılmıştı; şimdi ise Dominic ve Rabastan'ın yataklarının çıkarılmasıyla tamamen bir başıma kalmıştım. Hayalet Evan bile yardıma gideceğini söyleyerek bir anda kaybolmuştu.

Benimle aynı durumu paylaşıp, yalnızlığa esir edilmiş bir öğrenci daha vardı: Yedinci sınıf Hufflepufflar'dan Clara Rowell. İlk yatakhane arkadaşını, Barbie Madden'ı, Quidditch eylemlerinden sonra kaybetmişti. Akabinde diğer kızlar Birinci Büyücü Açlık Oyunları kurbanı oldular: Valerie Collby, Katherine Miller ve Laura Lyra Wilson. O gün bugündür Rowell'ın gözyaşı dökmediği neredeyse bir gün bile olmamıştı. Ağlıyor diye kim onu suçlayabilirdi ki? Garip bir şekilde Mugglelar suçluyordu. Heriflerin hayatımızın içine sıçmış olması yetmiyordu bir de duygularımıza karışıyorlardı. 

Dominic, Rabastan ve Swan'ın isminin kuradan çıktığı gün isyan etmek istedim ama kimsenin bana yardım etmeyeceğini ve isyan girişimimin elimde patlayacağını biliyordum. Bir şekilde devranın döneceğini biliyordum. Regulus kaybolmuş, öldüğü söylenmiş, olsa bile bir gün ortaya çıkarak bir isyanın simgesi olacaktı. Çoğu kişinin aksine ona hala güveniyordum ve ona kızgın değildim. Ah, evet, oyunlara otuz iki kişinin seçilmesine sebep olduğu için çoğu kişi ondan nefret ediyordu; özellikle de haraçların arkadaşları ve kardeşleri. 

Bir keresinde haraçlardan birinin küçük kardeşi "Benim ağabeyim seçilen dördüncü haraç." demişti "Eğer o aptal, beceriksiz Regulus Black olmasaydı, ağabeyim bugün burada, benim yanımda olurdu!" Kızgın olmakta haklıydı tabii ama bana kalırsa yanlış kişiye kızıyordu. Tıpkı diğer herkes gibi. Mugglelar, Regulus hakkındaki tüm ileri geri konuşmalara müsaade ediyorlardı çünkü ne kadar çok kişi Regulus'tan, baş isyancıdan, nefret ederse kendi iktidarları o kadar güçleniyordu. 

Daha haraç eğitimleri devam ederken Regulus'un ölüm haberini almamızla nefret kadromuz az kalsın kutlama yapacaktı. Ehem- yeni Hogwarts'ta kutlama yapmak da yasaktı. Neyse ki o günün akşamında ben duygusal bir çöküntü yaşamadan hayalet Evan geri döndü ve bana durumu izahat etti. Mugglelar'a tedbirlerini gevşettirmek için bir ölüm numarasaydı bu ve bence işe yaramazdı. Okuldaki Mugglelar bile her ihtimale karşı fazla dikkatliydi. Evan bana haber verdikten sonra tekrar okuldan ayrıldı. 

Arenadan iki gün önce yapılan röportajlar oldukça sinir bozucuydu. Dominic, Rabastan ve Swan, Mugglelar'a laf sokarak kameraların önünden uzaklaştılar. Bu durum Büyük Salon'da hiç hoş karşılanmadı. Geçen sene de buna benzer olaylar olmuştu ve herkes gülmüştü ama artık kimse Mugglelar'ın kışkırtılmasına tahammül edemiyordu. İma yüklü Slytherin röportajlarından sonra sıra diğer binalara geldiğinde, diğer haraçlar tam da Mugglelar'ın istediği gibi konuşmaya başladı: Asacağım, keseceğim, kılıçtan geçireceğim, ben kazanacağım, kimseye acıyacağımı sanmıyorum, oyunları ben kazanmak istiyorum, oyunları kazanmayı hak ediyorum, puanımla gurur duyuyorum... Geçen seneki oyunlardan epey ders aldığını söyleyen bile vardı.