The Project Perfect

43: In the illusion

In the Illusion - Basick, Inky

***
Allison

Mother's love

Ang pakiramdam na kahit kailan ay hindi ko naramdaman, nararamdaman at mararamdaman. A kind of love that have I failed to recieve.

I was a only kid when my mother left us.

I was a only kid when I got hurt by the woman I loved.

I was a only kid when I hated my own mother.

Bata palang ako ay itinatak ko na sa sarili ko na hindi ko siya kailangan at hindi kakailangin kailan man.

I survived for more than ten years.

I survived without her.

And I will continue to survive without her. I don't need her. I won't need her.

Ask her why? I did asked myself to ask dad why she have to leave us but I will always turn my back from his slightly opened door as I hear him cry because of my mother. Kung nasasaktan ako paano pa kaya si dad na mas matagal nakasama ang nanay ko. I can't imagine how he feels right now.

She left us. She should never come back. She's not welcomed anymore.

Kahit lumuha pa siya ng dugo hindi nito mababago na iniwan niya kami.

Family are supposed to stay with each other. Hindi dapat nag-iiwanan. Eh anong ginawa niya? Iniwan niya kami! Sinira niya ang masayang pamilya namin! Sinira niya ang buhay ko!

Binato ko ang suot kong singsing. The ring she gave to me the first time I went to her house. The ring she was supposed to give to her daughter but she did. She gave it to her daughter, which is unfortunately me.

That's why I never liked her presence. I hate the way she move around me. Naiinis ako kasi nakikita ko sa kanya ang nanay ko. Tapos it turns out na siya naman pala ang nanay ko. Naiinis ako. I broke the promise I said to myself. I promised not to be involved with her in any way. But I failed.

And the audacity really?! Isa rin ba siya sa mga nagka amnesia at nakalimutan nila ang kasalanan nila sa akin? Nakalimutan na ba niya kung paano ako umiyak habang pinipigilan siyang umalis? Naalala niya ba kung paano ko sinigaw ang pangalan niya?

Anong akala niya? Ganon ganon nalang? Hindi! Never! Na kapag bumalik siya may babalikan pa siya? Akala niya nakalimot ako? Pwes hindi! Hinding hindi ko makakalimutan ang araw na yon. Akala niya ayos na sa akin ang lahat dahil nakaraan na iyon? Pwes hindi! At hinding hindi ako magiging okay hanggang sa naaalala ko pa ang mukha niya ng araw na iyon. Her cold face who did not bothering looking at my desperate voice, my crying eyes and my breaking heart.

Bakit? Bakit pa siya bumalik? Bakit pa siya lumapit sa akin? Hindi ba niya nakikita na okay na ako? Na okay na kami ni dad? Na okay kami kahit wala siya?

Alam ba ni dad na si Mama ang siyang may-ari ng pinagtatrabahuhan nito? Alam niya ba ito? May alam ba siya? Matagal na ba niya itong alam?

Hindi ko kakayanin kung may alam si dad dito. Hindi ko kakayanin. I don't want to be disappointed again.

Nakalimutan na ba ni dad ang pinagdaanan namin ng dahil sa kanya? Nakalimutan na ba niya ang mga gabi na iniyakan niya ito?

Bakit ang dali nilang makalimot? Bakit ang dali sa kanilang umaktong wala lang? Bakit ang dali sa kanila na hindi alalahanin ang nakaraan?