ROUGH MEN SERIES 1: Giovanni de Carpio (COMPLETED) (UNEDITED)

Chapter 22

"WHAT THE HELL IS happening to you, Giovanni?!" parang kulog na sigaw ni Danica nang makapasok sa penthouse niya.

Nadatnan siya nitong hubad baro at umiinom ng black level diretso sa bote. Hindi niya ito pinansin at nanatili siyang tulala sa picture frame na nasa lamesa.

"Van, I swear, I will give you a head butt if you didn't stop drinking!" banta sa kanya ni Danica.

"Yeah... You better do that now. I want to be numb..." wala sa sarili niyang saad.

Nakatatlong bote na siya ng alak simula kagabi pero parang hindi siya tinatablan.

"Van..." hinaplos ni Danica ang buhok niya at yinakap siya.

Nabitawan niya ang bote ng alak at parang bata na umiyak sa balikat ng pinsan.

"She left me..." umiiyak niyang saad habang hinahaplos ni Danica ang likod niya. "Gia left me..."

"Shhhh... Stop crying, Van... I'm sure she just want to rest." Danica comfort him.

Umiling siya st pinunasan ang luha niyang walang tigil kakalaglag. "She said she loves me..."

"Yun naman pala eh, oh bakit ka umiiyak dyan?" Danica calmly asked him.

Nanlalabo ang mga mata niya dahil sa luhang nakatambak dito. Mariin siyang pumikit at tumingala. "She said she loves me... And, she will f-forget me..."

"V-van..."

"Dani... Am I a bad person?" tanong niya sa pinsan habang patuloy sa pag-iyak. "M-masama ba ako para iwan nang paulit ulit? Una, sila m-mommy't d-daddy... They left me... Iniwan nila ako nung five years old palang ako... Iniwan nila ko at nagpunta sila sa lugar na h-hindi ko pweding p-puntahan..."

"T-tapos si ate Genevieve... I-iniwan niya din ako nung saktong 9th birthday ko... M-masama ba ako, Dani? H-hindi naman diba? S-sinubukan ko namang magbago para sa kanya eh. S-sinubukan ko para kay G-gia... M-mahal ko naman siya, p-pero bakit niya ako i-iniwan?" humahagulgol niyang tanong sa pinsan.

Mahigpit siyang niyakap ni Danica at pinatahan. Ang akala niya noon, ang paghele lang ang nakakapagtulog, pati din pala ang pag-iyak.

"HANDA KA NA BA talaga 'nak?" nag-aalalang tanong ng ama niya.

Tumango siya habang tahimik na tinatanaw ang mga kapatid niyang excited na binabantayan ni Richardson at Jojo.

Hinihintay pa nila ang mga tauhan nilang kinuha ang mga gamit nilang magkakapatid sa kotse. Nauna kasi silang pumasok sa airport. At natural syempre, wala na namang dalang gamit ang ama niya. Nang tinanong niya ito kung bakit, sinabi lamang nito na madami naman daw damit doon ang namayapa niyang lolo, yun nalang daw ang susuotin ng ama niya dahil mahigit isang taon na naman din daw patay iyon. Pwedi nang gamitin. Napailing nalang siya.

Narinig niya ang pagbuntong hininga ng ama kaya napalingon siya dito. "Ayos lang ba kayo, dadey?"

Her dad looked at her worriedly. "I am the one who will ask you that, are you okay, princess?"

Mahina siyang natawa habang pinipigilan ang luha. Mabuti nalang ay inabutan siya ng malaking itim na salamin ni Richardson kanina.

"I-im fine, dadey. How about y-you?" biro pa niya ngunit bago matapos magtanong ay napahikbi na siya. "O-okay lang po talaga a-ako, w-wag kang m-mag-alala 'tay..."

"Princess, I know you have your reason kung bakit ka pumayag na magpunta sa England at manirahan doon." napatingin siya sa ama niya.